Ik wil net mn tanden gaan poetsen als ik ineens in een broek sta te plassen. Of toch niet? Mijn vliezen zijn gebroken.... geloof ik. Ehm.... Ik ga snel op het toilet zitten en het water stroomt maar door. De pot in. Ik zeg tegen Marouan, die ook al zowat zat te slapen en al bedklaar was, dat we wellicht toch niet naar bed gaan. Ik vertel m lachend dat mijn 'water broke' en dat we iets moeten doen. Maar wat? Op internet staat dat als je vliezen breken in het weekend in de avond of nacht dat je niet meteen actie hoeft te ondernemen als het doorzichtig water is met vlokjes erin. Ja in Nederland misschien niet, maar hier wel hoor, besluiten we. Ik heb geen weeën... en mijns inziens zit het hoofdje nog steeds hoog onder mijn ribben. Ik voelde wel dat de baby wat probeerde te draaien, maar hij/zij kwam elke keer weer terug in de vertrouwde positie: hoofd omhoog en benen naar beneden.
Hij zegt het tegen zijn moeder die beneden ons woont en we bellen de gynaecoloog ook maar. Ze zegt dat we naar het ziekenhuis moeten komen. Dus al zittend op het toilet geef ik wat orders door wat er in een tas mee moet naar het ziekenhuis. Volgens de dokter gaan we straks wel weer naar huis, maar ze wil het wel even checken... De babykleertjes komen dus later wel. Eerst maar wat spulletjes voor alleen mezelf. Ook gaan er 2 Revutjes mee. Je weet immers maar nooit hoe lang je nog moet wachten. Heb ik tenminste iets te doen.
In het ziekenhuis aangekomen ga ik naar de 'maternity ward'. Een kamer met een gyneacologenbed erin (met beugels dus) en een klein wiegje alvast. Ik word aan een hartmonitor gelegd en het hartje van de baby gaat goed tekeer. Een half uurtje later is mijn gyn er ook en ze bekijkt de hartkrabbels op het papiertje. Ze zegt dat er van naar huis gaan geen sprake meer is. Dat ik naar boven ga om 12 uur te wachten. Ik heb namelijk geen weeën en 0 cm ontsluiting. Als er dan niets gebeurt krijg ik weeën opwekkers en dan gaan we aan de slag. Wanneer ik opper en vraag of de baby dan inmiddels gedraaid is, zegt ze dat dat een goeie vraag is. Ze was kennelijk vergeten dat de baby rechtop zat en had dat wellicht niet opgeschreven in mijn dossier... Dus er kwam een echoapparaat en weldra was duidelijk dat het hoofdje inderdaad nog onder mijn ribben stak. Beentjes omlaag. Een onvolkomen stuitligging en daar gingen de 12 uur wachten. Er zou een keizersnede gedaan worden. Daar was ik al wel wat op voorbereid omdat de baby maar niet wilde draaien, maar toch... Ineens werd ik operatie klaar gemaakt en in no time lag ik in een operatiekamer.
Ondertussen is Marouan naar huis gesneld en heeft met zijn moeder de spullen voor de baby uitgezocht. Kleertjes, handdoeken, lakentjes, luiers, alles moest mee.
Gelukkig sprak de anethesist wat Engels en kon ik met hem en later de gyn wel wat communiceren. Ik wilde er namelijk goed bij zijn en kunnen zien wat er gebeurde. Ik wilde dit wondertje persé aanschouwen. Ze vonden me nogal dapper en zeiden dat de meeste vrouwen dit echt niet aandurfden. Via de operatielamp kon ik alles helemaal volgen. Die spiegelt namelijk enorm.
Het vreemde is dat het net is alsof het niet met je eigen lijf gebeurt omdat je helemaal verdoofd bent vanaf je middel naar beneden. Je ziet de snee, je ziet dat er een klem in wordt gezet en je ziet er ineens een voetje uitkomen. En nog een.... En ineens is daar een heel klein mensje, om 00.14 uur. Wauw!!! Wat een wonder dat dat in mij zat! Ze laten mij de baby zien en ik weet niet wat het is. Is het een jongen of een meisje? Maar ik ben teveel door emoties overmand om het direct hardop te vragen. Ik blijf maar 'amazing' en 'wauw' zeggen. Totdat ik door mijn tranen heen kan vragen wat het is. Ze dacht dat ik het al wist dus ze reageerde verbaast... Laten we het er maar op houden dat ze een nogal druk bezette gyn is en het zaterdagnacht was... Het is een meisje zegt ze. Wauw!!!! We hebben een meisje. Mijn vermoeden van die ochtend was dus bevestigd. Ineens werd ik namelijk wakker met een heel sterk gevoel dat het een meisje is.
Onze dochter werd bekeken, schoongewassen en aangekleed en naar een kamer gereden wat voor de komende 4 dagen onze kamer zou zijn.
Ik kwam niet veel later achter haar aan en vond daar mijn man die ons kleintje zat te bekijken. Ook hij kon amper geloven dat we krap 2 uur later ineens een kindje hadden. Een dochtertje. Onze Hind.
En nu zijn we een gezin!
Welkom Hind! Geboren 15-11-09 om 00.14 uur! Je bent ons kleine wondertje.
In het ziekenhuis aangekomen ga ik naar de 'maternity ward'. Een kamer met een gyneacologenbed erin (met beugels dus) en een klein wiegje alvast. Ik word aan een hartmonitor gelegd en het hartje van de baby gaat goed tekeer. Een half uurtje later is mijn gyn er ook en ze bekijkt de hartkrabbels op het papiertje. Ze zegt dat er van naar huis gaan geen sprake meer is. Dat ik naar boven ga om 12 uur te wachten. Ik heb namelijk geen weeën en 0 cm ontsluiting. Als er dan niets gebeurt krijg ik weeën opwekkers en dan gaan we aan de slag. Wanneer ik opper en vraag of de baby dan inmiddels gedraaid is, zegt ze dat dat een goeie vraag is. Ze was kennelijk vergeten dat de baby rechtop zat en had dat wellicht niet opgeschreven in mijn dossier... Dus er kwam een echoapparaat en weldra was duidelijk dat het hoofdje inderdaad nog onder mijn ribben stak. Beentjes omlaag. Een onvolkomen stuitligging en daar gingen de 12 uur wachten. Er zou een keizersnede gedaan worden. Daar was ik al wel wat op voorbereid omdat de baby maar niet wilde draaien, maar toch... Ineens werd ik operatie klaar gemaakt en in no time lag ik in een operatiekamer.
Ondertussen is Marouan naar huis gesneld en heeft met zijn moeder de spullen voor de baby uitgezocht. Kleertjes, handdoeken, lakentjes, luiers, alles moest mee.
Gelukkig sprak de anethesist wat Engels en kon ik met hem en later de gyn wel wat communiceren. Ik wilde er namelijk goed bij zijn en kunnen zien wat er gebeurde. Ik wilde dit wondertje persé aanschouwen. Ze vonden me nogal dapper en zeiden dat de meeste vrouwen dit echt niet aandurfden. Via de operatielamp kon ik alles helemaal volgen. Die spiegelt namelijk enorm.
Het vreemde is dat het net is alsof het niet met je eigen lijf gebeurt omdat je helemaal verdoofd bent vanaf je middel naar beneden. Je ziet de snee, je ziet dat er een klem in wordt gezet en je ziet er ineens een voetje uitkomen. En nog een.... En ineens is daar een heel klein mensje, om 00.14 uur. Wauw!!! Wat een wonder dat dat in mij zat! Ze laten mij de baby zien en ik weet niet wat het is. Is het een jongen of een meisje? Maar ik ben teveel door emoties overmand om het direct hardop te vragen. Ik blijf maar 'amazing' en 'wauw' zeggen. Totdat ik door mijn tranen heen kan vragen wat het is. Ze dacht dat ik het al wist dus ze reageerde verbaast... Laten we het er maar op houden dat ze een nogal druk bezette gyn is en het zaterdagnacht was... Het is een meisje zegt ze. Wauw!!!! We hebben een meisje. Mijn vermoeden van die ochtend was dus bevestigd. Ineens werd ik namelijk wakker met een heel sterk gevoel dat het een meisje is.
Onze dochter werd bekeken, schoongewassen en aangekleed en naar een kamer gereden wat voor de komende 4 dagen onze kamer zou zijn.
Ik kwam niet veel later achter haar aan en vond daar mijn man die ons kleintje zat te bekijken. Ook hij kon amper geloven dat we krap 2 uur later ineens een kindje hadden. Een dochtertje. Onze Hind.
En nu zijn we een gezin!
Welkom Hind! Geboren 15-11-09 om 00.14 uur! Je bent ons kleine wondertje.
