Trouwfeest deel 3: de grote dag!

En daar was dan eindelijk de grote dag... Het echte trouwfeest!

Nadat Marouan en ik even bij mijn mams en een vriendin langs waren geweest in het sjieke El Minzah hotel (van buiten best grauwig, maar eenmaal binnen wel poepiesjiek, het is dan ook een 5 sterren hotel)) om ze alvast even te kunnen zien voordat het feest begon, spoedde we ons huiswaarts en kleedde ik me om in mijn eigen trouwjurk. De jurk waar ik in november in was getrouwd.

Ik had de Nederlandse gasten (veel meer dan de dag ervoor) wat eerder uitgenodigd en we zaten wat onwennig gezellig met z'n allen beneden in de woonkamer van de schoonfamilie. Wederom wachtend op wat zou komen.

Toen de mevrouwen (3) van de sprookjesprinsessejurk arriveerde moest ik mee naar boven en ging de deur op slot. Ik werd in de jurk gehesen, mijn borsten werden vakkundig omhoog geduwd, de beha werd aangesnoerd (dat krijg je ervan als je geen wonderbra bezit) en de riem werd aangegespt. Er werden letterlijk lagen make up op mijn gezicht gesmeerd en er kwamen 3 extra slierten haar aan mijn eigen haar. Volgens mij kreeg ik 8 verschillende oogpotloodjes en 3 verschillende lippotloodjes op, 6 lagen lipstick, nog wat extra rouge, nepwimpers (ogen gesloten houden tot de lijm droog is), zo'n knijpkrultang voor de wimpers en dan mascara op de nepwimpers, een lijn voor de wenkbrauwen, etc. Het ging maar door en ik zat er ook wel anderhalf uur minstens.

Wat er in die tussentijd allemaal beneden gebeurde, daar had ik geen weet van. Het enige wat ik af en toe hoorde was een van de mevrouwen van de jurk die op de gang ineens uit volle borst iets begon te zingen en de muziek die beneden in de mooie kamer uit de speaker schalde.

Op een gegeven moment kwam vriendin Marlies het appartement binnen met de melding dat ze zich niet zo goed voelde. Ik opperde dat ze wat koekjes moest eten. Voor de Nederlandse gasten een lange zit, voordat dat eten pas eens komt... Ik riep ook dat ze vooral niet mocht kijken naar me. Want ik wilde mezelf het eerst zien.

Toen ik mezelf dan voor het eerst echt zag, schrok ik echt enorm. Wat was ik veranderd zeg.... Dit was ik niet meer. Ik herkende mezelf haast niet. Echt een prinsesje. En ik kon het niet tegenhouden.... Ik voelde een paar tranen opkomen. In mijn rechteroog. Ik probeerde duidelijk te maken aan de prinsessejurkmevrouw dat ik tranen kreeg, en kreeg direct op mijn kop. Huilen is vanavond GEEN optie. Dat begrijp ik ook wel, maar maak het dan ook niet zo heftig allemaal. Tranen zullen de lagen make up ruineren... Maar ja, hou je zelf maar eens tegen.

Tegen het einde, toen ik al helemaal klaar was, af zeg maar, kwam mijn schoonmoeder met mijn moeder binnen. Vriendin Manon had gezegd dat het heel normaal is dat de moeders erbij zijn. Maar deze vrouw wilde absoluut geen toeschouwers. En mij kon het niet zoveel schelen, ik deed wat men vroeg: ogen open, ogen dicht, omhoog kijken, omlaag. Ik zat er maar, met wederom een slapende kont... Marouan had het geregeld dat mijn moeder er toch bij mocht en het was toch wel heel leuk dat mijn eigen moeder me als eerste zag!

Hierna stuurde ik mams en schoonmams naar beneden omdat ik voelde dat het grote moment nu toch wel daar was. De muziek werd gestopt. Ik kreeg aanwijzingen over hoe ik mijn mouwen moest vasthouden, hoe ik moest lopen en hoe ik moest staan.

En daar gingen we... stapvoets de trap af... En toen begonnen de vrouwen weer met hun gezang. Zodra ze zagen dat ik alweer met tranen kwam stopten ze en werden mijn ogen weer gedept. Tja.. zie me maar eens stil te houden met zoveel geweld aan emoties.

En toen het grote moment: mijn presentatie aan de vrouwelijke gasten! Ik kan niet goed omschrijven hoe dat voelde. Het leek als in een droom. Ik was echt een prinses! Langzaamaan presenteerde ik mezelf op de troon. Daar zaten dan mijn gasten voor me. Als onderdanen leek het wel. Joelend en blij om me te zien. Sommige gasten zwaaiden naar me. De meeste had ik nog nooit gezien. Of wel, maar dan met hoofddoek en nu zonder... Nou das anders hoor. Dat kan ik je wel vertellen.

Ik zwaaide vrolijk lachend terug. En dan op de foto. Met iedereen die dat wil. Met de familie en de vrienden.

Daarna wilde ik naar beneden. Waar mijn man en de mannelijke gasten zich ophielden. Ik wilde me ook graag aan hun presenteren. Ook al had mijn man ze eerder al stiekem naar boven geloodsd om me te laten zien. Ook al had mijn man me al eerder van veraf gezien in vol ornaat, zo dichtbij was ook hij erg onder de indruk. "Waar is mijn vrouw", vroeg hij en "wauw!".

Ook met hen allemaal ben ik uitgebreid op de foto gegaan.

En toen was ik het wel weer zat. Qua jurk. Ik denk dat ik de korste bruid-in-sprookjesprinsessejurk ooit ben geweest. Voor mij was het genoeg. Ik wilde dat mijn gasten eten kregen (en dat zouden ze voor de jurk uit was niet doen), ik wilde zelf even bij mijn gasten zitten. Boven en beneden. In mijn eigen trouwjurk. Even nagenieten.

Het was fijn mijn gasten te zien genieten van het eten dat de hele dag door 2 vrouwen op het dak was klaargemaakt. Kip en vlees. Het was fijn te zien dat iedereen zo blij voor me was. Dat er gasten waren die ik nog nooit had ontmoet. Het was een fijne avond.

Bedankt Marcelle, Hans, Ruud, Marlies, Pepijn, Nathalie, Vicky, Max, Aleid, Petra, Martin, Ingrid, Manon en Anne Margo. Bedankt! Doordat jullie er waren was het extra speciaal!!!

Trouwfeest deel 2: de hennadag

Hoe kan ik nou iets over mijn huwelijksfeest vertellen... Moeilijk hoor. Hoe heb ik het ervaren, wat vond ik er van? Laat ik maar beginnen met beschrijven, dan komt de rest vast vanzelf.

Vrijdag was de hennadag. Ik moest vanaf 3 uur in een jurk en dan zou alles beginnen.
Maar voordat de festiviteiten begonnen moest ik mijn familie en vrienden verwelkomen in het hotel. Om 11 uur kwamen die aan op het vliegveld en rond kwart over twaalf kwam hun taxi aan bij hotel Marco Polo aan Playa. Het was echt geweldig om ze weer te zien! Het gaf een schok in mijn lichaam. Het was best emotioneel en voor ik het wist kwamen er tranen uit mijn ogen. Van blijdschap! We zijn met z’n allen wat gaan eten bij een vistentje in de stad en daarna moest ik vlug terug om me in de hurk te heisen om te wachten op wat zou komen.

Thuis aangekomen kreeg ik van mijn schoonmoeder de jurk in handen met de opdracht: witte beha en witte Marokkaanse schoentjes eronder. Dus ik naar boven om het aan te trekken. Terwijl ik mezelf in de spiegel bekeek bedacht ik me dat ik er best potsierlijk uitzag, maar dat het maar moest. Toen ik de deur van ons appartement open deed om naar beneden te lopen stonden daar al mijn vrouwelijke familieleden te zingen. Terwijl ik langs ze liep chanten ze een aantal teksten die van toepassing zijn op de bruid en verband houden met Allah. Het klinkt heftig en het bracht wederom tranen in mijn ogen. Ik ben nou eenmaal nogal emotioneel en had dan ook maar besloten dat het er nou eenmaal bij hoort. De tranen. Vandaag mocht het nog...
Ik moest op mijn troon van kussens gaan zitten. Het opbrengen van henna neemt namelijk nogal wat tijd in beslag, tussen de 3 en 4 uur. Voor beide handen en voeten. Boven en onderkant. Dus je moet comfortabel zitten. En je voelt je kont desondanks toch gevoelloos worden...
Voor me werd een tafeltje neergezet waar onder andere 2 schaaltjes met eieren opstonden, een ‘brood’ van suiker en wat andere dingen. Toen een van de Nederlandse gasten later op de avond vroeg waar het voor dient kregen ze als antwoord: traditie. Maar waar het voor dient... dat bleef vaag, totdat Vicky besloot dat de eieren voor vruchtbaarheid staan, en het brood van suiker voor voorspoed. Natuurlijk! Logisch!
Het hennameisje ging op de grond zitten op een piepklein krukje en ging aan de slag. Langzaamaan werden mijn voeten een kunstwerkje, terwijl ik me wanhopig afvroeg hoe ik zo kon blijven zitten en wakker kon blijven. Ik voelde m’n ogen elke keer langzaamaan dichtglijden. Maar slapen op je eigen feest kan natuurlijk niet... En al snel kwam mijn redding binnenlopen: vriendin Manon uit Branes 1 (een buurt hier in Tanger, een dorpje zeg maar, maar dat mag ik niet zeggen van haar...).
Niet lang daarna kwamen de rest van mijn Nederlandse gasten: mijn vader, Ruud en Marlies en Vicky. Marouan had geregeld dat een grote taxi ze kwam ophalen.
Ze kwamen allemaal binnen en zagen me zo zitten. Ik meen dat ze met de laatste hand bezig was, maar dat kan ik me niet echt herinneren. Ze vonden me een maagd Maria... En daar had ik inderdaad wel wat weg van.
Het duurde in totaal dik 3 uur voordat de henna er overal op zat. En prikken dat het deed... Ze vertelde dat ze er terpentine in deed. Om het beter te laten zitten ofzo. Nou ja... wie mooi wil zijn moet pijnlijden zeggen ze altijd. Dus dat deed ik maar. Alhoewel het prikken overigens redelijk snel minder werd...
De meiden die dat wilden konden allemaal iets op hun hand laten zetten met henna. En dat wilden ze bijna allemaal. Het hennameisje had het er maar druk mee.
We zaten allemaal gemixt in de mooie kamer. De familieleden maakte het niet uit en hadden bijna allemaal hun hoofddoek om. Pas toen er 2 buurvrouwen kwamen, moesten de mannen de kamer uit. Er waren voor mij maar 2 mannelijke gasten, dus mijn vader en Ruud gingen gezellig samen met Marouan in ons appartement zitten. Hier hebben ze ook gegeten en af en toe gingen wij op bezoek bij de mannen.
Toen alle henna bij iedereen zat werden mijn handen en voeten ingepakt in watten en pantykousjes. Een belachelijk gezicht. Het had wat weg van softenon- of leprahandjes, en was erg onhandig want ik kon enkel op een rare manier iets vastpakken. Maar ik mocht tenminste weer bewegen. Ik had bijna 5 uur stilgezeten en het eten werd geserveerd.
Alle vrouwelijke gasten en ik gingen om de tafel heen zitten. Ze kregen eerst rundvlees en daarna kipbastilla. Ik kreeg ter vervanging van al dat gevlees vis. In de tanjine gebakken. Ik at zoveel en zo goed als ging.
Na het eten is het feest dan eigenlijk voorbij en Manon en mijn 2 Marokkaanse gasten vertrokken weer. Daarna moesten we even kijken hoe de rest van de gasten weer naar hun hotel gebracht konden worden. Gelukkig wilde de oom van Marouan graag helpen en hij had ze in no time de auto in. Mijn gasten waren natuurlijk hardstikke moe van het vroeg opstaan, het reizen naar Tanger en het zitten op een nieuw en onbekend feest.
Ik ook. Moe. Maar dan van alle indrukken van de hele dag.
Ik scheerde snel naar boven en besloot toen, toen ik de koelkast amper kon openen, om de henna van mijn handen af te halen. Wat een karwei: eerst de pantykousjes eraf, en dan kun je de watten letterlijk van je huid afpellen. En dan in het water ermee... Dat gaat het makkelijkst. Schrobben tot de klei van henna van je handen en voeten af is. Maar dan is het resultaat ook wel echt prachtig.

In deel 3 verhaal ik over de grote dag zelf. Even geduld aub!

Voorbereidingen voor het huwelijksfeest

Vandaag is het dan echt begonnen. De voorbereidingen voor het feest. Eigenlijk de 2 feestjes.
Want op vrijdag heb ik een hennafeestje. Rond 3-en komt er dan een vrouw en ze zal henna bij me zetten. Op mijn handen en op mijn voeten! Ben heel benieuwd of ik het volhoudt.... het schijnt zo’n 2 uur te duren voordat ze met mij klaar zijn. We hebben een klein groepje vrouwen uitgenodigd. En een ieder die dat wil kan ook een hennatattoo laten zetten.
Op zaterdag is dan het echte trouwfeest. Dan komen er een heleboel vrouwen uit de buurt en familie en vrienden. En natuurlijk een deel van mijn familie en vrienden!

De schoonmoeder en –zussen zijn op dit moment de gang aan het schoonmaken. Van boven tot onder. Met een heleboel emmers met water en nog meer water en bezems. De muren worden geschropt, de vloer geboend. Het moet weer echt wit worden. Vuil van handen aan de reling van het naar boven en beneden lopen. Nou had ik het van de week al schoongemaakt, maar dat is niet zoals er hier wordt schoongemaakt. Ik had gewoon geveegd en daarna een lekker sopje gemaakt en gedweild met een doek die ik onder de swifferachtige stok die ik, had gedaan. Schoon. Fris. Klaar.
Totdat ik zag hoe zij te werk gingen.... Het ruikt in ieder geval weer heerlijk fris. En eerlijk is eerlijk: het vuil van de handen is weg.

De doosjes voor de koekjes zijn gekocht. Da’s een traditie hier: elke gast krijgt een doosje met koekjes. Voor elk feest. Dus op het hennafeestje krijgt de gast dit, en op het trouwfeest ook. Echter de doos met koekjes op vrijdag is minder gevuld dan die van zaterdag.
Hoe dat precies gaat dat weet ik nog niet. Marouan zei me dat als je de koekjes bij de uitgang neerzet sommige vrouwen dozen tegelijk zullen meenemen, want ze hebben thuis kinderen. En ze vinden dan dat ze die voor hen moeten meenemen. Maar zo werkt het natuurlijk niet. Per gast is er een doosje. Gewoon zoals het hoort. En die krijgen ze al tijdens het feest.
Van de week arriveren de koekjes en dan is het de bedoeling dat we ze gaan inpakken. Heel benieuwd hoe dat dan gaat. En waar we al die doosjes laten.

We moeten inkopen gaan doen voor het eten van beide dagen. We hebben van de familie een lijstje gekregen wat er ingekocht moet gaan worden. Er moet véél worden ingekocht: olijven (2 kilo zonder pit), ingemaakte citroen (1 kilo), pruimen (3 kilo), amandelen (3 kilo) en verder natuurlijk kip, vlees, uien en fruit. De olijven, citroenen, pruimen en amandelen zullen wij samen alvast aanschaffen. Het is spul dat je langer van te voren kan kopen.
En dan wordt donderdag de rest aangeschaft. Met de auto. Oom komt ons dan ophalen, want hij heeft een auto. En dan gaan we naar een markt net buiten Tanger. Waar alles net effe goedkoper is.
Het drinken (sapjes) kopen we in de winkel om de hoek. We blijven niet sjouwen.
En dan komt er zaterdag een vrouw die voor het grote feest zal koken. Vrijdag doen de dames het samen zelf.

Ik, als bruid, hoef eigenlijk niks te doen. Maar ik wil natuurlijk wel wat helpen.
Kijk, voor het grootste gedeelte ben ik een sta-in-de-weg, dat is wel duidelijk. Ik heb hier echt geen kaas van gegeten. Daarom heb ik mijn hulp voor het schoonmaken van de gang ook maar niet aangeboden. Daar zit een heel systeem in namelijk.
Doosjes vouwen en er koekjes instoppen, dat kan ik wel. Boodschappen kopen, dat kan ik ook. En verder laat ik de planning aan hen over. Dat gaat tot nu toe echt héél erg goed en ik heb er alle vertrouwen in. Nog 5 nachtjes slapen...

Missen

Vandaag mis ik voor het eerst Nederland. Na ruim 3 maanden.
Ik mis gewoon van alles. Ik mis Leiden, ik mis het centrum, ik mis de markt. Ik mis even een terrasje pakken. Ik mis mijn huisje, mijn tuintje. Ik mis mijn katten (ook al hebben ze een geweldig goed nieuw huis gekregen). Ik mis mijn familie, ik mis mijn vrienden. Ik mis mijn collega's. Ik mis op de fiets springen en even bij iemand langs. Of effe naar de supermarkt. Ik mis het!

Hier is het heel leuk. Ik heb het hier echt fijn. Het is elke dag mooi weer (ja ja, ik weet het... jullie hebben nu ook mooi weer, maar bij jullie duurt het geen 8 maanden). Ik ben echt dolgelukkig getrouwd! We hebben het samen heel fijn!
We gaan naar het centrum, maar niet op de fiets. We gaan naar de markt. We gaan vaak samen ergens op een terras een koffie of thee drinken. Ons huisje is prachtig, en af. Ik heb een dakterras, waar ik verwoedde pogingen doe om een klein tuintje (in de vorm van potten) aan te leggen. We hebben een kat hier. Ik heb hier (schoon-)familie, ik heb wat vrienden. Ik had collega's. En die krijg ik ook wel weer. Ik ga wel naar de supermarkt, maar niet effe. Hij is ver weg en we zijn er zo een uur of 2 zoet mee.

Ik heb het bijna allemaal. Ik heb ook geen heimwee. Maar ik mis jullie gewoon!

Asilah

Donderdag maakten we een trip naar Asilah. Het was 1 mei en dan is iedereeen in Marokko vrij. Deze trip maakten we met de familie. Marouans moeder Latifah en zus Soumaya wilde er graag op uit. Zus Safae probeerde het hele gezin nog thuis te houden zodat ze lekker kon uitrusten en tv kijken, maar daar kwam niks van in. Latifah zei beslist: "dan hou je toch je vader en Mimi lekker gezelschap", en dat vond ze niets, dus ging ze mee.

We namen de trein. Het is iets langzamer dan met de taxi, maar wel erg comfortabel. En bovendien niet misselijkmakend voor Latifah en Safae. Die worden alletwee al hondsberoerd als ze alleen maar naar een auto kijken. Voor de zusjes was het bovendien de allereerste keer dat ze een treinreis maakten. Ze genoten er allebei van en Safae schrok elke keer als we door een tunnel gingen. Waarbij ze dan ook heel droog opmerkte dat de kleine kinderen geen boe of ba zeggen en dat zij ervan schrikt.

Marouan en ik zijn al 3 keer eerder in Asilah geweest. Het is een alleraardigst mooi stadje met blauwwitte huizen. Je loopt het in een middag rond, maar het is er echt heerlijk. Zo lekker dat we besloten om zaterdag gewoon samen terug te gaan met een overnachting, om er nog maar eens van te genieten. Maar daarover later meer.

Veertig minuten later op het station was de bus nergens te bekennen waarop we besloten te lopen. Safae, die haar hoge hakken nog aan had, verruilde deze snel voor haar comfortabele Marokkaanse schoentjes.

Vanaf het station is het zo'n half uurtje lopen en dan sta je midden in het centrum. Er is een oud stadgedeelte dat ommuurt is, een kasbah, en er zijn 2 straten die daarom heen gesitueert zijn en vol met restaurantjes zitten.

We hebben het stadje doorgewandeld en wat foto's gemaakt. Daarna hebben we heerlijk gelunched waarna we opstapten en een paard en wagen zagen. Tenminste... het is een muilezel met plank, maar paard en wagen klinkt beter.

Deze paard-en-wagen brengt dagjesmensen naar het verderop gelegen strand. Rmiliat heet deze plek. Het scheen er echt adembenemend geweldig te zijn en al snel zaten we met z'n allen op de plank. Voor 150 dirham bracht de man ons er naar toe en ook weer terug. De reis op deze hobbelende plank zorgde voor veel hilariteit. Het was ook gewoon echt grappig. Soms ging de muilezel ook in gallop en ging het vrij snel.

We reden door de stad, kwamen in de wijk erachter en al snel reden we door een echt barakkenwijkje. Ik ken zulke huisjes wel vanuit mijn buurt, maar had nog niet eerder een hele wijk vol gezien. Vanuit zinken golfplaten trekken mensen hun hutje op. Vaak wel met een echte deur als deur, gaten als ramen, en dekens tegen het licht of de kou. Het maakt wel indruk de mensen zo te zien wonen.

De regering werkt er hard aan deze mensen 'echte' huisvesting te bieden. Marouan heeft jaren aan een project gewerkt waar deze barakken staan/stonden. Er worden stukjes land aan mensen gegeven. Met water en electriciteit. Als je wat geld hebt betaal je ervoor, heb je heel weinig, dan betaal je (bijna) niets. Achter deze huizen staan de nieuwe woningen voor deze mensen en wordt dit krottenwijkje afgebroken. Tenminste, dat is de bedoeling.

Het krottenwijkje achter ons latend gingen we verder door de heuvels. De natuur is echt prachtig om te zien. Alle kleuren groen kwamen voorbij, en soms hele roze velden. Vol met bloemen. Een keer moesten we afstappen omdat ezel het niet trekken kon. Het er terug opklimmen zorgde vooral bij Safae voor veel lol. Ze had pijn in haar buik van het lachen. Wat een lol hadden we. Het was echt heel grappig.

Bijna een uur later kwamen we aan in Rmiliat... Maar wat een tegenvaller! Achter elke heuvel, achter elke bocht dacht ik: nu komt het. Wat we zo gaan zien is prachtig!!!
Maar helaas... niets van dit al. Achter de laatste bocht was gewoon strand, met heuvels erachter. De Atlantische Oceaan. Prachtig op zich hoor. Zo'n grote zee. En de heuvels ook. Prachtig groen. Maar ik zou iets spectaculairs gaan zien. En dat was er helemaal niet. (Volgens mij is dit zo'n typische Marokkaans iets. Het is wel mooi, maar mensen maken het nog mooier. En de volgende mens maakt het tot een paradijs. Da's typisch Marokkaans: iemand heeft 1 ei gestolen, maar aan 't eind van het verhaal, als ie zich bij de rechter moet verantwoorden, dan heeft ie er 100 gestolen. Alles wordt opgeklopt en aangedikt, maar dat terzijde).

In de zomer schijnt het echt erg leuk te zijn, met strandtentjes en een camping enzo. Maar nu was het gewoon een leeg strand met veel voetballende jongens erop.

De berijder van onze 'koets' liet zijn paard uitrusten en grazen en wij deden dat ook. Uitrusten dan. We hebben een half uurtje in de schaduw van een auto gezeten en daarna hobbelden we weer een uurtje terug.

Terug in de stad hebben we nog even een lekkere kop koffie gedronken voordat we weer aan onze terugreis met de trein begonnen. Het was een heerlijke dag op stap, waar ik thuis met een wijntje van zat na te genieten...