Trouwfeest deel 1

Vandaag voor mijn huwelijksfeest een jurk uitgekozen. Het is een jurk die je huurt.
We hadden om twaalf uur een afspraak met een mevrouw in de wijk Drissia. Marouan mocht niet mee. Deze mevrouw loopt op straat met een niqaab (bijna volledig gesluierd dus) en is niet van vreemde mannen in haar huis gediend. Maar dat vond Marouan niet zo heel erg. Vrouwen die een jurk uitzoeken..., wat moet je ermee nietwaar? Al had ie mij wel graag bij willen staan met mijn taalproblemen. Gelukkig spreekt mijn schoonzusje Safae wel wat Engels, en ik moet langzaamaan ook weer wat nieuwe woordjes Marokkaans leren, dus dat moest wel lukken.

Ik ging op weg met mijn schoonmoeder en de zus van mijn schoonmoeder, Naima. Mijn schoonzusje,die echt verstand heeft van deze zaken want zelf pas een half jaar geleden getrouwd, zouden we in Drissia ontmoeten.

We namen een petite taxi. Dit is een kleine Fiat Uno, Peugeot 205 of, als ie nieuw is, een Dacia. Dit is een Marokkaans merk van Renault (ofzo) geloof ik... En per stad heeft de taxi een andere kleur. Die van Tanger is turqoise.
Precies om deze tijd (tussen elf en twaalf) lijkt het altijd of Tanger net wakker is geworden en iedereen een taxi nodig heeft. Er stonden een hoop vrouwen die er een wilden.

In deze taxi mag je met z’n drieën en hij werkt met de meter. Het starttarief is 1,60 dirham. Een ritje naar Drissia kost zo’n 10 dirham. Een eurootje dus.

Ik had er al snel eentje te pakken. Ik raak wat dat betreft al goed ingeburgerd in Marokko waar het recht van de sterkste, de slimste en de eerste geldt... Je moet je beurt niet voorbij laten gaan, en dat houdt in dat je dus niet op je beurt wacht. Er is geen beurt. Tenminste... bijna niet: oude mensen laat je over het algemeen wel voorgaan en die help je ook.

De taxichauffeur was (zoals wel vaker) erg nieuwsgierig naar wat ik hier doe in het bijzijn van 2 Marokkaanse vrouwen. Ze legden uit dat ik getrouwd ben met een zoon en dat we onderweg zijn naar een vrouw om een jurk uit te kiezen. De taxichauffeur vroeg me toen, door zijn 2 wijsvingers tegen elkaar aan te houden en te wrijven, of ik getrouwd was. En ik antwoorde bevestigend, waarop hij ‘bien’ antwoorde. Later vroeg de chauffeur me nog iets waarvan ik enkel het woord Maghrib (Marokko) verstond. Later begreep ik dat hij vroeg of ik Marokko mooi vond. Ik ken inmiddels best een aantal woorden die je daarvoor kan gebruiken, maar hij gebruikte net iets wat ik niet kende...

Aangekomen in Drissia moesten we van de grote weg af een klein stukje lopen en kwamen aan bij prachtige huizen. Hier moesten we zijn.

We belden aan bij zo’n huis en al snel mochten we naar binnen. We kwamen binnen in een echt Marokkaans paleisje. Met een prachtig bewerkt plafond met sierlijsten met kleuren erin, mooie Arabische banken met blauwe, rode en gele bekleding, al even mooie houtbewerkte tafels, en blauw geel gedrappeerde gordijnen zoals bij een hemelbed.
In het huis stond het verder helemaal vol met spullen voor een bruiloft. Marokkanen maken graag gebruik van een ‘aameria’. Dit is een heel mooi bewerkt hokje waar je als bruid in zit. Aan weerszijde dragen 4 vrouwen je (of mannen zoals bv. je broers). Je wordt dan als het ware rondgeshowd. Iedereen kan dan zien: kijk dat is de bruid.

3ameria

We kregen 2 fotoboeken in onze handen gedrukt en ik zat al snel te bladeren. Het staat helemaal vol met prinsessejurken. En dat is precies wat ik wilde: zo’n echte prinsessejurk. Ik had al snel gekozen tussen een hele mooie turqois/blauwe en een roze. Ik wilde het liefst de turqoise, maar die was qdima (oud) en die had ze niet meer. Maar mij eerst wel lekker maken met foto’s natuurlijk...!
We bekeken de roze jurk. Ik vond hem erg mooi. Dit wordt em, werd besloten. Niks geen uren passen, zoeken en doen. Niks geen spelden hier en daar, etcetera. Alle jurken passen alle vrouwen. Het is 1 maat. Ben je petit, dan krijg je een gouden of zilveren riem en wordt er gebloused met de jurk. Ben je wat langer en/of gezetter, dan wordt er weer wat anders meegedaan.

De dames overlegden verder voor de prijs en andere zaken en met een half uurtje waren we klaar.
Op mijn huwelijksfeest zal ik eruit zien als een prinses. Met jurk, sieraden, accessoires,

bijpassende make up en haren!

En hoe dat er uit ziet zullen jullie nog wel zien. Ik ben benieuwd. Spannend is het zeker!

De wandeling

Afgelopen zaterdag zijn we gaan wandelen langs de kust.

We namen een grote taxi bij ons in de buurt tot een ander punt en daar stapten we over in een andere grand taxi naar Plage Achakar. De "grand taxi" biedt plaats aan 6 passagiers (4 op de achterbank en 2 op de passagiersstoel voor) en vertrekt meestal pas als alle plaatsen bezet zijn. Het zijn oude mercedessen uit een bouwjaar waarvan je ze in Nederland allang niet meer ziet rondrijden. Die zijn namelijk allemaal hier. Het zijn kennelijk auto's die bijna niet stuk te krijgen zijn. Het zit wel wat (erg) krap, maar het is vaak voor een kort stukje en de prijs is erg prettig: voor zo'n 70 (euro)cent per persoon ben je ergens midden in de natuur!

We stapten uit bij hotel Le Mirage, het eindpunt van de taxi. Vanaf hier kun je rechtdoor lopen naar Grotte d'Hercules, of rechtsaf een heleboel verschillende stranden langs. Wij besloten het laatste te doen. We besloten zelfs om helemaal naar Cap Spartel te wandelen. Een tocht van toch zo'n 2 uur heen, en dat dan later ook weer terug.

Plage Achakar is een strandgebied vanaf Tanger naar beneden aan de Atlantische Oceaan. Aan de andere kant van Tanger ligt de Middellandse Zee.

Grotte d'Hercules

We liepen hele stukken langs de weg, maar ook over mooie stranden en we klommen over rotsen.

Halverwege zijn we gaan lunchen langs de weg: een klein tentje onder de sparrebomen met hier en daar zitjes. Je kan er allerlei etenswaar bestellen. Wij namen gebarbequede sardientjes, een tomaten-ui salade met stokbrood, 2 flesjes coca cola en een heerlijk zoete muntthee. Na deze lunch, die we uiteraard deelden met de 3 katten die onze tafel hadden uitgekozen om van mee te kunnen eten, gingen we weer op pad.

Ik wilde wat meer actie en we besloten de rotsen te beklimmen die verschillende stranden scheiden. Heerlijk, lekker actief bezig!

Na het beklimmen van de rotsen moesten we nog een klein stukje lopen naar Cap Spartel. Bijna bij het eindpunt kochten we nog 2 zakjes verse pijnboompitjes van een jongetje aan de kant van de weg. Die zijn zoooooo lekker!
Na 2 uur lopen (en een lekkere lunch) kwamen we aan bij Cap Spartel. Tanger heeft 2 vuurtorens. Een in Cap Spartel, en een in Cap Malabata. Bij beide kan je wat eten en drinken. Bij Cap Spartel verkopen ze ook souvenirs en stoppen de toeristenbussen. Het is dan ook wel echt een mooi plekje.

Uitzicht op Cap Spartel

Hier hebben we een lekkere kop koffie gedronken, waarna we weer op stap gingen. De weg terug... Deze was wel wat vermoeiender dan heen, maar we hebben het toch sneller afgelegd dan heen. Ditmaal rennend over stranden en snelwandelend over de weg. Ik heb ook nog wat in het water gewandeld. De natuur is zo mooi, het weer is zo lekker. Het was deze dag zo'n 25 graden en zowat windstil.

Na nog wat bloemen met wortel en al (voor op het dakterras) te hebben geplukt en onderweg nog ergens een grot te hebben bewonderd zijn we weer naar de taxi's teruggelopen en waren we binnen 20 minuutjes, en dik 5 uur later, weer waar we vandaan kwamen: de stad. Het leven hier is echt heerlijk! Ik geniet er echt van.

Het paradijs

Een typisch fenomeen dat je in Tanger tegenkomt is de hordes jongeren (vooral jongens, hier en daar een meisje) en volwassen mannen die de oversteek naar het paradijs willen maken.

Vanuit heel het land (echt letterlijk heeeeeeel het land) komen ze naar Tanger om hun kansen te wagen.

Het strand van Tanger, de boot naar Spanje.

Elke zomer weer komen de Europese Marokkaanse mensen met hun pracht en hun praal mooie sier maken in Marokko. Zo van 'kijk eens wat wij hebben en jullie lekker niet'.

Nederlanders spannen volgens mijn man de kroon. Die zijn echt een ster in mensen de ogen uitsteken. Ik merk het ook wel... ze hebben een bepaalde air die de Belgische Marokkaan bv. niet heeft. Logisch... onze zuiderburen zijn over het algemeen veel bescheidener en gematigd dan die luidruchtige Hollander.. beschaafder en rustiger bovendien. Duitsers zijn volgens hem ook een heel stuk beschaafder, en de Engelse Marokkaan is meestal enorm vriendelijk. Franse en Spaanse Marokkanen schijnen er dan een beetje tussen te hangen.

Dus als ze dan met de laatste nieuwe editie van een auto komen, dan rijden ze die toch op een andere manier dan de gemiddelde 20 jarige Nederlandse Marokkaan, maar allemaal willen ze laten zien hoe mooi en goed ze het hebben in Europa.

Je vraagt je trouwens sowieso weleens af hoe die jonge jongens toch aan die veels te dure (voor de meeste mensen dan) auto's komen... en ik denk dat ik het niet eens wil weten. Overigens durf ik er vergif op in te nemen dat een aantal van deze jongeren uit Nederland 'in de bijstand' zitten en op de een of andere manier een auto huren ofzo.

Puur om mooie sier te maken en te laten zien wat ze allemaal wel niet hebben: met hun mooie Dolce en Gabbana zonnebril en hun Gucci spijkerbroek en hun rare tasje van Burberry. En dan dus niet het nepspul wat je hier overal kan krijgen, maar het echte werk (wat een mens bezielt om zoveel geld voor een naam uit te geven blijft mij een raadsel, maar daar gaat het niet over).

Affijn, toen onze keuken gemaakt werd, door een hasjrokende bouwvakker/electriciën/loodgieter vertelde deze aan Marouan dat zijn broer bezig was voor een vergunning voor hem. Om in Spanje te kunnen wonen. Want daar is het namelijk veel beter dan hier. Daar kun je als bouwvakker wel € 8.000,00 netto per maand verdienen!!! Ik wil ook in Spanje wonen, dacht ik meteen. Dan maar bouwvakker.

Dit maar om aan te geven wat voor fabels er de ronde doen over het beloofde land.

Vandaag waren Marouan en ik op Playa, dat is de boulevard aan het strand midden in het centrum. Dit is ook vlakbij de haven. Tussen Spanje en Tanger ligt zo'n 20 kilometer. Dat is wel overbrugbaar nietwaar?

Playa, aan de kust van Tanger. Met op de achtergrond rechts achter, de haven waar het allemaal gebeurt.

De horde jongeren die hier zijn zwerven door de stad heen. Eerst nog schoon, met een rugzakje. Maar al snel gaan ze wat geuren... Ze hebben geen schone kleren meer dus ze dragen dag in dag uit dezelfde kleren. Ze hebben geen eten, geen normale slaapplaats. Ze worden ingewijd door andere jongeren/kinderen (sommigen zelfs zo jong als 8 jaar oud!) Deze leggen ze uit hoe het werkt, waar geslapen kan worden, hoe je aan eten komt en hoe je je honger het beste kan stillen... Lijm snuiven: je vergeet je ellende en de honger.

De jongens op deze foto zijn 'vers' aangekomen uit delen van Marokko. Het meisje op de foto (in augustus '07 gemaakt vanuit ons appartement) is al ingewijdt en legt de jongens uit hoe ze kunnen overleven. Ze houdt een doekje tegen haar mond/neus. Hiermee inhaleert ze de lijm. Ze is hier overigens nog steeds: we zagen haar vorige week in de oude stad rondlopen.

Hoe werkt het? Er zijn meerdere mogelijkheden. Een favoriet bij de 'geurende jongeren' is wachten aan Playa op een vrachtwagen. Het liefst een grote. Dan rennen ze heel hard achter de vrachwagen aan en wanneer ze kans zien kruipen ze eronder. Vaak mislukt dit omdat de vrachtwagens bijrijders hebben die getraind zijn om hier op te letten. Als het lukt worden ze 9 van de 10 x toch gepakt omdat ze zo stinken. De politiehonden zijn getraind om deze geur op te sporen.

Een andere manier is om 's nachts naar de passagiersboten te zwemmen die tussen Spanje en Marokko varen. De grote boten.

Dit gebeurt door een heleboel jongeren. Nette jongeren, die gewoon thuis wonen en het vaak helemaal niet slecht hebben. Wij kennen een aantal van deze jongens. 's Nachts lopen ze dan naar het einde van de kade (langs de achterkant van de haven) en zwemmen naar de boot toe. Dan slingeren ze een haak aan een touw aan de boot, en als het lukt klimmen ze naar boven. Dan is het zaak om een geschikte verstopplaats te vinden. De beste plaats schijnt de schoorsteen te zijn. Daar heb je mooie verstopruimtes en daar komt niemand.

Het is heftig om de jongeren te zien rennen naar de vrachtwagens en eronder proberen te kruipen. Er straalt zo'n desparaatheid vanaf.

En de Europese Marokkanen houden het in stand. Er zal dus nooit een einde aan komen.

Het zijn wellicht jullie toekomstige medelanders.

Ik wens ze succes!

Deze link op youtube van het nummer Wallou van Outlandish geeft heel mooi weer hoe het werkt. Helaas.

http://www.youtube.com/watch?v=XEVAs8Toojw

N.B. Laat dit je niet tegenhouden om naar Marokko te komen! Het is voor sommigen een wezenlijk onderdeel van het leven hier. Ik ben enkel observator hierin. En het raakt me.

Casabarata

Vandaag, zoals zo vaak, naar Casabarata geweest. Dat ligt 2 minuten lopen van ons huis af. Het is een enorme markt en je kan er werkelijk alles kopen!
Op donderdag en vrijdag is er souk en op vrijdag zijn de meeste winkeltjes gesloten.

Zo heb je een afdeling hout, waar je ook 2e en 3e hands hout kan kopen. Een afdeling ijzer, een afdeling banken en bankhoutbewerking, een afdeling tegels, een afdeling stoffen voor kleren, een afdeling stoffen voor banken en gordijnen, een afdeling computers/satelieten/tv's/etc., een afdeling voor keukengerei enzo, een afdeling voor groente, voor vis, voor vlees. Een afdeling voor kruiden, zaden en pitten, een afdeling voor meel, cola en andere zaken, een afdeling voor de badkamer, een afdeling voor schoonmaakspullen, een afdeling voor kleren en schoenen voor mannen, en dat idem voor vrouwen, een afdeling voor traditionele Marokkaanse kledij, een afdeling vol 2e hands kledij uit Europa en ook een enorme afdeling (3 straten lang) vol met mobiele telefoons, een afdeling om te eten, etcetera....

En druk!!!! Vooral op donderdag en zondag. Op deze dagen komen er een heleboel mensen want dan hebben de verkopers nieuw spul ingeslagen en komen de vrouwen uit de nabijgelegen dorpen hun producten verkopen: verse karnemelk, verse Marokkaanse kaas, groentes, fruit en kruiden uit de tuinen/akkers. De vrouwen uit deze dorpen hebben hun eigen kleurrijke klederdracht en zijn gemakkelijk te herkennen.

Sommige afdelingen lopen in elkaar over, andere horen een beetje bij elkaar. Zoals de kruiden, zaden en pitten die dan samen met de afdeling voor meel, cola en andere zaken een gedeelte delen.

Het geheel situeert zich binnen en buiten en neemt een enorm grondgebied in beslag. Soms als het hard regent dan blijkt binnen ineens niet zo heel erg binnen, want dan regent het daar ook.

Toeristen vind je er zeer weinig. De meeste Europeanen die zich daar begeven wonen in Tanger, net als ik.

Wij komen er wel heel erg veel! Ik ben er dol op. Dus inmiddels kennen ze me wel. Onze keuken komt er vandaan: de tegels, de gootsteen, het gasstel. Onze bank komt er vandaan, behalve het onderstel; dat is gemaakt door een mannetje in de buurt. Maar de stof, het matras, de kussens komen allemaal van Casabarata. Ons computerscherm en de speakers komen er vandaan en een hoop plastc spul zoals emmers, opbergcontainers, plastic schoenen...

Het betekent trouwens "goedkoop huis". En wie mij kent weet dat ik dol ben op goedkoop :-)

Hier een paar impressies van onze bank en van de keuken!

Weddingbells? deel 2

En daar gingen we dan. Vrijdag om 11 uur namen Marouan en ik de trein naar Kenitra. Een stadje een klein uurtje voor Rabat (vanaf ons gezien), op naar de toekomstige man van zijn zus. Op naar een inzegening, waar we rond 4 uur waren.

Het grootste gedeelte van mijn schoonfamilie was al donderdag vertrokken. Wij vertrokken een dag later omdat ik dwars lag. Ik wilde niet 2 dagen bij die mensen logeren. Het is al spannend genoeg allemaal...

Toen we aankwamen in Kenitra hebben we eerst wat gegeten bij een klein tentje in de stad. En terwijl we aten zagen we het fenomeen wat ik zo goed ken uit Tanger, maar waarvan ik niet wist dat het ook in een stad als Kenitra op grote schaal aanwezig zou zijn. De armoede. De enorme hoeveelheid jonge lijmsnuivers en arme, vuile en zeer hongerige kleine kinderen zonder ouders. Deze kinderen komen uit de dorpjes naar de stad. Voor een betere toekomst...
Tijdens het eten heb ik een oude man 5 dh gebracht (sociale zekerheid kennen ze hier niet), hij stond aan de overkant van de straat en kwamen 2 jongetjes om eten van ons bord vragen. We hebben hen onze patatjes gegeven. Gelukkig gaven onze buren aan de andere tafel de jongetjes hun restjes kip, friet en brood. Een stukje verderop verorberden ze alles, kennelijk met smaak. Zo kan dat in Tanger ook gaan... De armoede is groot.
Maar dit verhaal ging over leukere dingen. Over het huwelijk!

We kwamen aan met de taxi en werden opgewacht door (bijna) al onze familie: mijn schoonmoeder, haar zus, haar broer, de 2 zussen van Marouan en hun nichtje Houda. Na elkaar allemaal gezoend te hebben en blij dat we elkaar weer zagen, zijn we naar binnen gegaan. Alwaar ik kennis maakte met de rest van de uitgebreidere familie: de tante van mijn schoonmoeder, haar nicht, de dochter van de tante, haar 2 broers, een aangetrouwde schoondochter en een hele hups kinderen die van iedereen leken te zijn. Later ontdekte ik nog 2 mannen die getrouwd zijn met eerder genoemde vrouwen. Ook de vader van Marouan was aanwezig. Hij knapte even een uiltje toen wij aankwamen.
Er werd snel wat eten voor ons in elkaar geflanst, want we zouden wel honger hebben na onze reis... Dat hadden we ook, maar die hadden we eerder al gestild omdat je nooit zeker weet wanneer je te eten krijgt. Maar er paste best nog wat bij, en voor mij was er enkel sla en wat olijven... Dat past altijd wel.

Later in die namiddag zijn mijn schoonzus en haar toekomstige man naar de huwelijksambtenaar vertrokken. Deze man heet een adoul. Hij heeft kennis van zaken. Hij is een soort mix van het recht/de wet en de islam. Je kan ook naar hem toegaan als je je notariele zaken wil regelen of als je moslim wil worden. Een belangrijk man dus.

Ineens werd ik alleen uitgenodigd om bij de aangetrouwde schoonzus het huis te komen bekijken. Ik ging. En daar zat ik dan. Alleen... In de woonkamer. Kreeg de afstandbediening in mijn hand geduwd. Na 2 zapjes moest ik mee naar het dakterras. En daar kreeg ik koffie met koekjes. Binnen no time was ik uitgenodigd voor een tour door de buurt. Te voet. Ik dacht een kleine tour, maar voor mijn gevoel sjouwde we heel Kenitra door. Af en toe vroeg of zij ze me iets en ik probeerde daar in mijn beste Marokkaans/Frans/handen-en-voeten op te antwoorden.
Na een uur ongeveer belanden we weer bij het huis van de familie.
Daar zaten we... wachtend op de bruid en bruidegom. Ze waren teruggekomen en wederom vertrokken om ringen aan te schaffen en henna te laten zetten.

De vader van Marouan en wij tweeen waren wat verveeld en een man van de familie nodigde ons uit voor een kleine tour door Kenitra met de auto. We dronken een koffie aan de rivier die door de stad heenstroomt en vertrokken weer huiswaarts waar de gelukkig gehuwden inmiddels waren aangekomen.

Ik feliciteerde Soumaya met een welgemeend 'mabrouk' en ze zag er echt heeeeel erg blij en gelukkig uit!
We zaten wat bij elkaar en maakten lol om de henna en de henna die ik zal laten zetten tijdens mijn huwelijksfeest. Het wachten was nu op het feestelijke eten. We kregen 'sha3eriya'. Een traditie van Kenitra en wellicht nog wat andere plekken, maar niet van Tanger. Het is mihoen gemixt met poedersuiker en rozijnen. Best smakelijk. En dat aten we, als feestmaal.

Daarna begon dan eindelijk waar iedereen op had gewacht.... de foto's! Daarvoor had iedereen zijn mooiste jurk meegenomen. En die werd nu ook pas aangetrokken. Ook de bruid en bruidegom trokken nu pas hun mooie kleren aan.
Foto's zijn hier nog steeds iets heel speciaals. Het nam zo'n 1,5 uur in beslag, waarbij het paar braaf naast elkaar zat en onwennig naar elkaar glimlachte en wat praatte. Onderwijl kwam iedereen naast hen zitten en moesten ze (we) allemaal poseren voor onze 3 fotografen (van de familie uiteraard).
Onwennig hielden ze elkaars hand vast, gedirigeerd door zus Safae, tevens fotograaf. Ook moesten ze elkaar wat melk voeren en een dadel laten eten. Behoorlijk spannend lijkt mij. Zeker als je bedenkt dat ze elkaar enkel even gesproken hebben voordat deze trouwerij plaats vond.
Het heeft wel iets bijzonders.

Ineens was de fotosessie voorbij en kwam de nacht... We hadden een slaapplaats aangeboden gekregen in een ander appartement. Voor mij, omdat ik me wat ongemakkelijk en onhandig voelde... Maar de meneer die ons de tour door Kenitra had bezorgd was inmiddels gaan slapen en ik vond het echt te ver gaan om hem wakker te maken, wat ie ons wel echt op het hart had gedrukt. Dus daar gingen we: slapen op de Arabische banken. Met z'n allen! 6 vrouwen en 1 man (de mijne) in een grote kamer. Allemaal een stukje bank. Een deel van de kamer verderop sliep Marouans tante, samen met haar nicht en kleine neefje. In de andere woonkamer sliepen mijn schoonvader en zwager. In de slaapkamers sliepen de bruidegom en de vader van de bruidegom. Kortom een drukke boel.... En geen oog dicht hoor! De hele nacht lawaai, dan kletste die weer, dan snurkte de ander zo luid dat je er van in de lach schoot... en waardoor bleek dat de rest ook helemaal nog niet sliep! Dat was dan wel weer echt hilarisch.
Uiteindelijk hebben we allemaal zo'n 2 uur geslapen. Op mijn man na. Die slaapt overal als een roos.

Terug van weggeweest / korte update van het huwelijksaanzoek

Hij is er weer!!! Onze Mimi meldde zich afgelopen zaterdagnacht luid miauwend aan de deur.
Iedereen, behalve ik, werd er wakker va. Mij schoonmoeder heeft hem wat aandacht gegeven en de deur vervolgens weer dicht gedaan. Want 's nachts mag ie er gewoon ECHT niet in. Zondag zag ik hem weer voor het eerst. Behoorlijk vermagerd, wat krasjes hier en daar van nachtelijke vechtpartijen, maar helemaal gezond!!! Hij slaapt zich weer suf en eet alsof hij in jaren geen eten heeft gehad. En hij geniet van alle aandacht die hij maar kan krijgen.
Onze Mimi is er weer.

Ze gaat trouwen!!! Vrijdag is het zover. We gaan allemaal naar Kenitra, waar deze mensen vandaan komen. En hoe dat verloopt kunnen jullie binnenkort lezen op deze plek.

Ook wil ik nog even iedereen bedanken voor alle leuke berichtjes! Het is voor mij echt heeeeeeeeeel erg leuk om die te lezen! Voor wie me een persoonlijk bericht wil sturen en mijn emailadres niet heeft: merel-blackbird@hotmail.com