bureaucratie op de valreep

Nog een sterk staaltje Nederlandse bureaucratie op de valreep.
Ik word op donderdag gesmst en gebeld door een ex-collega dat ik dringend contact moet opnemen met haar. Ik ben natuurlijk zeeeeer nieuwsgierig welke klant iets heeft gedaan en of ik er nog iets van af weet ofzo... Dus bel ik haar op en krijg een andere ex-collega aan de telefoon die me informeert dat het om mezelf gaat. Meer precies: om mijn woning. Ze geeft me een nummer van een man die ik even moet bellen. De dienst Bouwen en Wonen, die zo af en toe hele straten doorlichten in verband met illegale bewoning... -dat weet iedereen- had ontdekt dat er ineens 4! mensen op mijn adres ingeschreven stonden. En toen hadden ze de woningbouwvereniging gebeld, en die wisten van niks!!!! NOU JA!!! Regel je het allemaal goed, weten ze van niks... Ik de man de informatie gegeven en hij zou contact opnemen met de medewerker die mij de brief met goedkeuring had gestuurd. Belt ie me 5 minuten later op met zijn excuses: dat alles in orde is en dat het daar (bij de wbv) ook soms net de gemeente is. Een medewerker had een memo die aan het dossier geniet zit (bovenop notabene) niet gelezen en gezegd dat ze van niks wisten daar.
En dan heb ik dus een ENORM geluk dat ik collega's heb die 1) contact hebben met dienst BOWO en 2) dat ze weten waar ik woon(de). Een ander is dan gewoon echt 'vet de lul', want je wordt namelijk zelf niet 1,2,3 ingelicht. Zit je daar met je goeie fatsoen in een ander land, betichten zij je van illegale bewoning...
Maar goed, het geeft allemaal niks: want straks krijg ik te maken met nog veeeeeel sterkere staaltjes Marokkaanse bureaucratie!

5 februari: de eerste dagen

N.B. Dit bericht had ik in concept gemaakt wegens de foto's die ik erin wilde zetten. De tekst hieronder heb ik uiteraard pas op 5 februari getypt.

Zo! Het duurde effies, maar daar ben ik weer. Nu vanuit zonnig Tanger. Ik moest even bijkomen van alle drukte en stress van de afgelopen 2 weken.

Vrijdagochtend vertrok ik, achterlatend mijn afscheidscommitee. Helaas, door die stomme NS of prorail, kon een collega niet komen: er was weer eens iets mis. Zelf hadden we ook bedacht om vanuit Nieuw-Vennep met de trein te komen. Gelukkig hadden we nog een auto om op terug te vallen.

Het afscheid viel me niet bijzonder zwaar, ik weet dat ik ze snel terug zal zien! Het was fijn om te kunnen vertrekken in het bijzijn van mijn familie en vrienden.

Mijn vlucht stond gepland voor 11.45 uur, maar vertrok uiteindelijk om 14.00 uur. Het was al met al een lange zit op het vliegveld, maar ik ontmoette een zakenvrouw uit Amsterdam die haar eigen kledingboetiek heeft. Ze ging haar werkers in Marokko ging controleren en zou een nieuwe kledingcollectie mee naar Holland terug nemen. Ook ontmoette ik een jonge profvoetballer, die nu voor jong Utrecht speelt. Woont nog maar anderhalf jaar in Nederland en spreekt de taal perfect! Het was daardoor nog best gezellig...

En toen eindelijk de vlucht, het landen en de douane en toen: mijn man Marouan!!! Het was super om elkaar weer te zien!

We zijn snel naar huis gegaan en heb mijn schoonfamilie begroet. Toen naar boven, naar ons kleine paleisje: een muur en een deur sluiten onze ruimte af van de rest van het huis! We moeten nog een hoop doen en regelen en daar zijn we dagelijks mee bezig. Langzaamaan zal het allemaal komen.

Maar nu gaan we lekker genieten van elkaar en van het weer. Want wat een HEERLIJK weer!!

de laatste loodjes

De laatste paar dagen op mijn werk zijn ingegaan... nog welgeteld 3 dagen hier doorbrengen. De dossiers zijn (zo goed als) afgehandeld en ik kan haast niet wachten om te vertrekken! Op naar Marokko. Naar Tanger! Eindelijk naar mijn man!!!
Ik zal mijn collega's missen! En ja, de klanten ook... Maar de tijd kruipt langzaam maar zeker dichterbij en mijn vertrek is een aanstaand feit.
Woensdag is mijn afscheidsfeestje op het werk, en daarna begint het grote inpakken. Alles is goed voorbereid en vanaf maandag 28 januari is mijn huis zo goed als leeg.

De laatste dagen van afspreken met vrienden en familie gaat nu in... Elke dag heb ik wel iets! Vind het heerlijk jullie nog allemaal even te zien en te spreken. De laatste keer zo in Leiden.
Dus voor nu nog even afwachten en vooral veeeeeeel geduld uitoefenen... en lekker genieten van alle laatste keren.