Recyclen doen ze hier als geen ander en op een heel andere manier dan in Nederland. Hier doen ze het niet vanuit een milieuoogpunt, maar vanuit bittere noodzaak.
Ik denk steeds dat 'wij' in Nederland ooit ook zoiets deden, maar kan me daar weinig van herinneren... Ik kan me het sokken stoppen nog net herinneren. Heb dat zelf tot in mijn studententijd gedaan omdat ik óf geen geld wilde uitgeven aan een paar nieuwe óf omdat ze dat paar kousen nergens meer verkochten.
Verder reclyclen 'we' in Nederland natuurlijk ook enorm veel maar das overheidgeorganiseerd. De lege flessen, oud papier, gft, blikjes en oude kleren worden bij jullie allemaal gerecycled in containers of via organisaties bij je opgehaald.
Als ik hier oud brood weggooi, dan doe ik dat in een aparte zak en hang die dan aan de afvalcontainer die verderop in een straat staat. Dan komt er vanzelf iemand langs die dat opspaart, droogt, verkruimeld en aan de beesten die die heeft voert. Of hij verzameld en droogt het en verkoopt dat later. Ik geloof dat een hele zak, formaat vuilniszak, 5 dirham oplevert.
Met lege flessen gaat dat idem zo. Die stop ik per 6 of 7 in een klein zakje en die hang ik aan de container of leg 'm erin. Ook dan komt er iemand langs die dat meteen meeneemt. Je kan er feitelijk op wachten. Langer dan 10 minuten duurt dat voor beide 'producten' niet namelijk.
Die lege flessen worden voor van alles en nog wat gebruikt, vooral ter hervulling van andere dranken, zoals bv melk en karnemelk van de boerderij. De karnemelk van ons komt altijd in een lege waterfles van Sidi Ali, maar ook weleens in een Coca Cola fles. Die karnemelk is overigens superlekker en daar kan geen supermarktmerk tegen op. 10 dirham voor anderhalve liter echte verse karnemelk met vaak verse brokjes boter erin... Klinkt misschien goor, maar echt: het is heerlijk! Ook worden de flessen gebruikt door de man die 'lgia' verkoopt. Chloor. Kost 5 dirham per liter en hij komt het aan de deur verkopen.
Daarnaast worden de lege flessen, ook de grotere van de 5 liter olie en schoonmaakmiddelen, ook gebruikt als potjes voor plantjes. Ook ik heb een aantal plantjes die ik in een halve colafles heb opgekweekt en ik heb er zo ook een aantal gekocht.
Je afval wordt trouwens ook nog eens goed doorgekeken. Knoop je je zakje netjes dicht, scheurt 3 minuten later iemand die enthousiast open om eens te kijken wat er nog voor nuttigs in zit. En neem maar van mij aan dat daar kennelijk nog altijd een heleboel nuttigs in zit!
In mijn schoonfamilie worden de randjes van de oude kniekousen gebruikt als elastiek. Geen superelastiek, maar het werkt wel! Oude nachthemden worden netjes kapot gescheurd en niet enkel als poetsdoek gebruikt maar ook als handdoek! Daar moest ik in het begin overigens erg aan wennen. Was de hele tijd op zoek naar de handdoek. Tot bleek dat het halve shirt met 'sleep well' erop de handdoek bleek...
Ik geef mijn oude, niet passende of gewoon niet gebruikte kleren aan de familie. Soms zie ik dan dat die gebruikt worden door henzelf, soms worden die weggegeven. Het komt altijd goed terecht. Hun oude kleren worden dan op hun beurt weer meegegeven aan de voddenman. In ruil voor je vodden mag je een plastic huishoudelijk dingetje uitzoeken, bv. een emmer of een bakje ofzo. Afhankelijk van de hoeveelheid die je aan hem geeft.
Als laatste voorbeeld wordt ook de poep van de (muil)ezel opgevangen, want dat is weer goede mest voor op het land. Dit laatste voorbeeld zie je overigens niet in de stad hoor, maar wel als je naar de buitenwijken gaat, of naar wat andere kleinere plaatsen waar deze dieren meer deel van het straatbeeld uitmaken.
Zo zie je maar.... Wat mensen in een arm land al niet doen om kosten te kunnen besparen. Ik moet zeggen dat ik er een hoop van heb geleerd en nog leer.
Wat dan wel weer erg jammer is, is dat men geen moer geeft om afval in het straatbeeld. Bijna iedereen pleurt z'n eigen (kleine) zooi maar gewoon op straat. Dat je straat er daardoor niet uit ziet lijkt niemand te boeien.
Uit milieu-overweging wordt er niet gerecycled, wel uit bittere noodzaak. Wie weet komt de tijd nog eens dat men ook gaat zien dat de wereld echt mooier is als je ook het kleine afval van bv sigarettenpakjes, flesjes en blikjes ook in een prullenbak gooit. Wie weet...
woensdag 14 januari 2009
Lief babytje
22 december 2008. Dat is de geboortedatum van mijn nieuwe neefje Mohamed Karam! Een prachtig ventje van bijna 8 pond. Dat is hier echt een heel groot kind. De meeste komen met maximaal 6 pond ter wereld. Met 2 pond schijnen ze het ook te redden...
Mijn schoonzus Safae eet gezond en gevarieerd en je ziet het: wat een beetje gezonde voeding al niet kan doen!
Ze was eind december uitgerekend maar uiteindelijk is onze Karam op 22 december op afspraak geboren. Hij is namelijk gehaald met een keizersnede en deze was gepland. We wisten dus allemaal dat we die dag eindelijk konden kennis maken met die kleine spruit.
Ik ben 'smiddags met een taxi richting de kliniek gegaan en Marouan kwam direct uit zijn werk. We ontmoetten elkaar buiten en we gingen vol spanning richting haar kamer. We feliciteerden iedereen die er was: Safae zelf, schoonzus Soumaya, m'n schoonmoeder en mijn zwager Omar. Uit enthousiasme kuste ik hem ook, terwijl dat echt 'not done' is hier. Maar ja, gewoontes zitten diep en dus kwam deze gewoonte er spontaan uit. Gelukkig deed ie niet moeilijk en kuste me gewoon terug.
Daarna hebben we dat piepkleine mannetje bewonderd. Zo'n poepie!!! Toen ik ze naar de naam vroeg bleek ie er nog geen te hebben. Vreemd voor mij, maar hier kennelijk heel normaal. Ze kijken eerst even of de naam bij hem of haar past. Op zich trouwens wel een goeie gewoonte.
Even ter vergelijking: toen ik in Holland mijn katten Emma en Tony kreeg had Tony vrijwel meteen zijn naam. Maar Emma heeft er even op moeten wachten. Ze was eerst Mickey, maar dat paste niet bij d'r. Mijn schoonzus Nathalie kwam met Emma, en verdomd Mickey was een Emma! Inmiddels woont Emma ergens anders in Nederland en heet ze Bella. Ook dat past prima bij haar want ze is prachtig!
Terug naar de baby. Ze hadden wel al een keur aan namen maar de juiste moest nog gekozen worden. We kregen ze te horen: Mohamed Akram, Mohamed Amien en Mohamed Karam. Ik koos meteen voor Mohamed Karam. Mohamed komt in principe als roepnaam te vervallen, enkel het achtervoegsel blijft over. Ik ken al een kleintje hier dat Amien heet, en Marouan heeft een collega die Akram heet. Bovendien vind ik Karam de mooiste van deze namen. Omdat ik dit de mooiste naam vond hebben ze uiteindelijk besloten om Karam Karam te noemen. Dit vind ik dan weer een hele eer!
En nu hebben we Karam sinds 3 weekjes bij ons in huis. Niet letterlijk in ons apartement, maar in beneden bij mijn schoonfamilie in huis. Omdat mijn schoonzus bevallen is met een keizersnede en daardoor heel weinig zelf kan omdat de wond nog pijn doet, zijn mijn schoonmoeder en schoonzus kraamverzorgsters. En ik ben de tante die 'm af en toe komt bewonderen en knuffelen.
Anderhalve week geleden op zondag was er een feestje ter ere van Karam. En een feestje in Marokko betekent eten. Het feestje was enkel voor de mannen. Het blijft voor mij een vreemd fenomeen dat je die feestjes apart viert. Ik zie nog steeds niet wat er mis kan gaan als je met zn allen, dus mannen en vrouwen, in een kamer zit.
De vrouwen waren alweer flink in de weer met het bereiden van vlees en kip. Ook ik heb mijn kleine steentje bijgedragen en heb de amandellen van hun vliesje ontdaan (heel makkelijk als je ze even kookt in water). Met dank aan mijn schoonzus -die volgens mijn man een kop van ijzer heeft zo koppig als ze is- werd het feestje bij ons gevierd. Het feestje zou namelijk eigenlijk gevierd moeten worden in het ouderlijk huis van mijn zwager. Het is tenslotte zijn mannenfeestje en dan draait zijn familie op voor het klaarmaken van eten. Bovendien is het vooral een feestje voor zijn vrienden en familie. Die kennen de weg naar ons huis niet en wel die naar Omar's huis. Natuurlijk was het ook voor een deel van onze (mannelijke) familie, maar vooral voor de anderen. Het scheen gezellig te zijn.
En nu gaat Karam samen met z'n moeder morgen naar zijn eigen huis. Nu gaat ze voor het eerst helemaal zelf voor hem zorgen. Ik ben heel benieuwd. Ik maakte al grapjes met Latifah dat ze vanaf morgenavond elke dag zal bellen met haar. Voor tips en advies. "Maaamaaaaa HELP!!!!"
Mijn schoonzus Safae eet gezond en gevarieerd en je ziet het: wat een beetje gezonde voeding al niet kan doen!
Ze was eind december uitgerekend maar uiteindelijk is onze Karam op 22 december op afspraak geboren. Hij is namelijk gehaald met een keizersnede en deze was gepland. We wisten dus allemaal dat we die dag eindelijk konden kennis maken met die kleine spruit.
Ik ben 'smiddags met een taxi richting de kliniek gegaan en Marouan kwam direct uit zijn werk. We ontmoetten elkaar buiten en we gingen vol spanning richting haar kamer. We feliciteerden iedereen die er was: Safae zelf, schoonzus Soumaya, m'n schoonmoeder en mijn zwager Omar. Uit enthousiasme kuste ik hem ook, terwijl dat echt 'not done' is hier. Maar ja, gewoontes zitten diep en dus kwam deze gewoonte er spontaan uit. Gelukkig deed ie niet moeilijk en kuste me gewoon terug.
Daarna hebben we dat piepkleine mannetje bewonderd. Zo'n poepie!!! Toen ik ze naar de naam vroeg bleek ie er nog geen te hebben. Vreemd voor mij, maar hier kennelijk heel normaal. Ze kijken eerst even of de naam bij hem of haar past. Op zich trouwens wel een goeie gewoonte.
Even ter vergelijking: toen ik in Holland mijn katten Emma en Tony kreeg had Tony vrijwel meteen zijn naam. Maar Emma heeft er even op moeten wachten. Ze was eerst Mickey, maar dat paste niet bij d'r. Mijn schoonzus Nathalie kwam met Emma, en verdomd Mickey was een Emma! Inmiddels woont Emma ergens anders in Nederland en heet ze Bella. Ook dat past prima bij haar want ze is prachtig!
Terug naar de baby. Ze hadden wel al een keur aan namen maar de juiste moest nog gekozen worden. We kregen ze te horen: Mohamed Akram, Mohamed Amien en Mohamed Karam. Ik koos meteen voor Mohamed Karam. Mohamed komt in principe als roepnaam te vervallen, enkel het achtervoegsel blijft over. Ik ken al een kleintje hier dat Amien heet, en Marouan heeft een collega die Akram heet. Bovendien vind ik Karam de mooiste van deze namen. Omdat ik dit de mooiste naam vond hebben ze uiteindelijk besloten om Karam Karam te noemen. Dit vind ik dan weer een hele eer!
En nu hebben we Karam sinds 3 weekjes bij ons in huis. Niet letterlijk in ons apartement, maar in beneden bij mijn schoonfamilie in huis. Omdat mijn schoonzus bevallen is met een keizersnede en daardoor heel weinig zelf kan omdat de wond nog pijn doet, zijn mijn schoonmoeder en schoonzus kraamverzorgsters. En ik ben de tante die 'm af en toe komt bewonderen en knuffelen.
Anderhalve week geleden op zondag was er een feestje ter ere van Karam. En een feestje in Marokko betekent eten. Het feestje was enkel voor de mannen. Het blijft voor mij een vreemd fenomeen dat je die feestjes apart viert. Ik zie nog steeds niet wat er mis kan gaan als je met zn allen, dus mannen en vrouwen, in een kamer zit.
De vrouwen waren alweer flink in de weer met het bereiden van vlees en kip. Ook ik heb mijn kleine steentje bijgedragen en heb de amandellen van hun vliesje ontdaan (heel makkelijk als je ze even kookt in water). Met dank aan mijn schoonzus -die volgens mijn man een kop van ijzer heeft zo koppig als ze is- werd het feestje bij ons gevierd. Het feestje zou namelijk eigenlijk gevierd moeten worden in het ouderlijk huis van mijn zwager. Het is tenslotte zijn mannenfeestje en dan draait zijn familie op voor het klaarmaken van eten. Bovendien is het vooral een feestje voor zijn vrienden en familie. Die kennen de weg naar ons huis niet en wel die naar Omar's huis. Natuurlijk was het ook voor een deel van onze (mannelijke) familie, maar vooral voor de anderen. Het scheen gezellig te zijn.
En nu gaat Karam samen met z'n moeder morgen naar zijn eigen huis. Nu gaat ze voor het eerst helemaal zelf voor hem zorgen. Ik ben heel benieuwd. Ik maakte al grapjes met Latifah dat ze vanaf morgenavond elke dag zal bellen met haar. Voor tips en advies. "Maaamaaaaa HELP!!!!"
Abonneren op:
Reacties (Atom)