Inmiddels al weer redelijk ingeburgerd en gewend aan al die Hollandse tafereeltjes. Wennen ging snel. Toen ik een van de eerste dagen naar mijn werk liep, het werk waar ik voor mijn vertrek ook al werkte, toen leek het alsof ik nooit was weggeweest. Toen ik daarna een aantal weken later aan precies hetzelfde bureau op mijn oude plek zat nam dat nog meer bizarre vormen aan, maar toen ik ook nog mijn map met allerlei Sociale Dienst informatie terugvond op bijna dezelfde plek waar ik hem had achtergelaten, was het wel compleet. Dit was echt raar, maar ik ben dus terug! Van weggeweest.
Inmiddels ben ik ook weer gewend aan het treinen, het fietsen en het bussen van Nieuw Vennep naar Leiden en terug, of het fietsen van huis naar werk en terug. Gewend aan het moeten hebben van ogen in je rug omdat de rest van de fietsers -zeker in Leiden- geen ogen lijken te hebben.
Nog niet gewend aan het weer... dat dan weer niet. Eerder schreef ik dat ik het herfstweer gemist had... dat klopt. Maaaaaar, zoveel regen... dat was ik even vergeten. Je kan ook overdrijven zeg maar.
En in deze periode, al vanaf 6 augustus, is mijn kindje niet hier. Marouan en Hind zijn namelijk naar Marokko op vakantie. Marouan puur omdat dat moet van de autoriteiten: het visum is 90 dagen per half jaar geldig, en die waren, op een week na, op. Vanaf 1 oktober gaat het volgende half jaar in. Dus dat is bijna. Hind is meegegaan omdat ik verwachtte dat ik het heel druk zou krijgen met het zoeken naar een woning. Maar zoals je in het vorige stukje kan lezen is dat ook -tijdelijk- opgelost. Dus heb ik een aantal weken bij vrienden in Leiderdorp gelogeerd. Waarvoor nogmaals mijn dank Ruud en Marlies! Even dicht in de buurt van mijn werk en lekker veel kunnen overwerken was ideaal. Zo hoefde ik mijn kindje niet al te veel te missen. Marouan en ik missen elkaar uiteraard, maar kunnen dat wel 'handelen', zijn het ook wel een beetje gewend. Maar het missen van je kind... dat is net alsof er een deel van je hart niet compleet is en er een gat in je maag zit. Je voelt je gewoon niet compleet.
Maar aanstaande vrijdag, 17 september, dan ga ik weer richting Tanger. Even lekker op vakantie. Van het lekkere weer genieten, couscous eten, Marokkaanse thee drinken, mijn vrienden even zien, de nieuwe baby van mijn lieve ex collega Asmae bewonderen en vooral, vooral lekker van mijn gezinnetje genieten! Dan zijn we weer bij elkaar.
En een week later gaan Hind en ik weer terug. Dan wachten wij. Op Marouan. Zodat we weer samen kunnen zijn als compleet gezin. Tijdelijk tenminste... voor 3 maanden. Dan gaat de volgende stap in: het inburgeringsexamen in eigen land.
woensdag 15 september 2010
zondag 5 september 2010
huisje verhuizen
Tja en dan ben je dus een aantal weken in Nederland en ga je op zoek naar een woninkje... Easier said than done........
Ik had voordat ik terugkwam gemaild met de woningbouwvereniging (vanaf nu wbv) en ik bleek nog ingeschreven te staan. Ik had destijds met mijn vertrek mijn kleine huisje een jaar onderverhuurd. Met medeweten van de wbv en het heette ' huis in bewaring geven'. Na dat jaar besloot ik dat ik het in Marokko allemaal wel erg leuk vond en dat ik wilde blijven. Mijn huis ging na dat jaar dus terug naar de wbv. Ik dacht dat ik hiermee nog wel ingeschreven stond bij Woonzicht, het systeem voor woningverdeling in de Leidse regio, maar ik heb me daar eigenlijk niet meer mee bezig gehouden.
Dus toen we een jaar later besloten naar Nederland te gaan ben ik gaan uitzoeken en mailen. Ik bleek inderdaad nog ingeschreven te staan, maar had geen punten gekregen van het huis. Waarom is me een raadsel. Ik twijfel überhaupt of het geen 'goodwill' van een medewerker van de wbv is geweest dat ik nog ingeschreven stond, want ik kreeg pas maanden later een rekening van achterstallige betaling. Dus ik ga maar niet zeuren over woonpunten waar ik misschien nog recht op heb. Ik had bij aanvang in Nederland 44 woonmaanden inschrijftijd... Das een kleine 4 jaar en de wachttijd in Leiden ligt tussen de 4 en 8 (!) jaar. Het is een vreselijke manier van woningen verdelen en voor een groot deel is het een loterij... Hopen dus maar dat hier iets uit komt. Ondertussen ben ik op zoek gegaan naar andere manieren van wonen, want eeuwig bij je moeder is op deze leeftijd ook geen doen. Je hebt gewoon je eigen plek nodig! Ikke toch.
Kopen op de normale huizenmarkt is geen doen voor mij want daarvoor verdien ik te weinig. Deze optie valt sowieso af.
Tijdelijk huren via de wbv dan maar.... ze hebben tenslotte afbraakwoningen die nog vaak wel dik een jaar bewoond kunnen worden... Maar nee, dit is geen optie, want ze "zetten geen kinderen op straat." Die laten ze kennelijk liever op straat staan.
Urgentie is niet aan de orde, want ik ben geestelijk, sociaal en medisch gezien gezond.. Ook een optie die afvalt.
Huren in de prive sector dan maar... Dat moet toch lukken... Maar Leiden is vreselijk natuurlijk als studentenstad. De prijzen liggen bizar hoog en je moet minstens 3, vaak 4, keer zoveel verdienen wat je aan huur kwijt bent. Voor een beetje 2 kamer appartement mag je dan minstens 2100 euro netto verdienen. En dat heb ik niet... Dus deze sector valt ook af.
Dan kopen via de wbv. Ze hebben een systeem waarbij mensen met een lager inkomen ook kunnen kopen. Dat is mooi, dacht ik! Dus ik schreef me in en wachtte het af. En ja hoor, ik kreeg een brief thuis. Ik was 10e op de lijst en mocht komen kijken. Het was een appartement van bijna 90 m2. Erg goed qua indeling. Maar ja, 10e hé... Best een eind weg op de lijst. Toch, ineens op een dinsdag om half 6 word ik gebeld. Dat ik aan de beurt ben. Of ik het wil hebben? Ja natuurlijk! Een huis!!! Dus ik naar de hypotheek adviseur. Een leuk gesprek, maar als snel bleek dat ik geen geld bij een bank kon lenen om de simpele reden dat mijn man niet in Nederland woont. Want ik wist niet of ik in gemeenschap van goederen getrouwd was of niet. Ik had niets geregeld in mijn huwelijkscontract. In Nederland ben je dan in gemeenschap van goederen getrouwd, dus kon ik, volgens de banken, niets lenen. Want mijn man moest dan op z'n minst in Nederland wonen. Voor als ik kom te overlijden... dat ze dan bij iemand iets kunnen halen.
Een enorme domper... dat kan ik je wel vertellen. Wat voelde ik me ellendig. Zooo dichtbij en toch zo ver weg. Ik had het in mijn handen en het glipte er zo doorheen.
Toen hoor ik dat je tijdens je huwelijk de vorm ervan kan veranderen. Dus dat je naar huwelijkse voorwaarden kan gaan en vice versa. Maar van gemeenschap van goederen naar huwelijkse voorwaarden is een heel gedoe, want dat moet geregeld worden bij de rechtbank en kost zo duizenden euro's. De notaris die ik om advies vroeg ging voor me uitzoeken of ik niet volgens het Marokkaans huwelijks recht mocht handelen. Dat zou betekenen dat ik enkel op mijn naam een huis mag kopen omdat bij Islamitisch recht er niet zoiets als gemeenschap van goederen bestaat, tenzij je dat apart regelt. Je trouwt dus altijd op huwelijkse voorwaarden zeg maar. Een ander onderdeel daarvan is dat je ook altijd je eigen achternaam houdt en niet die van je partner aanneemt. Een redelijk raar gebeuren in mijn ogen... Je heet altijd Esman en ineens zou ik el Hayek moeten heten. Alsof ik ineens iemand anders word puur door een papiertje. Die logica is er bij mij nog nooit in gegaan. Maar dit terzijde.
De notaris zocht uit en raak: ik mag kopen enkel op mijn eigen naam. Toch balen dat dat eerdere huis dan door mijn neus is geboord.
Ondertussen echter kreeg ik een aanbieding waar ik inmiddels op ben ingegaan. De zus van een collega gaat bijna 9 maanden op reis. En zocht iemand voor haar huis. Het is een 2 kamer appartement, maar groot genoeg voor ons! Dus vanaf 8 oktober, als ik met man en kind compleet ben, gaan we weer in Leiden wonen. Tijdelijk, en ik heb zo de kans op een wat rustigere manier iets permanents te vinden. Huren of kopen via de wbv.
En bij een volgend koophuis krijgt deze notaris mijn geld. Hij zocht uit waar een ander 195 euro per uur ex BTW voor vroeg, en ik wilde alleen maar advies.
Huren via de wbv: een lot uit de loterij... zie m maar te vinden. Tijdelijk huren in een afbraakwoning: mag niet, want ze zetten geen kinderen op straat. Kopen: kon ik niet omdat mijn man niet in Nederland woont. Privé huren: ik verdien te weinig.... Maar goed. Al deze problemen zijn nu -tijdelijk toch- voorbij. Ik heb een plekkie enne: Meester de Vries, ik kom er hopelijk snel aan!
Ik had voordat ik terugkwam gemaild met de woningbouwvereniging (vanaf nu wbv) en ik bleek nog ingeschreven te staan. Ik had destijds met mijn vertrek mijn kleine huisje een jaar onderverhuurd. Met medeweten van de wbv en het heette ' huis in bewaring geven'. Na dat jaar besloot ik dat ik het in Marokko allemaal wel erg leuk vond en dat ik wilde blijven. Mijn huis ging na dat jaar dus terug naar de wbv. Ik dacht dat ik hiermee nog wel ingeschreven stond bij Woonzicht, het systeem voor woningverdeling in de Leidse regio, maar ik heb me daar eigenlijk niet meer mee bezig gehouden.
Dus toen we een jaar later besloten naar Nederland te gaan ben ik gaan uitzoeken en mailen. Ik bleek inderdaad nog ingeschreven te staan, maar had geen punten gekregen van het huis. Waarom is me een raadsel. Ik twijfel überhaupt of het geen 'goodwill' van een medewerker van de wbv is geweest dat ik nog ingeschreven stond, want ik kreeg pas maanden later een rekening van achterstallige betaling. Dus ik ga maar niet zeuren over woonpunten waar ik misschien nog recht op heb. Ik had bij aanvang in Nederland 44 woonmaanden inschrijftijd... Das een kleine 4 jaar en de wachttijd in Leiden ligt tussen de 4 en 8 (!) jaar. Het is een vreselijke manier van woningen verdelen en voor een groot deel is het een loterij... Hopen dus maar dat hier iets uit komt. Ondertussen ben ik op zoek gegaan naar andere manieren van wonen, want eeuwig bij je moeder is op deze leeftijd ook geen doen. Je hebt gewoon je eigen plek nodig! Ikke toch.
Kopen op de normale huizenmarkt is geen doen voor mij want daarvoor verdien ik te weinig. Deze optie valt sowieso af.
Tijdelijk huren via de wbv dan maar.... ze hebben tenslotte afbraakwoningen die nog vaak wel dik een jaar bewoond kunnen worden... Maar nee, dit is geen optie, want ze "zetten geen kinderen op straat." Die laten ze kennelijk liever op straat staan.
Urgentie is niet aan de orde, want ik ben geestelijk, sociaal en medisch gezien gezond.. Ook een optie die afvalt.
Huren in de prive sector dan maar... Dat moet toch lukken... Maar Leiden is vreselijk natuurlijk als studentenstad. De prijzen liggen bizar hoog en je moet minstens 3, vaak 4, keer zoveel verdienen wat je aan huur kwijt bent. Voor een beetje 2 kamer appartement mag je dan minstens 2100 euro netto verdienen. En dat heb ik niet... Dus deze sector valt ook af.
Dan kopen via de wbv. Ze hebben een systeem waarbij mensen met een lager inkomen ook kunnen kopen. Dat is mooi, dacht ik! Dus ik schreef me in en wachtte het af. En ja hoor, ik kreeg een brief thuis. Ik was 10e op de lijst en mocht komen kijken. Het was een appartement van bijna 90 m2. Erg goed qua indeling. Maar ja, 10e hé... Best een eind weg op de lijst. Toch, ineens op een dinsdag om half 6 word ik gebeld. Dat ik aan de beurt ben. Of ik het wil hebben? Ja natuurlijk! Een huis!!! Dus ik naar de hypotheek adviseur. Een leuk gesprek, maar als snel bleek dat ik geen geld bij een bank kon lenen om de simpele reden dat mijn man niet in Nederland woont. Want ik wist niet of ik in gemeenschap van goederen getrouwd was of niet. Ik had niets geregeld in mijn huwelijkscontract. In Nederland ben je dan in gemeenschap van goederen getrouwd, dus kon ik, volgens de banken, niets lenen. Want mijn man moest dan op z'n minst in Nederland wonen. Voor als ik kom te overlijden... dat ze dan bij iemand iets kunnen halen.
Een enorme domper... dat kan ik je wel vertellen. Wat voelde ik me ellendig. Zooo dichtbij en toch zo ver weg. Ik had het in mijn handen en het glipte er zo doorheen.
Toen hoor ik dat je tijdens je huwelijk de vorm ervan kan veranderen. Dus dat je naar huwelijkse voorwaarden kan gaan en vice versa. Maar van gemeenschap van goederen naar huwelijkse voorwaarden is een heel gedoe, want dat moet geregeld worden bij de rechtbank en kost zo duizenden euro's. De notaris die ik om advies vroeg ging voor me uitzoeken of ik niet volgens het Marokkaans huwelijks recht mocht handelen. Dat zou betekenen dat ik enkel op mijn naam een huis mag kopen omdat bij Islamitisch recht er niet zoiets als gemeenschap van goederen bestaat, tenzij je dat apart regelt. Je trouwt dus altijd op huwelijkse voorwaarden zeg maar. Een ander onderdeel daarvan is dat je ook altijd je eigen achternaam houdt en niet die van je partner aanneemt. Een redelijk raar gebeuren in mijn ogen... Je heet altijd Esman en ineens zou ik el Hayek moeten heten. Alsof ik ineens iemand anders word puur door een papiertje. Die logica is er bij mij nog nooit in gegaan. Maar dit terzijde.
De notaris zocht uit en raak: ik mag kopen enkel op mijn eigen naam. Toch balen dat dat eerdere huis dan door mijn neus is geboord.
Ondertussen echter kreeg ik een aanbieding waar ik inmiddels op ben ingegaan. De zus van een collega gaat bijna 9 maanden op reis. En zocht iemand voor haar huis. Het is een 2 kamer appartement, maar groot genoeg voor ons! Dus vanaf 8 oktober, als ik met man en kind compleet ben, gaan we weer in Leiden wonen. Tijdelijk, en ik heb zo de kans op een wat rustigere manier iets permanents te vinden. Huren of kopen via de wbv.
En bij een volgend koophuis krijgt deze notaris mijn geld. Hij zocht uit waar een ander 195 euro per uur ex BTW voor vroeg, en ik wilde alleen maar advies.
Huren via de wbv: een lot uit de loterij... zie m maar te vinden. Tijdelijk huren in een afbraakwoning: mag niet, want ze zetten geen kinderen op straat. Kopen: kon ik niet omdat mijn man niet in Nederland woont. Privé huren: ik verdien te weinig.... Maar goed. Al deze problemen zijn nu -tijdelijk toch- voorbij. Ik heb een plekkie enne: Meester de Vries, ik kom er hopelijk snel aan!
vrijdag 3 september 2010
Herfst in Nederland
's Ochtends op mijn fietsje zittend de geur van de aanstaande herfst opsnuiven. Geur van dauw in de lucht. Het is lang geleden dat ik dit op deze manier heb geroken. De spinnenwebben van spinnetjes die in april en mei met miljoenen tegelijk uit een net uitkomend eitje waren gekomen. Ze zijn inmiddels volgroeid. De geur van de herfst doet me eraan denken dat ik op zeer korte termijn weer met maaiende armen door de tuin moet lopen: ze zullen dan grootste webben maken.
Lang geleden dus dat ik de herfst heb meegemaakt. Wél 2 jaar niets van meegekregen. Uiteraard stelt dat niets voor... 2 jaar op een mensenleven is niets. Toch merk ik wel dat ik het gemist heb. Dat je het 's ochtends echt koud hebt en je het liefst heel winters kleed, om aan het einde van de dag stikkend van de hitte in je warme winterjas en afgetrokken sjaal weer terug te fietsen.
De vreselijke irritante regenbuien, de harde wind waar niet tegen op te fietsen valt, de blaadjes die van de bomen vallen en het fietspad een stuk spannender maken... het lijkt allemaal niets om te missen en ik dacht ook niet dat ik dit had gemist. Tot de herfstachtige dagen zich aandeden. Toen ineens gingen mijn hersenen op volle toeren terugdenken aan de jaren voor mijn vertrek. Wat ik in welke herfst meemaakte, waar ik woonde, zelfs hoe ik me voelde. Herinneringen.
In Marokko dient een herfst zich niet echt aan. Ineens zijn de blaadjes van de bomen. Dat wil zeggen, van de bomen die dat kunnen. Er zijn er ook die altijd groen blijven. In Marokko is het ineens winter. En die winter lijkt dan verdomd veel op een herfst hier. Veel regen, veel wind en de temperaturen verdwijnen niet onder de 12 graden.
Ik heb het gemist, die herfst. Ik heb zin in om met mijn dochter voorop de fiets door de blaadjes heen te rijden. Met de kinderwagen in een park of bos te lopen. De wind door je haren te voelen, de koude wind op je wangen, de regen op je paraplu horen tikken. Dan thuis de kachel aan te zetten en naar de waaiende bomen te kijken en naar de gurende wind te luisteren. Veilig, warm en droog in huis te zitten.
Ja de herfst.... het is toch wel een mooi seizoen. Hij is er alleen een beetje vroeg dit jaar. Of lijkt dat maar zo?
Abonneren op:
Reacties (Atom)