Het viel me meteen al op. In de winkels, op straat. Wat is iedereen hier toch vriendelijk! En dat terwijl in de media een heel ander beeld geschetst wordt. En het zal ook wel hoor, dat er onvriendelijke aso's zijn, maar in de 6 weken dat ik hier ben, heb ik ze eigenlijk nog niet ontmoet. Of het moeten de onbekwame callcentermedewerkers van de Connexion en Arriva zijn... maar die waren niet eens zo zeer onvriendelijk als wel onwetend. Ook over de mevrouw van de SVB ben ik niet zo tevreden, die was namelijk wel onaardig en hard, maar dan heb je het wel gehad.
Na bijna een jaar niet in Nederland te zijn geweest lijkt er een ware ommeslag te zijn. Het winkelpersoneel is bijzonder vriendelijk en vraagt tegenwoordig of ik alles heb kunnen vinden, of ik weet hoe ik iets moet gebruiken en of ik wellicht nog iets anders nodig heb. Uiteraard is dit opgelegde vriendelijkheid van bovenaf, maar toch, het klinkt me prettig in de oren.
De mensen op straat zeggen me vriendelijk gedag als ik met mijn kinderwagen voorbij loop, en nee dat zijn niet alleen de ouderen. Ik heb al meerdere vrolijke groeten van jongeren en kinderen gehad. Toen we eens op de markt liepen, hoorden we achter ons een paar jongens die in het vrolijke gezicht van Hind keken: "wat een schatje hé? Daar wordt je toch spontaan vrolijk van". Toen we ons omdraaiden om te zien wie dat zeiden, keken we in 3 paar grote jongens ogen die vertederd naar haar stonden te kijken.
Mensen staan voor me op en gaan aan de kant als ik met de kinderwagen de boel onveilig kom maken in de bus. Eén meneer vond na weigering van mijn kant en aandringen van zijn kant dat ik niet zo moest zeuren en gewoon zijn plaats moest innemen. Mn kind had me tenslotte nog nodig.
In Leiden op straat werd ik meerdere keren door een aantal daklozen aangesproken, uiteraard met de vraag om een bijdrage in de kosten van het daklozen bestaan. Toen ik antwoord gaf dat ik nu geen klein geld had en geen tijd kreeg ik het vriendelijke respons "geeft niets hoor mevrouw, nog een fijne dag".
Nederland onvriendelijk? Ik weet het niet hoor, maar ik voel me echt helemaal thuis!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
wauw het is een heel verhaal Merel, maar neem het leven zoals het komt dat geeft de minste stress al weet ik nu uit eigen ervaring wat het is zonder man te zijn toen ik alleen met de kinderen in marokko was, tevens wel fijn dat je zo snel weer aan het werk bent gekomen en op je oude stekkie!! wauw hoop dat als jou mannetje er weer is jullie veel mooie momenten zullen hebben...veel liefs en geluk Lyan
Haai Mereltje,
Leuk dat je nog steeds je blog bijhoudt!
Fijn dat je het hier met Hind naar je zind hebt en hoop dat Marwan zich ook snel in Nederland kan settelen.
Groetjes
Salima
Een reactie posten