Nou, vorige week was het dan EINDELIJK zo ver!!!! We konden mijn spullen gaan ophalen in Casablanca. Dinsdag namen we de trein.
We wilden eerst nog langs Rabat om daar mijn trouwakte te laten legaliseren, maar het bleek onmogelijk een afspraak te maken met de Nederlandse ambassade. Stelletje ambtenaren. Ze nemen dagenlang de afsprakentelefoon niet op. En als je ze een email stuurt volstaan ze met een eenlijnige reply met de meest minime informatie aller tijden! Kortom..... vreselijk vervelend, maar niks aan te doen.
De treinreis naar Dar Beyda (Casablanca) duurt zo'n 6 uur. Je bent dus wel even bezig, maar het landschap is mooi; veel groen, heuvels, kleine dorpjes, huisjes, koeien, schapen, ezeltjes, mensen die op de ezeltjes rijden, kinderen die aan het voetballen zijn, spelende kinderen, etc. De tijd vliegt dus eigenlijk. Had een boek meegenomen, maar kwam niet verder dan 2 pagina's.
Toen we net zaten in onze eerste klas coupé, kwamen er twee vrouwen en een kindje bij ons zitten die duidelijk geen eerste klas coupé kaartje hadden. Ze zagen een lege plek en gingen zitten. Ik had natuurlijk geen idee waar ze het over hadden, maar Marouan vertelde me dat het enkel ging over drugs en de familie die in de gevangenis zat. Het gesprek doorspekt met een heleboel grove woorden en scheldwoorden. Ze waren onprettig en luid gezelschap. Al snel kwam de conducteur met in zijn kielzog een vrouw. Dit was haar plek en de luidruchtige familie werd uit onze coupé gebonjourd. Rust!!! Alleen deze vrouw was zo stil, dat wij bijna geen gesprek meer durfde voeren...
Aangekomen in "Casa" gingen we met een plattegrond op zak op zoek naar een hotel. We vonden er een in het centrum... in de buurt van de oude stad. Hotel Rio. Het kostte 400 dh per nacht voor ons beide. Het leek prima, maar al snel ontdekte ik mieren in de badkamer. Midden in de nacht sloeg de airco aan, warme wind, en werd het 26 graden in de kamer. De volgende ochtend vonden we dat er een kat op Marouan's schoenen had geslapen. We moesten smeken om een 2e handdoek. Kortom, we besloten dat er betere hotels moesten zijn en gingen, na ons karige ontbijt, op zoek naar een ander hotel. Die vonden we: hotel de Paris. 300 dh per nacht en 2 handdoeken. Ook een behoorlijk grotere kamer en meer luxe.
We dropten de spullen snel in de kamer en gingen op zoek naar het bedrijf dat in het bezit zou zijn van mijn spullen. Dit bedrijf vonden we vrij snel, het zat maar een paar straten van ons hotel vandaan. Maar daarmee had ik mijn spullen nog lang niet. Dit was pas het begin van een lange bureaucratische dag...
Nadat we 1000 dh hadden betaald wees de man ons de weg naar de loods waar mijn spullen opgeslagen waren. We moesten met een taxi vrij ver weg. In Tanger zou je de stad allang weer uit zijn, maar hier zaten we nog steeds volop in de stad. De aan de Atlantische zee gelegen loods had een aantal werkers en een aantal douaniers. We kregen te horen dat we de transit moesten regelen. Maar wat is een transit? Terwijl ik dat aan Marouan vroeg, kreeg ik van een man in pak in het Engels het antwoord: dit is het inklaren van je spullen bij de douane. En: je hebt iemand nodig die je daar bij helpt: een makelaar. En die kost geld... En dan nog is het een heel gedoe!!!
We hadden een bewijs nodig dat ik hier woon en dat het om persoonlijk goed gaat. Maar daar deden ze heeeeeeeeeeeeeeel moeilijk over. Want ik heb nog geen verblijfsvergunning en ik heb ook geen geschreven bewijs van het Marokkaans consulaat dat ik nu in Marokko woon.
Onze makelaar, met de bijnaam 'mdehab hadj' (gouden bedevaartganger - naar Mekka -) was echt geweldig en hielp ons fantastisch! Vandaar waarschijnlijk ook zijn bijnaam. Hij was erg vriendelijk en behulpzaam. We moesten naar het hoofd van de douane en deze man vertelde ons dat als we een bewijs opstellen waarin we schrijven dat ik getrouwd ben met Marouan EN dat ik hier ga wonen EN dat het om persoonlijk goed gaat, EN met de vraag of we altublieft geen belasting over de spullen hoeven te betalen, en daarnaast een kopie van onze ID/paspoort, de paklijst van de spullen EN onze trouwakte, hij er naar zou kijken. Natuurlijk deden we dit met behulp van de makelaar. We moesten 5 keer heen en weer van de loods naar het douanekantoor. Uiteindelijk na veel wachten en wat smeergeld hier en daar en 6 uur later, hadden we onze spullen. Zonder belasting te betalen. Dat dan wel!
De volgende dag moesten we al vroeg op het makelaarskantoor zijn en de mdehab hadj hielp ons de allerlaatse keer. We moesten de spullen van de loods naar een transportbedrijf brengen. Want ze kwamen het niet van de loods ophalen... Gelukkig had hij een oplossing en een kleine vrachtwagen hielp ons de spullen naar het bedrijf te brengen. Vanaf hier werd het de volgende dag aan het eind van de dag thuis bezorgd. Voor 80 euro.
Het was kwart over tien op donderdagochtend en we hadden nog niets van de stad gezien behalve de straat van ons hotel en de weg naar de loods en de douane. Dus we wilden Casablanca verkennen..... Maar wat een saaie stad!!!!!! We hebben de oude stad gezien -Medina qdima-(afzichtelijk lelijk), Moskee Hassan de 2e (de moeite waard) en een grote markt met veel goedkope spullen (groter en beter dan we in Tanger hebben). En dat was het. Wat je dan weer wel hebt in Casa zijn de Westerse kledingwinkels zoals Zara en Mango. Die bestaan niet in Tanger.
's Avonds hebben we in een Vietnamees restaurantje gegeten die in de straat van ons hotel zit. Even heerlijk gegeten, gedronken en gerelaxed!
De volgende ochtend vroeg namen we de trein terug en we deelden onze coupé met een Iers/Engelse dame en haar 'loudmouth aussie'. Het waren heel gezellige en vriendelijke mensen die nu in Gibraltar wonen en we hebben 6 uur onafgebroken gekletst. De tijd vloog!
Toen snel snel snel naar huis, en 2 uur later waren ze dan eindelijk daar: mijn spullen! Gebutst en wel, maar het was er! En de koelkast werkt!
En Casablanca laat ik voortaan voor wat het is: een lelijke, grote en saaie stad met een mooie naam.
N.B. 1 euro is ongeveer 10-11 dirham.
We wilden eerst nog langs Rabat om daar mijn trouwakte te laten legaliseren, maar het bleek onmogelijk een afspraak te maken met de Nederlandse ambassade. Stelletje ambtenaren. Ze nemen dagenlang de afsprakentelefoon niet op. En als je ze een email stuurt volstaan ze met een eenlijnige reply met de meest minime informatie aller tijden! Kortom..... vreselijk vervelend, maar niks aan te doen.
De treinreis naar Dar Beyda (Casablanca) duurt zo'n 6 uur. Je bent dus wel even bezig, maar het landschap is mooi; veel groen, heuvels, kleine dorpjes, huisjes, koeien, schapen, ezeltjes, mensen die op de ezeltjes rijden, kinderen die aan het voetballen zijn, spelende kinderen, etc. De tijd vliegt dus eigenlijk. Had een boek meegenomen, maar kwam niet verder dan 2 pagina's.
Toen we net zaten in onze eerste klas coupé, kwamen er twee vrouwen en een kindje bij ons zitten die duidelijk geen eerste klas coupé kaartje hadden. Ze zagen een lege plek en gingen zitten. Ik had natuurlijk geen idee waar ze het over hadden, maar Marouan vertelde me dat het enkel ging over drugs en de familie die in de gevangenis zat. Het gesprek doorspekt met een heleboel grove woorden en scheldwoorden. Ze waren onprettig en luid gezelschap. Al snel kwam de conducteur met in zijn kielzog een vrouw. Dit was haar plek en de luidruchtige familie werd uit onze coupé gebonjourd. Rust!!! Alleen deze vrouw was zo stil, dat wij bijna geen gesprek meer durfde voeren...
Aangekomen in "Casa" gingen we met een plattegrond op zak op zoek naar een hotel. We vonden er een in het centrum... in de buurt van de oude stad. Hotel Rio. Het kostte 400 dh per nacht voor ons beide. Het leek prima, maar al snel ontdekte ik mieren in de badkamer. Midden in de nacht sloeg de airco aan, warme wind, en werd het 26 graden in de kamer. De volgende ochtend vonden we dat er een kat op Marouan's schoenen had geslapen. We moesten smeken om een 2e handdoek. Kortom, we besloten dat er betere hotels moesten zijn en gingen, na ons karige ontbijt, op zoek naar een ander hotel. Die vonden we: hotel de Paris. 300 dh per nacht en 2 handdoeken. Ook een behoorlijk grotere kamer en meer luxe.
We dropten de spullen snel in de kamer en gingen op zoek naar het bedrijf dat in het bezit zou zijn van mijn spullen. Dit bedrijf vonden we vrij snel, het zat maar een paar straten van ons hotel vandaan. Maar daarmee had ik mijn spullen nog lang niet. Dit was pas het begin van een lange bureaucratische dag...
Nadat we 1000 dh hadden betaald wees de man ons de weg naar de loods waar mijn spullen opgeslagen waren. We moesten met een taxi vrij ver weg. In Tanger zou je de stad allang weer uit zijn, maar hier zaten we nog steeds volop in de stad. De aan de Atlantische zee gelegen loods had een aantal werkers en een aantal douaniers. We kregen te horen dat we de transit moesten regelen. Maar wat is een transit? Terwijl ik dat aan Marouan vroeg, kreeg ik van een man in pak in het Engels het antwoord: dit is het inklaren van je spullen bij de douane. En: je hebt iemand nodig die je daar bij helpt: een makelaar. En die kost geld... En dan nog is het een heel gedoe!!!
We hadden een bewijs nodig dat ik hier woon en dat het om persoonlijk goed gaat. Maar daar deden ze heeeeeeeeeeeeeeel moeilijk over. Want ik heb nog geen verblijfsvergunning en ik heb ook geen geschreven bewijs van het Marokkaans consulaat dat ik nu in Marokko woon.
Onze makelaar, met de bijnaam 'mdehab hadj' (gouden bedevaartganger - naar Mekka -) was echt geweldig en hielp ons fantastisch! Vandaar waarschijnlijk ook zijn bijnaam. Hij was erg vriendelijk en behulpzaam. We moesten naar het hoofd van de douane en deze man vertelde ons dat als we een bewijs opstellen waarin we schrijven dat ik getrouwd ben met Marouan EN dat ik hier ga wonen EN dat het om persoonlijk goed gaat, EN met de vraag of we altublieft geen belasting over de spullen hoeven te betalen, en daarnaast een kopie van onze ID/paspoort, de paklijst van de spullen EN onze trouwakte, hij er naar zou kijken. Natuurlijk deden we dit met behulp van de makelaar. We moesten 5 keer heen en weer van de loods naar het douanekantoor. Uiteindelijk na veel wachten en wat smeergeld hier en daar en 6 uur later, hadden we onze spullen. Zonder belasting te betalen. Dat dan wel!
De volgende dag moesten we al vroeg op het makelaarskantoor zijn en de mdehab hadj hielp ons de allerlaatse keer. We moesten de spullen van de loods naar een transportbedrijf brengen. Want ze kwamen het niet van de loods ophalen... Gelukkig had hij een oplossing en een kleine vrachtwagen hielp ons de spullen naar het bedrijf te brengen. Vanaf hier werd het de volgende dag aan het eind van de dag thuis bezorgd. Voor 80 euro.
Het was kwart over tien op donderdagochtend en we hadden nog niets van de stad gezien behalve de straat van ons hotel en de weg naar de loods en de douane. Dus we wilden Casablanca verkennen..... Maar wat een saaie stad!!!!!! We hebben de oude stad gezien -Medina qdima-(afzichtelijk lelijk), Moskee Hassan de 2e (de moeite waard) en een grote markt met veel goedkope spullen (groter en beter dan we in Tanger hebben). En dat was het. Wat je dan weer wel hebt in Casa zijn de Westerse kledingwinkels zoals Zara en Mango. Die bestaan niet in Tanger.
's Avonds hebben we in een Vietnamees restaurantje gegeten die in de straat van ons hotel zit. Even heerlijk gegeten, gedronken en gerelaxed!
De volgende ochtend vroeg namen we de trein terug en we deelden onze coupé met een Iers/Engelse dame en haar 'loudmouth aussie'. Het waren heel gezellige en vriendelijke mensen die nu in Gibraltar wonen en we hebben 6 uur onafgebroken gekletst. De tijd vloog!
Toen snel snel snel naar huis, en 2 uur later waren ze dan eindelijk daar: mijn spullen! Gebutst en wel, maar het was er! En de koelkast werkt!
En Casablanca laat ik voortaan voor wat het is: een lelijke, grote en saaie stad met een mooie naam.
N.B. 1 euro is ongeveer 10-11 dirham.
3 opmerkingen:
Mmm, kleine man of hele grote moskee? Fijn dat je spullen er eindelijk zijn, meid! Ik zou helemaal gek worden van al dat gedoe!
Tot gauw, vick x
Hai Merel,
Wat fijn dat je je spullen nu hebt!!! Eindelijk zég al dat gedoe in casa. Het gaat erom dat je nu alles hebt. En nu kan je lekker je huis gaan inrichten! Veeel plezier met alles. Tot gauw.
Groetjes Halima
Geweldig, die Praxis dozen op de foto! Onvoorstelbaar veel gedoe om alle spullen te krijgen. Maar wel de moeite waard, later moet je vast om lachen.
Geniet van je spulletjes,
Oxana
Een reactie posten