Hind. 15 maanden is ze nu. Een beetje een luierik als het om d'r fysieke ontwikkeling gaat. Het begon al met op d'r buik liggen. Wilde ze niet. Terwijl ze dat wel moest kunnen. Omrollen op de leeftijd dat dat hoort, zo rond een maand of 6. Hind niet hoor! Brullen was het. Op d'r armpjes steunen? Dacht het niet. Zitten... nou dat dan wel. Maar ook wel iets later. Kruipen? Dat ging ze nadat ze 1 jaar geworden was dan ineens wel doen. Ook veel later dan de normale ontwikkeling zou moeten zijn. Pas toen ze ging kruipen besloot ze ook dat ze moest gaan leren omrollen. Daarvoor dus nooit gedaan. Waarom zou je ook? Nergens voor nodig. Voor mij was het wel handig, want omrollen tijdens de luierwisseling en dan van de bank af kunnen vallen was er niet bij.
En nu is ze aan het leren staan. Want ook dat was voorheen gewoon niet nodig... en ze was er niet aan toe. Dus Hind die had haar beentjes gewoon vooruit gestoken als je haar wilde laten staan. Dat doen we dus niet, leek ze altijd te denken. Maar nu gaat ze ineens op d'r benen staan en dan door de benen heen kijken. Supergrappig is dat: de wereld op z'n kop.
En vandaag, vandaag het hoogtepunt: ze ging zelf staan. Tegen het rode autootje aan. En dat deed ze vandaag nog meerdere keren. Dus we gaan het beleven. Ik kan wel inpakken en overal achter aan gaan hollen. Want in no time loopt die dus net zo snel zoals ze nu kruipt. Bijna niet bij te houden!
Het gaat ineens hard met alles. De eerste woordjes, het herkennen van mensen die ze niet zo vaak ziet, veel zwaaien naar andere mensen -vooral als ze vindt dat die mensen wegmoeten/mogen-, handkusjes geven en grapjes maken.
Het meest moeilijke en mooie tegelijk vind ik het herkennen van papa. Papa zit tegenwoordig in de computer en in een fotolijst. Ze wijst dan met dat klein vingertje van haar en zegt dan duidelijk en goed hoorbaar 'papa'. En als je dan 'aamilla oba papa' zegt en je houdt de lijst vlakbij haar, dan brengt ze d'r gezichtje dicht op de lijst, tuit ze d'r lipjes en geeft ze papa een kusje en dan zegt ze 'baaaaa'.
En nu is ze aan het leren staan. Want ook dat was voorheen gewoon niet nodig... en ze was er niet aan toe. Dus Hind die had haar beentjes gewoon vooruit gestoken als je haar wilde laten staan. Dat doen we dus niet, leek ze altijd te denken. Maar nu gaat ze ineens op d'r benen staan en dan door de benen heen kijken. Supergrappig is dat: de wereld op z'n kop.
En vandaag, vandaag het hoogtepunt: ze ging zelf staan. Tegen het rode autootje aan. En dat deed ze vandaag nog meerdere keren. Dus we gaan het beleven. Ik kan wel inpakken en overal achter aan gaan hollen. Want in no time loopt die dus net zo snel zoals ze nu kruipt. Bijna niet bij te houden!
Het gaat ineens hard met alles. De eerste woordjes, het herkennen van mensen die ze niet zo vaak ziet, veel zwaaien naar andere mensen -vooral als ze vindt dat die mensen wegmoeten/mogen-, handkusjes geven en grapjes maken.
Het meest moeilijke en mooie tegelijk vind ik het herkennen van papa. Papa zit tegenwoordig in de computer en in een fotolijst. Ze wijst dan met dat klein vingertje van haar en zegt dan duidelijk en goed hoorbaar 'papa'. En als je dan 'aamilla oba papa' zegt en je houdt de lijst vlakbij haar, dan brengt ze d'r gezichtje dicht op de lijst, tuit ze d'r lipjes en geeft ze papa een kusje en dan zegt ze 'baaaaa'.
