Asilah

Donderdag maakten we een trip naar Asilah. Het was 1 mei en dan is iedereeen in Marokko vrij. Deze trip maakten we met de familie. Marouans moeder Latifah en zus Soumaya wilde er graag op uit. Zus Safae probeerde het hele gezin nog thuis te houden zodat ze lekker kon uitrusten en tv kijken, maar daar kwam niks van in. Latifah zei beslist: "dan hou je toch je vader en Mimi lekker gezelschap", en dat vond ze niets, dus ging ze mee.

We namen de trein. Het is iets langzamer dan met de taxi, maar wel erg comfortabel. En bovendien niet misselijkmakend voor Latifah en Safae. Die worden alletwee al hondsberoerd als ze alleen maar naar een auto kijken. Voor de zusjes was het bovendien de allereerste keer dat ze een treinreis maakten. Ze genoten er allebei van en Safae schrok elke keer als we door een tunnel gingen. Waarbij ze dan ook heel droog opmerkte dat de kleine kinderen geen boe of ba zeggen en dat zij ervan schrikt.

Marouan en ik zijn al 3 keer eerder in Asilah geweest. Het is een alleraardigst mooi stadje met blauwwitte huizen. Je loopt het in een middag rond, maar het is er echt heerlijk. Zo lekker dat we besloten om zaterdag gewoon samen terug te gaan met een overnachting, om er nog maar eens van te genieten. Maar daarover later meer.

Veertig minuten later op het station was de bus nergens te bekennen waarop we besloten te lopen. Safae, die haar hoge hakken nog aan had, verruilde deze snel voor haar comfortabele Marokkaanse schoentjes.

Vanaf het station is het zo'n half uurtje lopen en dan sta je midden in het centrum. Er is een oud stadgedeelte dat ommuurt is, een kasbah, en er zijn 2 straten die daarom heen gesitueert zijn en vol met restaurantjes zitten.

We hebben het stadje doorgewandeld en wat foto's gemaakt. Daarna hebben we heerlijk gelunched waarna we opstapten en een paard en wagen zagen. Tenminste... het is een muilezel met plank, maar paard en wagen klinkt beter.

Deze paard-en-wagen brengt dagjesmensen naar het verderop gelegen strand. Rmiliat heet deze plek. Het scheen er echt adembenemend geweldig te zijn en al snel zaten we met z'n allen op de plank. Voor 150 dirham bracht de man ons er naar toe en ook weer terug. De reis op deze hobbelende plank zorgde voor veel hilariteit. Het was ook gewoon echt grappig. Soms ging de muilezel ook in gallop en ging het vrij snel.

We reden door de stad, kwamen in de wijk erachter en al snel reden we door een echt barakkenwijkje. Ik ken zulke huisjes wel vanuit mijn buurt, maar had nog niet eerder een hele wijk vol gezien. Vanuit zinken golfplaten trekken mensen hun hutje op. Vaak wel met een echte deur als deur, gaten als ramen, en dekens tegen het licht of de kou. Het maakt wel indruk de mensen zo te zien wonen.

De regering werkt er hard aan deze mensen 'echte' huisvesting te bieden. Marouan heeft jaren aan een project gewerkt waar deze barakken staan/stonden. Er worden stukjes land aan mensen gegeven. Met water en electriciteit. Als je wat geld hebt betaal je ervoor, heb je heel weinig, dan betaal je (bijna) niets. Achter deze huizen staan de nieuwe woningen voor deze mensen en wordt dit krottenwijkje afgebroken. Tenminste, dat is de bedoeling.

Het krottenwijkje achter ons latend gingen we verder door de heuvels. De natuur is echt prachtig om te zien. Alle kleuren groen kwamen voorbij, en soms hele roze velden. Vol met bloemen. Een keer moesten we afstappen omdat ezel het niet trekken kon. Het er terug opklimmen zorgde vooral bij Safae voor veel lol. Ze had pijn in haar buik van het lachen. Wat een lol hadden we. Het was echt heel grappig.

Bijna een uur later kwamen we aan in Rmiliat... Maar wat een tegenvaller! Achter elke heuvel, achter elke bocht dacht ik: nu komt het. Wat we zo gaan zien is prachtig!!!
Maar helaas... niets van dit al. Achter de laatste bocht was gewoon strand, met heuvels erachter. De Atlantische Oceaan. Prachtig op zich hoor. Zo'n grote zee. En de heuvels ook. Prachtig groen. Maar ik zou iets spectaculairs gaan zien. En dat was er helemaal niet. (Volgens mij is dit zo'n typische Marokkaans iets. Het is wel mooi, maar mensen maken het nog mooier. En de volgende mens maakt het tot een paradijs. Da's typisch Marokkaans: iemand heeft 1 ei gestolen, maar aan 't eind van het verhaal, als ie zich bij de rechter moet verantwoorden, dan heeft ie er 100 gestolen. Alles wordt opgeklopt en aangedikt, maar dat terzijde).

In de zomer schijnt het echt erg leuk te zijn, met strandtentjes en een camping enzo. Maar nu was het gewoon een leeg strand met veel voetballende jongens erop.

De berijder van onze 'koets' liet zijn paard uitrusten en grazen en wij deden dat ook. Uitrusten dan. We hebben een half uurtje in de schaduw van een auto gezeten en daarna hobbelden we weer een uurtje terug.

Terug in de stad hebben we nog even een lekkere kop koffie gedronken voordat we weer aan onze terugreis met de trein begonnen. Het was een heerlijke dag op stap, waar ik thuis met een wijntje van zat na te genieten...