Over stempels, visa's en paspoorten

Op naar Ceuta. Voor de broodnodige stempel in het paspoort om een nieuwe 3 maanden in Marokko te kunnen verblijven.

Helaas heb ik nog geen verblijfsvergunning. Dat komt namelijk omdat de politie die mij (nog) niet wil geven. Toen ik hier net woonde zijn we direct met de (gelegaliseerde) benodigde papieren naar de politie gegaan maar die zei ons dat ik geen vergunning kon krijgen. Want Marouan heeft een contract van zijn werk nodig en die had ie niet. Dat is overigens heel normaal hier, werken zonder contract. Das makkelijker voor de werkgever, want dat hoeft ie je een hoop dingen niet uit te betalen en ook geen sociale zekerheid voor je af te dragen...

Omdat ik toch begon met werken besloten we even te wachten totdat ik aan het werk was en dan had ik een contract. Maar na 1 week had ik het werk opgegeven omdat ik nog erg moest wennen hier. En dat ging niet samen met het werk. Dus geen contract.

Ach, besloten we..., dan ga ik gewoon een keer naar Spanje voor een nieuwe stempel en wellicht dat Marouan dan binnen die 3 maanden wel ander werk had met een contract, of ik. We vroegen de politieman nog of het op een andere manier kon en de enige manier was volgens hem om een bankrekening met minstens € 60.000 euro te hebben. Ja hoor, dat heb ik wel.... Niet dus.

Ze zijn zo selectief als de pest want een andere vriendin van ons hier kreeg hem zonder problemen. Misschien omdat haar man Nederlands Marokkaans is. We weten het niet. Hier heeft namelijk elke politieagent zijn eigen agenda.

Het blijft vaag waarom ze zo moeilijk doen... Kijk, als ik hier nou op hun kosten kom zitten en een uitkering zou komen aanvragen, dan begrijp ik dat. Maar dat hebben ze hier niet, dus waar ze bang voor zijn... ik weet het niet!

Affijn, om dit hele gedoe ging ik dus op 29 maart met mijn vader die hier op bezoek was en een vriendin naar Ceuta. Een stadje op Spaans grondgebied met een heuse muur van meters hoog er omheen. Je betaalt er met Euro's en iedereen spreekt er Spaans. Het is ook een taxfree zone, dus het zit vol met Spanjaarden van het vaste land om goedkoop spul in te kopen.

Het was een leuke dag en wat een leuk plaatsje! En terug moesten we weer de visa (papiertje waarop je je NAW gegevens invult, je paspoortnummer en je reden van verblijf -toerisme-) invullen en kregen we een nieuwe stempel in het paspoort. Mooi!, dachten we. Das weer geregeld voor 3 maanden.

Dus afgelopen zaterdag, 14 juni 2008, gingen we weer op weg naar Ceuta. Manon, de vriendin, en ik.

We hadden vooraf de visa's weer ingevuld en gaven ons paspoort af. De man keek in de computer en zei dat we te laat waren. Te laat??? We hebben toch een stempel in het paspoort van 29 maart. We zijn heus op tijd! Nou daar dacht de man toch anders over en hij zei: je komt Ceuta wel in maar niet meer uit.

We snapten er niets van en gingen de grens over... maar niet met een gerust hart.

Daar liepen we dan, langs de winkels. Op zoek naar een bikini. Want in Ceuta kan je ook best leuke kleren kopen. Even wat anders dan dat gare Marokkaanse spul. Goedkoop en van slechte kwaliteit. Maar we liepen ongemakkelijk. Het voelde alsof er iets niet klopte.

Ondertussen hadden we onze mannen gebeld en gesmst en die verzekerde ons dat alles goed zou komen... Nou daar geloofden we dan maar op (maar nog altijd niet gerust).

We liepen als een sneltrein de winkels af en winkelen was lang zo leuk niet als normaal.

Als laatste nog even langs de Lidle om voor Manon kattenvoer in te slaan (8kg aan droogvoer) en voor Merel kaas. Toen snel weer naar de taxi om ons aan de grens weer af te laten zetten.

We vulden de papieren weer in en gingen richting douanier. De man keek naar ons, naar de computer en de papieren. Toen begon hij te schrijven op de visa en gaf het ons weer terug. Met de mededeling "hokje 5".

Hier begon het dus. Het gedonder!!! We wisten het! Maar ja, wat konden we doen? Op naar hokje 5. Daar zaten 3 douaniers. Manon sprak een van de mannen aan in haar beste Marokkaans. Hij zei terug dat het jammer was maar dat we te laat waren. We mochten wel 1 x naar Ceuta vanuit Marokko maar dan mochten we niet nog een keer gaan. Want wat blijkt................................ Ceuta is volgens hen helemaal geen Spanje. Het is gewoon hun grondgebied in hun ogen en als je er naar toe gaat is het eigenlijk nog steeds alsof je in Marokko bent. Dus ze kunnen stempels zetten wat ze willen, maar ze zijn niks waard. Tenzij we er dagen verbleven zouden zijn geloof ik, want dan is het weer een ander verhaal. Even een paar uur naar Ceuta en op dezelfde dag terug geldt niet voor ze. Dus we waren inderdaad te laat. Want ze telden de stempel van 29 maart niet mee. Ik was dus al vanaf 1 februari in Marokko. Te lang want een dikke 4 maanden!

Hij vroeg ons waarom we nog geen Carte de Sejour hadden (een verblijfsvergunning). Ik legde hem uit (de man sprak gelukkig ook goed Engels) dat de politie in Tanger erg moeilijk deed als je niet over een contract beschikt. Dit ging er bij hem niet in en hij zei dat dat onzin was.

-Manon en ik hebben wel werk maar we hadden vorige week nog geen contract en dus geen carte de sejour. Ook daar werd erg moeilijk over gedaan namelijk door de regering naar de werkgever. Want (ook) hier geldt: eigen volk eerst!- Ik vertelde hem het nogmaals en hij zei me dat als Marouan een attest schrijft waarin hij verantwoordelijk voor me is het moet kunnen... Ik zei hem nogmaals dat we dat ook geprobeerd hadden en dat dat niet mogelijk is.

We moesten wachten... Daar zaten we dan. Tussen Spanje en Marokko in.... op een stoepje te wachten in de schaduw. Er werd gebeld met Rabat en we moesten blij zijn als we met God's gratie Marokko via het vaste land (Spanje) weer inmochten. Na een half uurtje wachten, heen en weer gebel met de man van Manon en gesms met mijn man, kregen we te horen dat we erg gelukkig waren want we mochten Marokko binnen. Maar wel via Algeciras. We moesten dus de boot nemen van Ceuta naar Algeciras en dan terug met de boot naar Marokko. Dat was het beste wat ie voor ons kon doen.

Het was eigenlijk best een aardige man en hij deed zijn best, maar we waren toch wat boos op hem. Hij had toch best een uitzondering kunnen maken! Maar nee, ze nemen de landsgrenzen erg serieus!

Dus daar gingen we weer. Op naar Ceuta en naar Spanje. De Spaanse douanier vroeg ons wat we kwamen doen. Nee hé..., niet weer!!! Straks komen we niemandsland ook niet uit. Staan we daar! Maar na een kort antwoord van 'vakantie', liet ie ons door. Gelukkig! En daar stapten we weer in de taxi. Op weg naar de boot. Bij de terminal van de boot wisten we niet waar we een kaartje konden kopen. We waren oververhit en zeulden ons een breuk met die 8 kilo! kattenvoer.Een doofstomme man zei ons dat we bij zijn bedrijf een kaartje moesten kopen. Maar dat kennen we... we worden vast afgezet. Dus we liepen door naar de balie. Maar omdat ons Spaans ook niet goed is besloten we maar met die vent in zee te gaan. Een kaartje à 37 euro p.p. en een hoop gehaast verder zaten we op de boot en die vertrok zo ongeveer meteen! Die vent wilde ook nog wat extra geld gaven, maar we hadden het helemaal gehad en we zeiden sorry tegen hem. We vonden dat we hem al genoeg geld hadden bezorgd. Want we hebben tenslotte bij zijn maat de tickets gekocht! Commissie meneer! Ga daar maar vragen, dachten we.

Op de boot namen we dan eindelijk wat te eten en te drinken. We hadden sinds 's ochtends vroeg niets meer gegeten. Door de stress hadden we ook nog geen trek gehad, maar nu kon er wel een beetje in.

Na een dik half uurtje waren we in Algeciras. Even snel door de controle heen en daar gingen we weer. Op zoek naar een nieuw kaartje. Van de man van Manon hadden we te horen gekregen dat we het beste naar Tarifa konden gaan omdat die trip van daar naar Marokko ook maar een half uurtje zou duren. Ja allemaal leuk en aardig vonden we, maar we gaan voor het goedkoopste! Dit hadden we niet gepland en we hadden hier geen geld voor bewaard!

We vroegen het bij een winkeltje die tickets verkocht en hij vertelde ons (en schreef het ook op een papiertje) dat vanaf Tarifa het 31 euro kostte en vanaf Algeciras 37,50 en dat die boot er 2,5 uur over deed. Maar in eerste instantie verstonden zowel Manon als ik dat het vanaf Tarifa 51 euro kostte. Ja daag, dachten we. Dan dus maar 2,5 uur op die boot. Maar ineens zag ik dat die 5

wel erg op een 3 leek. We vroegen het nog eens na, en ja hoor: 31 euro! Dus wij snel de tickets gekocht en de bus naar Tarifa vertrok 10 minuten later. In Marokko had ons geluk ons in de steek gelaten, maar Spanje was ons goed gezind en alles verliep soepeltjes (en maar zeulen met die 8! kilo kattenvoer in van die plastic Lidl tassen). We bekeken het nu maar van de zonnige kant: we hadden wel een heel speciaal dagje uit. En op de koop toe waren we nog in Spanje ook! Weliswaar alleen maar in de bus en het uitzicht is net Noord Marokko, maar we waren toch maar in Spanje. En we hadden uitzicht op Marokko. Zagen we het ook eens vanaf de andere kant.

De rit naar Tarifa duurde een dik half uurtje en bij aankomst in Tarifa zaten we in no time op de boot.

Hier konden we opnieuw bijkomen... Maar eerst moesten de felbegeerde stempels nog in het paspoort worden gezet. En ondanks de belofte van de Marokkaanse douanier dat dat echt geen probleem zou zijn, zat de angst er diep in.

Daar stonden we. In de rij te wachten op de douanier. De boot vertrok niet voordat iedereen zijn stempel had. Manon was als eerste aan de beurt. We durfden beiden niet te kijken... Ineens hoorde we 'bam bam'. HET teken dat er gestempeld is. Manon liep met een stalen gezicht terug naar onze plekken. Ik stond met eveneens een pokerface te wachten en kreeg dezelfde 'bam'bam', waarna ik me omdraaide en met een smile weer terugliep. Wat een opluchting en wat een stress viel er van ons af!

3 kwartier later stonden we weer op Marokkaanse bodem. Wat waren we blij!!!

Nu konden de mannen ons komen ophalen en konden we eindelijk relaxen!

We besloten meteen dat die Carte de Sejour er nu maar snel moest komen...

Manon heeft 4! maanden moeten wachten op haar contract en ik werk sinds 3 weken weer dus ik kon er eindelijk ook een krijgen. We kunnen nu eindelijk aan de slag met de verblijfsvergunning. En pas dan, en alleen dan, gaan we weer eens naar Ceuta!

Vervoer

Eerder had ik het al eens gehad over de petit taxi's en de grand taxi's. Ik heb van alles inmiddels gebruik gemaakt en wil er toch nog es wat over vertellen. Dat je een idee hebt.

Toen ik vorig jaar mei voor het eerst in Marokko was en Marouan ontmoette, zat ik vanaf het vliegveld bij een vriend van Marouan in de auto. Kennelijk had Marouan hem gevraagd rustig te rijden, want als we harder dan 40 km per uur gingen waar dan ook, was het snel. Toen ik later op een nacht nog eens bij deze jongen in de auto zat dacht ik dat ik het niet zou overleven. Hij gebruikte de straten van Tanger als racebaan. En buiten het centrum van de stad probeerde hij door de geluidbarrière heen te rijden. Ik dacht echt dat we waren gaan vliegen.... En dat met een Volkswagen Passat.

Ik was hoe dan ook blij dat Marouan zo goed voor me zorgde want het verkeer hier sloeg me doodsangsten uit! Gelukkig zaten we in een appartement aan zee en waren we zo in het centrum.

De minitaxi's hier hebben er namelijk ook een handje van de straat als racebaan te gebruiken. En om daarnaast overal tussendoor te schieten. Het zijn meestal Fiat Uno's. Tegenwoordig ook steeds vaker Dacia's. Goede degelijke auto's en een stuk comfortabeler dan de vaak uitgewoonde Fiat Uno's. Als je achterin instapt heb je vaak te maken met een ijzeren staaf die van links naar rechts door de auto loopt. Het lijkt wel gemaakt om de stoelen voorin rechtop te houden. Ook dit is kennelijk hoognodig. Toen mijn vader eens op bezoek was namen we een petit taxi naar een grand taxi. Hij stapte voorin in. Marouan en ik zaten al achterin. Toen hij zijn rug tegen de leuning bracht, lag ie ineens bij Marouan op schoot! Het zag er echt grappig uit!

Verder heb je in petit taxi's ook te maken met allerhande problemen aan de auto. Maar zolang de bestuurder er niks van lijkt te vinden, vind ik dat ook maar niet. Af en toe heb je echt het idee in een hobbelende kermisattractie te zitten. Dan lachen we er maar om en als we uitstappen zijn we weer blij dat we eruit zijn... Zoals ook vaak bij een kermisattractie.

Deze taxi's mogen alleen in de stad en kleine omgeving rijden. Ze rijden op de meter. Meestal dan. Laatst hadden we weer een slimmerik die dacht ons een poot uit te draaien. Alsof we domme toeristen zijn. Hij vroeg 20 dirham voor een ritje van overdag 10. Dan is de prijs

's avonds 50% extra, dus max 15 dh. Maar hij beweerde dat dit echt de prijs was. We gaven hem 15 dh met de mededeling dat we hier wonen en deze trip dus vaker maken.

En verder pikken ze je op waar je ze aanhoudt en zetten ze je af waar je wil. Zoals we de taxi kennen dus.

Wil je bv. naar het vliegveld dan kun je een prijs met ze afspreken en brengen ze je ook. Dan rijden ze niet op de meter omdat dat niet rendabel is. Kleine kans voor hen namelijk dat ze op de terugweg een passagier oppikken.

De grand taxi's zijn dus die grote Mercedes 240 bakken. Die rijden in Nederland en de rest van West Europa volgens mij nergens meer. Die zijn namelijk allemaal hier. Grote degelijke bakken. Er gaan 6 passagiers in. 2 op de voorstoel en 4 achterin. Comfortabel als je met 2 kinderen achterin zit, een crime als er twee dikke dames instappen. Ze rijden, ook zoals al eens eerder beschreven, tussen 2 vaste punten. Vaak van stad naar dorp of stad, maar ook tussen vaste punten in de stad. Je betaald per plaats. Wil je wat comfortabeler zitten dan betaal je bv. 2 plaatsen voor jezelf.

Je kan er ook een privé nemen. Dan betaal je een stuk meer, maar dan stopt ie waar je maar wilt.
Een plaats in de taxi van Tanger naar Asilah kost 20 dirham voor een afstand van 40 kilometer. Geen geld dus. Maar omdat we vaak echt een houten kont krijgen en vaak zit je ook nog eens op maar een halve bil, betalen we voor z'n tweeën 60 dirham en dan zijn we er ook. Maar lichamelijk een stuk prettiger.

Qua scheuren kunnen ze er wat van. Dat gaat als een trein en zorgde meermaals voor witte knokkels bij mij van het hard vasthouden aan de deur. Doodeng af en toe.

De trein is een prima optie hier. Het is erg comfortabel. Tweede klas is goed, eerste klas is beter. En ook dat kost niet zoveel hoor.

In de trein is er airconditioning en er zijn toiletten. En die zijn niet eens zo heel veel viezer dan die van de NS. Daarnaast wordt je verwend met een railtender. Maar die heet hier anders.

De eerste keer namen we de trein naar Asilah. Dat was wederom vorig jaar mei. Sindsdien hebben we er tripjes opzitten naar Rabat, Kenitra, Casablanca en Fes. En nog een paar keer naar Asilah. Het is toch weer goedkoper dan de taxi. Hier kost een enkeltje 15 dirham. Voor een trip van 45 minuten (de trein rijdt erg langzaam op het stukje tussen Tanger en Asilah). Maar de omgeving is meer dan de moeite waard. Ik ben er dol op: je ziet de dorpsbewoners van en naar hun land gaan, op hun ezeltjes. Op weg naar de markt: hele gezinnen op de ezel en wagen. Fietsers die zich een weg banen over de onverharde wegen met hun boodschappen. En verder de bergen, de weiden, de enorme hoeveelheid groen en de bloemen. Wat een pracht!

De bus. Er zijn 2 soorten. Je hebt de stadsbus van Autasa en de enorme hoeveelheid aan verschillende busbedrijven die door heel Marokko rijden, de zogenaamde touringcars.

De stadbus zijn echt uitgewoonde autobussen van een Spaans bedrijf. Er zitten nog wel plastic stoeltjes in, maar die zijn bijna allemaal wel kapot. De stopknopjes zijn er door de buschauffeurs eigen handig uitgesloopt, want die werden gek van de mensen die maar op de knopjes bleven drukken. Als je nu ergens de bus uitwilt, dan tik je hard op het dak en dan maar hopen dat ie stopt.

Ik ging vorig jaar augustus voor het eerst met de stadbus. Wat een belevenis. De prijs is enorm laag: 3,5 dirham voor een enkeltje. Eigenlijk door heel Tanger, zones kennen ze hier niet!

Wij namen de bus van Mnar (een plek buiten de stad, ook wel Cap Malabata genoemd). Hier kun je, als je een weg richting de (Middellandse) zee afloopt heerlijk op een terrasje zitten met een prachtig uitzicht op zee. Met naast je de vuurtoren van Malabata.

De bus dus. We stapten als eerste in en ik zocht een fijn plekje uit, achter de deur van de achteruitgang. Als het dan heel vol wordt kun je toch de bus heel makkelijk uitfloepen. Na ons stapten hordes vrouwen in. Toen die allemaal betaald hadden stormde de bus er van door. Wat een haast en wat een ongeduld. Een stukje verderop stapten 10 jongens in. Baldadig. Net terug van een voetbalspelletje op het strand. Een ervan had niet betaald. De buschauffeur zette de bus aan de kant en hij en zijn vriend (waarschijnlijk gewoon voor de gezelligheid mee op de bus) liepen naar achteren waar alle jongens zaten. Al snel vond de chauffeur de zwartrijder en timmerde hem vakkundig de bus uit.
Hier richt het geweld zich op de passagier en niet op de chauffeur of conducteur.

De jongen was het er echter niet mee eens en begon de chauffeur te schoppen en te slaan. Na een hoop gedoe, geschop, gescheld en een behoorlijke bloedneus van de jongen, liet de chauffeur de jongen toch weer meerijden. Mij ontgaat de logica... maar kom! Ik ben ook geen Marokkaan.

Gelukkig heb ik dit soort excessen daarna niet meer meegemaakt. We nemen nu gemiddeld een keer per twee weken de bus. Naar de supermarkt. Dat is vooral een hele belevenis voor de mensen in de bus. Want daar stapt temidden van de wijk Casabarata zomaar een heuse 'gawria' de bus in. Dat ben ik. Het is hun woord voor die Europese, die Westerse. Ze bedoelen het geloof ik een beetje denigrerend. Weten zij veel... Er wordt een heleboel gestaard, maar daar zijn we inmiddels wel aan gewend.

De tourbus brengt je tegen een lage prijs naar andere plaatsen in Marokko. Wij hebben de bus eenmaal samen genomen. Naar Chefchaouen. Een heel mooi plaatsje in de bergen hier. Het duurt 3 uur voordat je er bent. Met de bus dan. De auto is wel iets sneller. Maar dat komt vooral door het feit dat de bus via Tetouan gaat en dan in het busstation gaat staan wachten op nieuwe passagiers. Voorheen was dat een stinkend ondergronds busstation waar ik echt de bus niet uitstapte om even de benen te strekken. Alle bussen staan daar met ronkende motor te wachten. En daar moet je dan tussenstaan... Maar sinds een tijdje is er een prachtig nieuw busstation aan de rand van de stad.

Echt heel comfortabel is reizen per deze bus niet. Er is van elke stoel wel iets kapot. Of de raampjes gaan niet open. Of de gordijntjes gaan niet dicht en je zit in de bloedhitte te branden. En iedereen ruikt naar zweet of eten. En ook hier (nog meer dan in Nederland) vind iedereen dat ie naar zijn telefoon moet luisteren. Oftewel naar dat blikkerige geluid wat er uit komt. Kwestie van effe lekker een muziekje luisteren. En dat doen er dan dus een heleboel tegelijk. Maar bijna niemand schijnt er last van te hebben... Ach ja, wij zijn gewoon zeikerds!

Verder fietst hier bijna niemand. Het is geen algemeen gebruikt vervoersmiddel. In Tanger dan. In Fes fietst iedereen zich een ongeluk. Tot zakenman aan toe. Gewoon net zoals in Nederland. In Leiden komt de burgemeester ook gewoon op de fiets.

Scootertjes en brommertjes worden wel gebruikt. Maar niet heel veel. Het is wel grappig om te zien dat de bestuurder dan altijd een helm opheeft, maar zijn passagier niet. Vaak zit de vrouw onbeschermt achterop en houdt zij ook nog eens een heleboel boodschappentasjes vast.

Zo, nu heb je een beetje een idee van het vervoer hier. Het is allemaal te doen tot goed te doen. En soms, heel soms... zit je ineens in een megadure mercedes van een vriendin. En de blikken die je dan krijgt, das heel bijzonder.

Ik ben het vervoer hier nu, na dik een jaar, gewend. Als voetganger moet je je zeer onderdanig opstellen naar de auto's toe. Er van uit gaat dat zij de baas zijn. Als voetganger ben je niks waard. Opletten dus.
Ik zit nu redelijk relaxed in de taxi, auto of bus. Ik kijk niet meer op of om. Het is gewoon zo.

Audi Q7 of Volkswagen Jetta. Renault 5 of de benenwagen. Taxi of bus. Zoals ik al eens zei: Tanger is een stad van uitersten. En da's heel prettig!