weddingbells?

Spannende tijden breken aan voor mijn schoonzus.
32 is ze en vandaag zijn er oriëenterende gesprekken gevoerd tussen 2 families. Er is namelijk een heer die om haar hand komt vragen. Uit Italie. Een Marokkaanse Italiaan. Of andersom natuurlijk.
Het is niet de eerste keer dat er mannen om haar hand zijn komen vragen. Maar voorheen heeft ze ze allemaal afgewezen. Deze is ook al een keer gekomen, maar toen was mijn schoonzus nog veel jonger. Een jaar of 16. Toen wees ze hem niet af, wilde graag met hem trouwen, maar waren er wat onduidelijke omstandigheden waardoor het toen niet doorging. Ze was behoorlijk teleurgesteld en de heren erna heeft ze toen allemaal afgewezen.
Nu, jaren later, komt ie alsnog... Het is een ver familielid: hij is de zoon van de tante van Latifah. En qua tante: het is een zus van de moeder van Latifah. Dus het zullen wel verre neven en nichten zijn. Ofzo. Ik ben daar niet zo goed in. De reden waarom ie nu juist Soumaya wil trouwen is ons onduidelijk. Wat we wel weten is dat hij in Kenitra, waar hij vandaan komt, een gewilde huwelijkskandidaat is omdat hij een verblijfsvergunning naar Europa is. Dit is naar het schijnt een reden waarom hij niet wil trouwen met iemand van daar. En het schijnt dat Soumaya altijd in zijn hoofd is blijven zitten...
Vandaag stonden ze op de stoep. Ik was lekker aan het rommelen thuis: er moest namelijk nog een hoop ingericht en opgeruimd worden (maar nu eindelijk min of meer klaar). Marouan was naar de kapper om zijn baard te laten scheren en toen hij een uur ofzo later thuiskwam zei hij me dat ze er waren. Een hele familie: zijn moeder, een vriendin of nicht (met snor) van de moeder, hij, zijn broer en een zus met een klein kindje van 4.
Ik wilde al eerder even naar beneden lopen om wat terug te geven aan Latifah wat ik geleend had, maar ik was ERG blij dat ik dat niet had gedaan. Dan had ik allerlei vreemden gedag moeten zeggen. Zonder waarschuwing vooraf!
In ieder geval had Latifah het ineens razend druk. Want daar zitten ineens 6 extra mensen die rond etenstijd (middag) binnenwandelen. Dus dat werd koken geblazen! En geen enkele dochter thuis. Behalve ik. Dus daar stond ik ineens aardappelen schillend in de keuken. Er moest friet gebakken worden dus ik mocht de aardappelen ook tot friet snijden. Ze was erg blij met deze hulp. En het was gezellig! Onderwijl babbelde zij en Marouan over ons eigen huwelijksfeest en over deze mensen. Ik krij dan af en toe uitleg en vertel weer wat ik vind en dat wordt dan weer vertaald voor Latifah. Onderwijl bakten de frieten, sudderde het vlees en kwam mijn schoonvader ons vergezellen. Hij had niet zoveel zin om bij al die mensen te gaan zitten.
De zus van Latifah werd opgetrommeld en we konden al snel aan tafel.
Daar zaten we met z’n allen. Aan een lage ronde tafel, ingeschikt op de Arabische bank rondom. Na een ‘bismillah’ konden we beginnen met eten. Er werd weinig gepraat. Men voelde zich wat ongemakkelijk. Ik kon de man die om Soumaya’s hand gaat vragen (als alles goed gaat, insjallah) eens goed bekijken. Hij ziet er vriendelijk uit. Hij is een rustig en verlegen type. Zoals Soumaya. Ik hoop maar dat ze gaan trouwen! Dat lijkt me heel fijn voor haar.