Nederland wordt steeds vriendelijker!

Het viel me meteen al op. In de winkels, op straat. Wat is iedereen hier toch vriendelijk! En dat terwijl in de media een heel ander beeld geschetst wordt. En het zal ook wel hoor, dat er onvriendelijke aso's zijn, maar in de 6 weken dat ik hier ben, heb ik ze eigenlijk nog niet ontmoet. Of het moeten de onbekwame callcentermedewerkers van de Connexion en Arriva zijn... maar die waren niet eens zo zeer onvriendelijk als wel onwetend. Ook over de mevrouw van de SVB ben ik niet zo tevreden, die was namelijk wel onaardig en hard, maar dan heb je het wel gehad.
Na bijna een jaar niet in Nederland te zijn geweest lijkt er een ware ommeslag te zijn. Het winkelpersoneel is bijzonder vriendelijk en vraagt tegenwoordig of ik alles heb kunnen vinden, of ik weet hoe ik iets moet gebruiken en of ik wellicht nog iets anders nodig heb. Uiteraard is dit opgelegde vriendelijkheid van bovenaf, maar toch, het klinkt me prettig in de oren.
De mensen op straat zeggen me vriendelijk gedag als ik met mijn kinderwagen voorbij loop, en nee dat zijn niet alleen de ouderen. Ik heb al meerdere vrolijke groeten van jongeren en kinderen gehad. Toen we eens op de markt liepen, hoorden we achter ons een paar jongens die in het vrolijke gezicht van Hind keken: "wat een schatje hé? Daar wordt je toch spontaan vrolijk van". Toen we ons omdraaiden om te zien wie dat zeiden, keken we in 3 paar grote jongens ogen die vertederd naar haar stonden te kijken.
Mensen staan voor me op en gaan aan de kant als ik met de kinderwagen de boel onveilig kom maken in de bus. Eén meneer vond na weigering van mijn kant en aandringen van zijn kant dat ik niet zo moest zeuren en gewoon zijn plaats moest innemen. Mn kind had me tenslotte nog nodig.
In Leiden op straat werd ik meerdere keren door een aantal daklozen aangesproken, uiteraard met de vraag om een bijdrage in de kosten van het daklozen bestaan. Toen ik antwoord gaf dat ik nu geen klein geld had en geen tijd kreeg ik het vriendelijke respons "geeft niets hoor mevrouw, nog een fijne dag".
Nederland onvriendelijk? Ik weet het niet hoor, maar ik voel me echt helemaal thuis!

Nederland

Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen: ik woon weer in Nederland. Voor sommigen wellicht een schok, maar ik weet nu al dat de meeste zullen zeggen: zie je wel! Tuurlijk red je het daar niet. En anderen zullen denken: ik wist het toch, een relatie met een Marokkaan, dat werkt niet. Maar zo zit het niet.
Het is 2 jaar en dik 3 maanden geleden dat ik naar Marokko vertrok. Ik heb er met veel plezier gewoond. Ik heb een heleboel geleerd, nieuwe vrienden gemaakt en een hele andere baan gehad dan ik ooit in Nederland zou hebben. Het was meestal mooi weer, en wat onderzoeken altijd uitwijzen klopt volgens mij niet. Die zeggen altijd dat de zon maar minimale invloed heeft op geluksgevoelens van mensen maar ik voelde me er vaak gelukkiger en dat lag zeker ook aan het weer. Maar toch, vanaf het moment dat ik Hind had, kreeg ik sterk het gevoel dat ik haar in Nederland wilde laten opgroeien.
Dit uitte ik niet al te sterk naar Marouan toe, want ik wist dat hij niet naar Nederland wilde verhuizen. Maar wat een lieve en leuke en goeie vent heb ik toch. Hij voelde aan dat ik het nu moeilijker had en hij stelde zelf voor om het te verhuizen naar Nederland. Juist nu Hind nog klein is. Ook hij zag dat de toekomst van Hind zeer waarschijnlijk beter is in Nederland. En ja, we willen die drol van ons natuurlijk het beste geven. Zo vind ik de scholen in Marokko echt niets en als je iets leuks vindt aan privé school, ben je kapitalen wijkt, iets wat we niet hebben. En zo zaten me nog een aantal dingen dwars aan het laten opgroeien van een kindje daar.
We hadden deze plannen enkel nog 'in the pocket', totdat we bij toeval, geluk, het lot, een toeristenvisum voor 1 jaar toegewezen kregen. Dat houdt in dat Marouan in per half jaar maximaal 3 maanden in Nederland mag verblijven. Het lokale personeel van de ambassade is zo ontzettend onbeschoft (ik blijf het maar herhalen) en denkt dat ze de beslissing van wel of geen visum zelf mogen nemen en 'men' dus ook bepaalde papieren niet wilde innemen. Alweer niet! En dus terwijl 'men' geen woord Nederlands kan lezen. ZO onuitstaanbaar!!! Ik heb dus maar weer es (per email) geklaagd bij het hoofd van de afdeling en het papier bijgevoegd. Wellicht heeft dit de doorslag gegeven om Marouan een visum voor een jaar te geven. Zijn ze van ons af. Wellicht was het gewoon vriendelijkheid.
Hoe dan ook, het gaf ons de mogelijkheid om onze plannen te versnellen. Want op deze manier kunnen we veel bij elkaar zijn en mist Marouan het minst van het opgroeien van Hind. Eén van zijn bezwaren om te emigreren naar Nederland was dat we elkaar dan zo vreselijk veel en lang moesten missen. Een de rest van de bezwaren (zijn land, zijn ouders en familie te moeten missen) vallen in het niet bij het hebben van een kind en haar de beste toekomst willen geven.
Dus zijn we in april met z'n drieën naar Nederland gekomen. Ik heb meteen alle processen in werking gesteld om me weer in te schrijven, om zaken te regelen etc. Wat een gedoe is dàt! Maar ik ben nu 6 weken verder en het resultaat mag er wezen: Ik had per 1 mei 4 weken werk bij mijn oude werkgever, de Sociale Dienst van Leiden. Vervolgens ben ik meteen aangenomen in mijn oude functie van intaker. Ik kan mijn geluk niet op!!!! Daarnaast had ik meteen een gastouderopvang voor Hind kunnen regelen. Het enige wat nu nog mist is een eigen huisje, maar ook daar heb ik alle vertrouwen in. Bovendien, mijn moeder (waar ik nu tijdelijk woon) woont groot genoeg om nog een heel gezin te herbergen!
We gaan ons nu voorbereiden op de aanvraag van een MVV, een machtiging tot verblijf. Dit heeft wederom weer heel wat voeten in de aarde, maar daar wordt aan gewerkt.
Marouan is na 3 weken weer terug gegaan maar die komt over precies 4 weken weer en blijft dan 2 maanden. Lekker samen!
Nu maar hopen dat die aswolk zich tegen dan weer even koest houdt!