Krambombommetje

Terwijl het volop zomer zou moeten zijn, zitten we op de bank, te wachten op de zon die vandaag door zou breken.... In ons eigen appartementje op 5 hoog in Leiden. Jawel, het is er eindelijk van gekomen. Na een aantal maanden te hebben geklust, wonen we in ons eigen huisje. Kon gelukkig iets kopen en geloof me: het is een paleisje. Ons paleisje.
Marouan was deze weken nog flink aan het wennen, maar is zich nu aan het vervelen. Hij wil aan de slag! Hij leert Nederlands, maar de school werkt nog niet helemaal mee. De school bood -bij kennismaking en uitleg over de inburgering - een enorme keus aan dagen waarop je naar school kon om Nederlands te leren. Alleen puntje bij paaltje konden ze hem maar 2 dagdelen bieden... Juist op de dagen dat hij niet kan omdat er dan andere verplichtingen zijn. Dus nu leert hij het tijdelijk en noodgedwongen zich zelf aan. Dat gaat wel, maar met behulp van onderwijs zou het toch een stuk sneller gaan. Hij wil graag aan het werk. Hij is druk doende te solliciteren, maar zonder de Nederlandse taal machtig te zijn is het toch een stuk moeilijker.
Af en toe gebruikt hij woorden die ik helemaal niet begrijp, als woorden op zich. Krambombommetje is er daar een van. In de context begrijp ik hem wel: Hind eet een krambombommetje.
Inmiddels weet hij dat je 'krentenbolletje' zegt. Maar krambombommetje blijft er bij mij in!

Hij komt!

Hij komt!!!!! Het heeft ff geduurt, maar dan hebbie ook wat. Mijn God, wat was dit een moeilijke tijd. Het zonder elkaar zijn is echt heel zwaar geweest. Tuurlijk redt je het wel. Je staat op, je brengt je kindje naar de opvang, je werkt, je haalt je kindje weer op van de opvang, je doet thuis wat met haar en brengt haar naar bed. Dan kook je, kijk je wat tv en ga je zelf naar bed. En dan begint het hele circus weer van voor af aan. En ja, dat gaat natuurlijk ook zo als je partner er wel is. Maar dan voelt het toch allemaal anders. Nu had ik ook nog het opknappen van ons nieuwe huis er bij. Dan kwamen opa of oma oppassen, of Hind ging naar mijn broer of een collega. Het was best zwaar, maar best te doen hoor. Alleen Hind die miste papa zo vreselijk. En ik mijn man. En hij ons. En de IND nam lekker zijn tijd om tot een beslissing te komen. Waar sommige mensen al met 10(!) dagen een beslissing hadden, kwam die van ons in week 10. Er waren nog 2 weken over tot het einde van de termijn. Dus klagen heeft geen zin, want binnen de officiele termijn. Maar goed, het klagen is dan nu ook niet meer nodig. Na het betalen van 830 euro kon Marouan de MVV in Rabat aanvragen. Het was weer even spannend bij onze vrienden van de Nederlandse ambassade. Uiteraard moest de macht van de lokale werker daar weer getoond worden, maar goed, na uren aan een stuk te hebben gewacht, kreeg Marouan dan aan het einde van de dag het verlossende bericht: een sticker van de MVV in zijn paspoort. Machtiging tot Voorlopig Verblijf (MVV) is eigenlijk niets anders dan een inreisvisum. Op basis hier van kun je je voorlopige verblijfsvergunning regelen. Wat uiteraard ook weer een smak geld kost. Geld groeit mensen met een buitenlandse partner namelijk op de rug. Hoe dan ook... we zijn blij! Zo blij! Nog 2 nachtjes slapen. En dan is het feest. Papa komt!!! Maar hoe leg je dat een kindje van 18 maanden uit? Het zal een enorme verrassing zijn. Spannend! En dan begint ons echte leven samen, na 1 jaar 'on hold' te hebben gestaan. Alhoewel... on hold... We hebben knoerthard geknokt en geregeld. We hebben een mooi huis gekocht, ik heb een vaste baan en we hebben elkaar! Het ziet er prachtig uit!

Piepklein briefje aan de IND

Lieve IND,

Ik zou zo graag weer snel met mijn man samen zijn. Mijn man zou zo graag met ons samen willen zijn. Ons lieve kindje zou zo graag weer met haar papa samen zijn. We missen elkaar.
Lieve IND, almachtige IND. Kun je er aub voor zorgen dat ons gezinnetje weer compleet is? Zo snel mogelijk?

Dank je wel.

aamilla obaaaa!

Hind. 15 maanden is ze nu. Een beetje een luierik als het om d'r fysieke ontwikkeling gaat. Het begon al met op d'r buik liggen. Wilde ze niet. Terwijl ze dat wel moest kunnen. Omrollen op de leeftijd dat dat hoort, zo rond een maand of 6. Hind niet hoor! Brullen was het. Op d'r armpjes steunen? Dacht het niet. Zitten... nou dat dan wel. Maar ook wel iets later. Kruipen? Dat ging ze nadat ze 1 jaar geworden was dan ineens wel doen. Ook veel later dan de normale ontwikkeling zou moeten zijn. Pas toen ze ging kruipen besloot ze ook dat ze moest gaan leren omrollen. Daarvoor dus nooit gedaan. Waarom zou je ook? Nergens voor nodig. Voor mij was het wel handig, want omrollen tijdens de luierwisseling en dan van de bank af kunnen vallen was er niet bij.
En nu is ze aan het leren staan. Want ook dat was voorheen gewoon niet nodig... en ze was er niet aan toe. Dus Hind die had haar beentjes gewoon vooruit gestoken als je haar wilde laten staan. Dat doen we dus niet, leek ze altijd te denken. Maar nu gaat ze ineens op d'r benen staan en dan door de benen heen kijken. Supergrappig is dat: de wereld op z'n kop.
En vandaag, vandaag het hoogtepunt: ze ging zelf staan. Tegen het rode autootje aan. En dat deed ze vandaag nog meerdere keren. Dus we gaan het beleven. Ik kan wel inpakken en overal achter aan gaan hollen. Want in no time loopt die dus net zo snel zoals ze nu kruipt. Bijna niet bij te houden!
Het gaat ineens hard met alles. De eerste woordjes, het herkennen van mensen die ze niet zo vaak ziet, veel zwaaien naar andere mensen -vooral als ze vindt dat die mensen wegmoeten/mogen-, handkusjes geven en grapjes maken.
Het meest moeilijke en mooie tegelijk vind ik het herkennen van papa. Papa zit tegenwoordig in de computer en in een fotolijst. Ze wijst dan met dat klein vingertje van haar en zegt dan duidelijk en goed hoorbaar 'papa'. En als je dan 'aamilla oba papa' zegt en je houdt de lijst vlakbij haar, dan brengt ze d'r gezichtje dicht op de lijst, tuit ze d'r lipjes en geeft ze papa een kusje en dan zegt ze 'baaaaa'.

Inburgeringsexamen

Spannend spannend spannend. Ik weet het, schande dat ik al zo lang niet meer heb geschreven. Maar we waren heerlijk samen. We hebben de afgelopen maanden een heerlijke tijd gehad! Marouan was hier 3 maanden en hij heeft meteen maar alles meegemaakt. De herfst, de 1e verjaardag van Hind, mijn verjaardag -die we amper gevierd hebben-, Sinterklaas, de winter, de kerst en als laatste oud en nieuw. Met z'n helse kabaal. Voor vele buitenlanders, zo ook voor Marouan, nauwelijks te bevatten.

Ondertussen heeft Marouan hard Nederlands gestudeerd en de inburgeringsvragen met bijbehorende foto's uit z'n hoofd geleerd. Dat is wel een van de makkelijkere onderdelen van het examen. Sommige dingen niet echt verklaarbaar, maar goed... Toch, het blijft raar dat de koninging niet een keer bij naam genoemd wordt, maar dat je Maxima wel moet kennen.

We zijn ook nog een heerlijk dagje (met een overnachting) naar Dusseldorf geweest. Wat een leuke stad is dat toch!

Twee januari kwam aan ons fijne samen zijn, zoals we dat graag hebben, een einde. Tijd om terug te keren naar de werkelijkheid. De dagen van het kort verblijf visum waren op.

Tijd om te gaan werken aan fase nummer 2: het inburgeringsexamen halen.

Zeventien januari was het zo ver. Marouan kwam, zag en overwon uiteraard. Ik had ook niet anders verwacht! Na al die tijd dat we al samen zijn en na zijn tijd hier in Nederland kan hij zich al best aardig redden. Hij wordt regelmatig de weg gevraagd en die legt ie dan ook braaf uit. Als het niet al te moeilijk is, gewoon in het Nederlands.

Nu ben ik net bezig geweest om al onze papieren goed te verzamelen en die richting de IND te krijgen. Want het wordt nu tijd om ons gezinnetje weer compleet te krijgen. Fase nummer 3.

Dus nu is het spannend, spannend, spannend!

Ik kan je vertellen dat het alleenstaand moederschap waar ik nu even in zit, me best zwaar valt. Hind die mist haar vader ook verschrikkelijk. Zo klein en toch erg merkbaar. De eerste dagen echt zoekend naar hem. Op Skype raakt ze het scherm aan en zegt iets als baba/papa. Ze weet dus dat dat haar papa is. Voor mij hartverscheurend dat te moeten zien.

Maar we moeten hier even door heen. We weten waar we het voor doen! Voor onze toekomst, maar vooral die van onze kleine Hind.

Duim maar voor ons!!!!

Terug van weggeweest

Inmiddels al weer redelijk ingeburgerd en gewend aan al die Hollandse tafereeltjes. Wennen ging snel. Toen ik een van de eerste dagen naar mijn werk liep, het werk waar ik voor mijn vertrek ook al werkte, toen leek het alsof ik nooit was weggeweest. Toen ik daarna een aantal weken later aan precies hetzelfde bureau op mijn oude plek zat nam dat nog meer bizarre vormen aan, maar toen ik ook nog mijn map met allerlei Sociale Dienst informatie terugvond op bijna dezelfde plek waar ik hem had achtergelaten, was het wel compleet. Dit was echt raar, maar ik ben dus terug! Van weggeweest.
Inmiddels ben ik ook weer gewend aan het treinen, het fietsen en het bussen van Nieuw Vennep naar Leiden en terug, of het fietsen van huis naar werk en terug. Gewend aan het moeten hebben van ogen in je rug omdat de rest van de fietsers -zeker in Leiden- geen ogen lijken te hebben.
Nog niet gewend aan het weer... dat dan weer niet. Eerder schreef ik dat ik het herfstweer gemist had... dat klopt. Maaaaaar, zoveel regen... dat was ik even vergeten. Je kan ook overdrijven zeg maar.
En in deze periode, al vanaf 6 augustus, is mijn kindje niet hier. Marouan en Hind zijn namelijk naar Marokko op vakantie. Marouan puur omdat dat moet van de autoriteiten: het visum is 90 dagen per half jaar geldig, en die waren, op een week na, op. Vanaf 1 oktober gaat het volgende half jaar in. Dus dat is bijna. Hind is meegegaan omdat ik verwachtte dat ik het heel druk zou krijgen met het zoeken naar een woning. Maar zoals je in het vorige stukje kan lezen is dat ook -tijdelijk- opgelost. Dus heb ik een aantal weken bij vrienden in Leiderdorp gelogeerd. Waarvoor nogmaals mijn dank Ruud en Marlies! Even dicht in de buurt van mijn werk en lekker veel kunnen overwerken was ideaal. Zo hoefde ik mijn kindje niet al te veel te missen. Marouan en ik missen elkaar uiteraard, maar kunnen dat wel 'handelen', zijn het ook wel een beetje gewend. Maar het missen van je kind... dat is net alsof er een deel van je hart niet compleet is en er een gat in je maag zit. Je voelt je gewoon niet compleet.
Maar aanstaande vrijdag, 17 september, dan ga ik weer richting Tanger. Even lekker op vakantie. Van het lekkere weer genieten, couscous eten, Marokkaanse thee drinken, mijn vrienden even zien, de nieuwe baby van mijn lieve ex collega Asmae bewonderen en vooral, vooral lekker van mijn gezinnetje genieten! Dan zijn we weer bij elkaar.
En een week later gaan Hind en ik weer terug. Dan wachten wij. Op Marouan. Zodat we weer samen kunnen zijn als compleet gezin. Tijdelijk tenminste... voor 3 maanden. Dan gaat de volgende stap in: het inburgeringsexamen in eigen land.

huisje verhuizen

Tja en dan ben je dus een aantal weken in Nederland en ga je op zoek naar een woninkje... Easier said than done........

Ik had voordat ik terugkwam gemaild met de woningbouwvereniging (vanaf nu wbv) en ik bleek nog ingeschreven te staan. Ik had destijds met mijn vertrek mijn kleine huisje een jaar onderverhuurd. Met medeweten van de wbv en het heette ' huis in bewaring geven'. Na dat jaar besloot ik dat ik het in Marokko allemaal wel erg leuk vond en dat ik wilde blijven. Mijn huis ging na dat jaar dus terug naar de wbv. Ik dacht dat ik hiermee nog wel ingeschreven stond bij Woonzicht, het systeem voor woningverdeling in de Leidse regio, maar ik heb me daar eigenlijk niet meer mee bezig gehouden.

Dus toen we een jaar later besloten naar Nederland te gaan ben ik gaan uitzoeken en mailen. Ik bleek inderdaad nog ingeschreven te staan, maar had geen punten gekregen van het huis. Waarom is me een raadsel. Ik twijfel überhaupt of het geen 'goodwill' van een medewerker van de wbv is geweest dat ik nog ingeschreven stond, want ik kreeg pas maanden later een rekening van achterstallige betaling. Dus ik ga maar niet zeuren over woonpunten waar ik misschien nog recht op heb. Ik had bij aanvang in Nederland 44 woonmaanden inschrijftijd... Das een kleine 4 jaar en de wachttijd in Leiden ligt tussen de 4 en 8 (!) jaar. Het is een vreselijke manier van woningen verdelen en voor een groot deel is het een loterij... Hopen dus maar dat hier iets uit komt. Ondertussen ben ik op zoek gegaan naar andere manieren van wonen, want eeuwig bij je moeder is op deze leeftijd ook geen doen. Je hebt gewoon je eigen plek nodig! Ikke toch.

Kopen op de normale huizenmarkt is geen doen voor mij want daarvoor verdien ik te weinig. Deze optie valt sowieso af.

Tijdelijk huren via de wbv dan maar.... ze hebben tenslotte afbraakwoningen die nog vaak wel dik een jaar bewoond kunnen worden... Maar nee, dit is geen optie, want ze "zetten geen kinderen op straat." Die laten ze kennelijk liever op straat staan.

Urgentie is niet aan de orde, want ik ben geestelijk, sociaal en medisch gezien gezond.. Ook een optie die afvalt.

Huren in de prive sector dan maar... Dat moet toch lukken... Maar Leiden is vreselijk natuurlijk als studentenstad. De prijzen liggen bizar hoog en je moet minstens 3, vaak 4, keer zoveel verdienen wat je aan huur kwijt bent. Voor een beetje 2 kamer appartement mag je dan minstens 2100 euro netto verdienen. En dat heb ik niet... Dus deze sector valt ook af.

Dan kopen via de wbv. Ze hebben een systeem waarbij mensen met een lager inkomen ook kunnen kopen. Dat is mooi, dacht ik! Dus ik schreef me in en wachtte het af. En ja hoor, ik kreeg een brief thuis. Ik was 10e op de lijst en mocht komen kijken. Het was een appartement van bijna 90 m2. Erg goed qua indeling. Maar ja, 10e hé... Best een eind weg op de lijst. Toch, ineens op een dinsdag om half 6 word ik gebeld. Dat ik aan de beurt ben. Of ik het wil hebben? Ja natuurlijk! Een huis!!! Dus ik naar de hypotheek adviseur. Een leuk gesprek, maar als snel bleek dat ik geen geld bij een bank kon lenen om de simpele reden dat mijn man niet in Nederland woont. Want ik wist niet of ik in gemeenschap van goederen getrouwd was of niet. Ik had niets geregeld in mijn huwelijkscontract. In Nederland ben je dan in gemeenschap van goederen getrouwd, dus kon ik, volgens de banken, niets lenen. Want mijn man moest dan op z'n minst in Nederland wonen. Voor als ik kom te overlijden... dat ze dan bij iemand iets kunnen halen.
Een enorme domper... dat kan ik je wel vertellen. Wat voelde ik me ellendig. Zooo dichtbij en toch zo ver weg. Ik had het in mijn handen en het glipte er zo doorheen.
Toen hoor ik dat je tijdens je huwelijk de vorm ervan kan veranderen. Dus dat je naar huwelijkse voorwaarden kan gaan en vice versa. Maar van gemeenschap van goederen naar huwelijkse voorwaarden is een heel gedoe, want dat moet geregeld worden bij de rechtbank en kost zo duizenden euro's. De notaris die ik om advies vroeg ging voor me uitzoeken of ik niet volgens het Marokkaans huwelijks recht mocht handelen. Dat zou betekenen dat ik enkel op mijn naam een huis mag kopen omdat bij Islamitisch recht er niet zoiets als gemeenschap van goederen bestaat, tenzij je dat apart regelt. Je trouwt dus altijd op huwelijkse voorwaarden zeg maar. Een ander onderdeel daarvan is dat je ook altijd je eigen achternaam houdt en niet die van je partner aanneemt. Een redelijk raar gebeuren in mijn ogen... Je heet altijd Esman en ineens zou ik el Hayek moeten heten. Alsof ik ineens iemand anders word puur door een papiertje. Die logica is er bij mij nog nooit in gegaan. Maar dit terzijde.
De notaris zocht uit en raak: ik mag kopen enkel op mijn eigen naam. Toch balen dat dat eerdere huis dan door mijn neus is geboord.
Ondertussen echter kreeg ik een aanbieding waar ik inmiddels op ben ingegaan. De zus van een collega gaat bijna 9 maanden op reis. En zocht iemand voor haar huis. Het is een 2 kamer appartement, maar groot genoeg voor ons! Dus vanaf 8 oktober, als ik met man en kind compleet ben, gaan we weer in Leiden wonen. Tijdelijk, en ik heb zo de kans op een wat rustigere manier iets permanents te vinden. Huren of kopen via de wbv.
En bij een volgend koophuis krijgt deze notaris mijn geld. Hij zocht uit waar een ander 195 euro per uur ex BTW voor vroeg, en ik wilde alleen maar advies.

Huren via de wbv: een lot uit de loterij... zie m maar te vinden. Tijdelijk huren in een afbraakwoning: mag niet, want ze zetten geen kinderen op straat. Kopen: kon ik niet omdat mijn man niet in Nederland woont. Privé huren: ik verdien te weinig.... Maar goed. Al deze problemen zijn nu -tijdelijk toch- voorbij. Ik heb een plekkie enne: Meester de Vries, ik kom er hopelijk snel aan!