Weddingbells? deel 2

En daar gingen we dan. Vrijdag om 11 uur namen Marouan en ik de trein naar Kenitra. Een stadje een klein uurtje voor Rabat (vanaf ons gezien), op naar de toekomstige man van zijn zus. Op naar een inzegening, waar we rond 4 uur waren.

Het grootste gedeelte van mijn schoonfamilie was al donderdag vertrokken. Wij vertrokken een dag later omdat ik dwars lag. Ik wilde niet 2 dagen bij die mensen logeren. Het is al spannend genoeg allemaal...

Toen we aankwamen in Kenitra hebben we eerst wat gegeten bij een klein tentje in de stad. En terwijl we aten zagen we het fenomeen wat ik zo goed ken uit Tanger, maar waarvan ik niet wist dat het ook in een stad als Kenitra op grote schaal aanwezig zou zijn. De armoede. De enorme hoeveelheid jonge lijmsnuivers en arme, vuile en zeer hongerige kleine kinderen zonder ouders. Deze kinderen komen uit de dorpjes naar de stad. Voor een betere toekomst...
Tijdens het eten heb ik een oude man 5 dh gebracht (sociale zekerheid kennen ze hier niet), hij stond aan de overkant van de straat en kwamen 2 jongetjes om eten van ons bord vragen. We hebben hen onze patatjes gegeven. Gelukkig gaven onze buren aan de andere tafel de jongetjes hun restjes kip, friet en brood. Een stukje verderop verorberden ze alles, kennelijk met smaak. Zo kan dat in Tanger ook gaan... De armoede is groot.
Maar dit verhaal ging over leukere dingen. Over het huwelijk!

We kwamen aan met de taxi en werden opgewacht door (bijna) al onze familie: mijn schoonmoeder, haar zus, haar broer, de 2 zussen van Marouan en hun nichtje Houda. Na elkaar allemaal gezoend te hebben en blij dat we elkaar weer zagen, zijn we naar binnen gegaan. Alwaar ik kennis maakte met de rest van de uitgebreidere familie: de tante van mijn schoonmoeder, haar nicht, de dochter van de tante, haar 2 broers, een aangetrouwde schoondochter en een hele hups kinderen die van iedereen leken te zijn. Later ontdekte ik nog 2 mannen die getrouwd zijn met eerder genoemde vrouwen. Ook de vader van Marouan was aanwezig. Hij knapte even een uiltje toen wij aankwamen.
Er werd snel wat eten voor ons in elkaar geflanst, want we zouden wel honger hebben na onze reis... Dat hadden we ook, maar die hadden we eerder al gestild omdat je nooit zeker weet wanneer je te eten krijgt. Maar er paste best nog wat bij, en voor mij was er enkel sla en wat olijven... Dat past altijd wel.

Later in die namiddag zijn mijn schoonzus en haar toekomstige man naar de huwelijksambtenaar vertrokken. Deze man heet een adoul. Hij heeft kennis van zaken. Hij is een soort mix van het recht/de wet en de islam. Je kan ook naar hem toegaan als je je notariele zaken wil regelen of als je moslim wil worden. Een belangrijk man dus.

Ineens werd ik alleen uitgenodigd om bij de aangetrouwde schoonzus het huis te komen bekijken. Ik ging. En daar zat ik dan. Alleen... In de woonkamer. Kreeg de afstandbediening in mijn hand geduwd. Na 2 zapjes moest ik mee naar het dakterras. En daar kreeg ik koffie met koekjes. Binnen no time was ik uitgenodigd voor een tour door de buurt. Te voet. Ik dacht een kleine tour, maar voor mijn gevoel sjouwde we heel Kenitra door. Af en toe vroeg of zij ze me iets en ik probeerde daar in mijn beste Marokkaans/Frans/handen-en-voeten op te antwoorden.
Na een uur ongeveer belanden we weer bij het huis van de familie.
Daar zaten we... wachtend op de bruid en bruidegom. Ze waren teruggekomen en wederom vertrokken om ringen aan te schaffen en henna te laten zetten.

De vader van Marouan en wij tweeen waren wat verveeld en een man van de familie nodigde ons uit voor een kleine tour door Kenitra met de auto. We dronken een koffie aan de rivier die door de stad heenstroomt en vertrokken weer huiswaarts waar de gelukkig gehuwden inmiddels waren aangekomen.

Ik feliciteerde Soumaya met een welgemeend 'mabrouk' en ze zag er echt heeeeel erg blij en gelukkig uit!
We zaten wat bij elkaar en maakten lol om de henna en de henna die ik zal laten zetten tijdens mijn huwelijksfeest. Het wachten was nu op het feestelijke eten. We kregen 'sha3eriya'. Een traditie van Kenitra en wellicht nog wat andere plekken, maar niet van Tanger. Het is mihoen gemixt met poedersuiker en rozijnen. Best smakelijk. En dat aten we, als feestmaal.

Daarna begon dan eindelijk waar iedereen op had gewacht.... de foto's! Daarvoor had iedereen zijn mooiste jurk meegenomen. En die werd nu ook pas aangetrokken. Ook de bruid en bruidegom trokken nu pas hun mooie kleren aan.
Foto's zijn hier nog steeds iets heel speciaals. Het nam zo'n 1,5 uur in beslag, waarbij het paar braaf naast elkaar zat en onwennig naar elkaar glimlachte en wat praatte. Onderwijl kwam iedereen naast hen zitten en moesten ze (we) allemaal poseren voor onze 3 fotografen (van de familie uiteraard).
Onwennig hielden ze elkaars hand vast, gedirigeerd door zus Safae, tevens fotograaf. Ook moesten ze elkaar wat melk voeren en een dadel laten eten. Behoorlijk spannend lijkt mij. Zeker als je bedenkt dat ze elkaar enkel even gesproken hebben voordat deze trouwerij plaats vond.
Het heeft wel iets bijzonders.

Ineens was de fotosessie voorbij en kwam de nacht... We hadden een slaapplaats aangeboden gekregen in een ander appartement. Voor mij, omdat ik me wat ongemakkelijk en onhandig voelde... Maar de meneer die ons de tour door Kenitra had bezorgd was inmiddels gaan slapen en ik vond het echt te ver gaan om hem wakker te maken, wat ie ons wel echt op het hart had gedrukt. Dus daar gingen we: slapen op de Arabische banken. Met z'n allen! 6 vrouwen en 1 man (de mijne) in een grote kamer. Allemaal een stukje bank. Een deel van de kamer verderop sliep Marouans tante, samen met haar nicht en kleine neefje. In de andere woonkamer sliepen mijn schoonvader en zwager. In de slaapkamers sliepen de bruidegom en de vader van de bruidegom. Kortom een drukke boel.... En geen oog dicht hoor! De hele nacht lawaai, dan kletste die weer, dan snurkte de ander zo luid dat je er van in de lach schoot... en waardoor bleek dat de rest ook helemaal nog niet sliep! Dat was dan wel weer echt hilarisch.
Uiteindelijk hebben we allemaal zo'n 2 uur geslapen. Op mijn man na. Die slaapt overal als een roos.