Opsporing verzocht!

Dit is Mimi! Mimi is een zwarte kater van een maand of 7 à 8 oud.

Mimi is aan komen lopen tijdens de Ramadan afgelopen jaar en woont sindsdien overdag bij mijn schoonouders. Dat ging langzaamaan, want Mimi mocht niet binnen van de schoonouders. Maar kennelijk blijven kinderen kinderen, hoe volwassen ze ook zijn, want binnen de korste keren kwam Mimi regelmatig binnen.

Mimi heette toen overigens nog geen Mimi, maar werd later Blackie. Latifah bleef HEM hardnekkig Mimi noemen. Dus nu heet ie al een aantal maanden Mimi.

Mimi groeide aan de schoonouders en de afgelopen maanden hoorde ik niet anders dan "Mimi!" "Fayn Mimi?" (waar is Mimi) En dan werd Mimi weer flink geknuffeld! Vooral mijn schoonvader die echt NIETS van de kat moest weten, is nu dol op hem. In het begin kreeg Mimi la vache qui rit. Van die lachende koeien kaas. En melk. Wat later heerlijk visafval van wat overbleef van de mensen in ons huis. Weer wat later ging mijn schoonvader speciaal naar de markt om daar voor Mimi overheerlijke kippenkoppen te kopen, waar Mimi echt van smulde!Maar een kater die dagelijks in huis is en geknuffeld wordt door zo'n 4 à 5 volwassenen per dag wordt verwend en al gauw spoedde mijn schoonvader zich richting de markt en kocht hem echt heerlijke vissen (dezelfde als die wij eten als mijn schoonmoeder die klaarmaakt)! Dagelijks at Mimi 4 ofzo van die vissen en genoot van zijn rust en de knuffels. Hij sliep zich ook suf, want 's nachts moest ie de straat op. Dan werd ie eruit gebonjourd. Om dan de volgende ochtend vroeg mauwend en krijsend de deur open te krijgen. Want iemand van ons deed snel de deur open. Blij Mimi weer te zien!

En nu is Mimi sinds zondagavond vermist. We roepen ons suf en in de vroege avond en zeer vroege morgen kijkt mijn schoonvader op zijn weg van en naar de moskee in alle hoekjes. Op zoek naar Mimi...

We missen hem!

weddingbells?

Spannende tijden breken aan voor mijn schoonzus.
32 is ze en vandaag zijn er oriëenterende gesprekken gevoerd tussen 2 families. Er is namelijk een heer die om haar hand komt vragen. Uit Italie. Een Marokkaanse Italiaan. Of andersom natuurlijk.
Het is niet de eerste keer dat er mannen om haar hand zijn komen vragen. Maar voorheen heeft ze ze allemaal afgewezen. Deze is ook al een keer gekomen, maar toen was mijn schoonzus nog veel jonger. Een jaar of 16. Toen wees ze hem niet af, wilde graag met hem trouwen, maar waren er wat onduidelijke omstandigheden waardoor het toen niet doorging. Ze was behoorlijk teleurgesteld en de heren erna heeft ze toen allemaal afgewezen.
Nu, jaren later, komt ie alsnog... Het is een ver familielid: hij is de zoon van de tante van Latifah. En qua tante: het is een zus van de moeder van Latifah. Dus het zullen wel verre neven en nichten zijn. Ofzo. Ik ben daar niet zo goed in. De reden waarom ie nu juist Soumaya wil trouwen is ons onduidelijk. Wat we wel weten is dat hij in Kenitra, waar hij vandaan komt, een gewilde huwelijkskandidaat is omdat hij een verblijfsvergunning naar Europa is. Dit is naar het schijnt een reden waarom hij niet wil trouwen met iemand van daar. En het schijnt dat Soumaya altijd in zijn hoofd is blijven zitten...
Vandaag stonden ze op de stoep. Ik was lekker aan het rommelen thuis: er moest namelijk nog een hoop ingericht en opgeruimd worden (maar nu eindelijk min of meer klaar). Marouan was naar de kapper om zijn baard te laten scheren en toen hij een uur ofzo later thuiskwam zei hij me dat ze er waren. Een hele familie: zijn moeder, een vriendin of nicht (met snor) van de moeder, hij, zijn broer en een zus met een klein kindje van 4.
Ik wilde al eerder even naar beneden lopen om wat terug te geven aan Latifah wat ik geleend had, maar ik was ERG blij dat ik dat niet had gedaan. Dan had ik allerlei vreemden gedag moeten zeggen. Zonder waarschuwing vooraf!
In ieder geval had Latifah het ineens razend druk. Want daar zitten ineens 6 extra mensen die rond etenstijd (middag) binnenwandelen. Dus dat werd koken geblazen! En geen enkele dochter thuis. Behalve ik. Dus daar stond ik ineens aardappelen schillend in de keuken. Er moest friet gebakken worden dus ik mocht de aardappelen ook tot friet snijden. Ze was erg blij met deze hulp. En het was gezellig! Onderwijl babbelde zij en Marouan over ons eigen huwelijksfeest en over deze mensen. Ik krij dan af en toe uitleg en vertel weer wat ik vind en dat wordt dan weer vertaald voor Latifah. Onderwijl bakten de frieten, sudderde het vlees en kwam mijn schoonvader ons vergezellen. Hij had niet zoveel zin om bij al die mensen te gaan zitten.
De zus van Latifah werd opgetrommeld en we konden al snel aan tafel.
Daar zaten we met z’n allen. Aan een lage ronde tafel, ingeschikt op de Arabische bank rondom. Na een ‘bismillah’ konden we beginnen met eten. Er werd weinig gepraat. Men voelde zich wat ongemakkelijk. Ik kon de man die om Soumaya’s hand gaat vragen (als alles goed gaat, insjallah) eens goed bekijken. Hij ziet er vriendelijk uit. Hij is een rustig en verlegen type. Zoals Soumaya. Ik hoop maar dat ze gaan trouwen! Dat lijkt me heel fijn voor haar.

viering

Vandaag is de geboortedag van de profeet Mohammed! En dat wordt gevierd. Maar niet zoals de Christenen de geboorte van Jezus vieren: met een nachtelijk bezoekje aan de kerk en de volgende dag veel eten. Hier begint de viering de avond te voren, bij zonsondergang. De moskee roept op tot gebed en daarna wordt er urenlang verteld en gesproken. En dan niet enkel de oproep tot gebed door de luidsprekers.... Niet zoals de Christen enkel oproepen om naar de kerk te komen met klokkenluiden, neeeee, gewoon alles. Alles kun je op straat volgen. In huis klinkt het gewoon als lawaai omdat je het gedempt geluid is. Na een paar uur vond ik het behoorlijk irritant worden... Mijn schoonouders waren de hele avond en nacht in de moskee. Rond kwart voor een 's nachts was het eindelijk stil op straat. Enkel de buren, een gezin van een vader, moeder en 12 kinderen hadden bezoek van de hele familie. Dat ging de hele nacht door. Ze hadden een hoop lol...
Rond een uur ging ik slapen en rond half vier werd ik weer wakker. Ik dacht dat het ochtend was en het de oproep tot gebed was. Maar nee, ze waren alweer (of eigenlijk nog steeds) bezig in de moskee. Het was lastig slapen, maar ieder zijn viering nietwaar?
En daarna in de ochtend was het heel stil. Iedereen sliep! Nou hadden wij net de vorige avond een nieuwe geluidsinstallatie voor de computer gekocht.... een subwoofer. Hij doet het goed!!!!!
In de middag werden we gevraagd om beneden te komen eten. Kip. Dat eet iedereen vandaag. Behalve ik. Ik had wat brood en was net begonnen aan een noodlesoepje. Uit een van mijn net geopende dozen! Heerlijk!

Het witte huis en mijn spullen

Nou, vorige week was het dan EINDELIJK zo ver!!!! We konden mijn spullen gaan ophalen in Casablanca. Dinsdag namen we de trein.
We wilden eerst nog langs Rabat om daar mijn trouwakte te laten legaliseren, maar het bleek onmogelijk een afspraak te maken met de Nederlandse ambassade. Stelletje ambtenaren. Ze nemen dagenlang de afsprakentelefoon niet op. En als je ze een email stuurt volstaan ze met een eenlijnige reply met de meest minime informatie aller tijden! Kortom..... vreselijk vervelend, maar niks aan te doen.
De treinreis naar Dar Beyda (Casablanca) duurt zo'n 6 uur. Je bent dus wel even bezig, maar het landschap is mooi; veel groen, heuvels, kleine dorpjes, huisjes, koeien, schapen, ezeltjes, mensen die op de ezeltjes rijden, kinderen die aan het voetballen zijn, spelende kinderen, etc. De tijd vliegt dus eigenlijk. Had een boek meegenomen, maar kwam niet verder dan 2 pagina's.
Toen we net zaten in onze eerste klas coupé, kwamen er twee vrouwen en een kindje bij ons zitten die duidelijk geen eerste klas coupé kaartje hadden. Ze zagen een lege plek en gingen zitten. Ik had natuurlijk geen idee waar ze het over hadden, maar Marouan vertelde me dat het enkel ging over drugs en de familie die in de gevangenis zat. Het gesprek doorspekt met een heleboel grove woorden en scheldwoorden. Ze waren onprettig en luid gezelschap. Al snel kwam de conducteur met in zijn kielzog een vrouw. Dit was haar plek en de luidruchtige familie werd uit onze coupé gebonjourd. Rust!!! Alleen deze vrouw was zo stil, dat wij bijna geen gesprek meer durfde voeren...
Aangekomen in "Casa" gingen we met een plattegrond op zak op zoek naar een hotel. We vonden er een in het centrum... in de buurt van de oude stad. Hotel Rio. Het kostte 400 dh per nacht voor ons beide. Het leek prima, maar al snel ontdekte ik mieren in de badkamer. Midden in de nacht sloeg de airco aan, warme wind, en werd het 26 graden in de kamer. De volgende ochtend vonden we dat er een kat op Marouan's schoenen had geslapen. We moesten smeken om een 2e handdoek. Kortom, we besloten dat er betere hotels moesten zijn en gingen, na ons karige ontbijt, op zoek naar een ander hotel. Die vonden we: hotel de Paris. 300 dh per nacht en 2 handdoeken. Ook een behoorlijk grotere kamer en meer luxe.
We dropten de spullen snel in de kamer en gingen op zoek naar het bedrijf dat in het bezit zou zijn van mijn spullen. Dit bedrijf vonden we vrij snel, het zat maar een paar straten van ons hotel vandaan. Maar daarmee had ik mijn spullen nog lang niet. Dit was pas het begin van een lange bureaucratische dag...
Nadat we 1000 dh hadden betaald wees de man ons de weg naar de loods waar mijn spullen opgeslagen waren. We moesten met een taxi vrij ver weg. In Tanger zou je de stad allang weer uit zijn, maar hier zaten we nog steeds volop in de stad. De aan de Atlantische zee gelegen loods had een aantal werkers en een aantal douaniers. We kregen te horen dat we de transit moesten regelen. Maar wat is een transit? Terwijl ik dat aan Marouan vroeg, kreeg ik van een man in pak in het Engels het antwoord: dit is het inklaren van je spullen bij de douane. En: je hebt iemand nodig die je daar bij helpt: een makelaar. En die kost geld... En dan nog is het een heel gedoe!!!
We hadden een bewijs nodig dat ik hier woon en dat het om persoonlijk goed gaat. Maar daar deden ze heeeeeeeeeeeeeeel moeilijk over. Want ik heb nog geen verblijfsvergunning en ik heb ook geen geschreven bewijs van het Marokkaans consulaat dat ik nu in Marokko woon.
Onze makelaar, met de bijnaam 'mdehab hadj' (gouden bedevaartganger - naar Mekka -) was echt geweldig en hielp ons fantastisch! Vandaar waarschijnlijk ook zijn bijnaam. Hij was erg vriendelijk en behulpzaam. We moesten naar het hoofd van de douane en deze man vertelde ons dat als we een bewijs opstellen waarin we schrijven dat ik getrouwd ben met Marouan EN dat ik hier ga wonen EN dat het om persoonlijk goed gaat, EN met de vraag of we altublieft geen belasting over de spullen hoeven te betalen, en daarnaast een kopie van onze ID/paspoort, de paklijst van de spullen EN onze trouwakte, hij er naar zou kijken. Natuurlijk deden we dit met behulp van de makelaar. We moesten 5 keer heen en weer van de loods naar het douanekantoor. Uiteindelijk na veel wachten en wat smeergeld hier en daar en 6 uur later, hadden we onze spullen. Zonder belasting te betalen. Dat dan wel!
De volgende dag moesten we al vroeg op het makelaarskantoor zijn en de mdehab hadj hielp ons de allerlaatse keer. We moesten de spullen van de loods naar een transportbedrijf brengen. Want ze kwamen het niet van de loods ophalen... Gelukkig had hij een oplossing en een kleine vrachtwagen hielp ons de spullen naar het bedrijf te brengen. Vanaf hier werd het de volgende dag aan het eind van de dag thuis bezorgd. Voor 80 euro.
Het was kwart over tien op donderdagochtend en we hadden nog niets van de stad gezien behalve de straat van ons hotel en de weg naar de loods en de douane. Dus we wilden Casablanca verkennen..... Maar wat een saaie stad!!!!!! We hebben de oude stad gezien -Medina qdima-(afzichtelijk lelijk), Moskee Hassan de 2e (de moeite waard) en een grote markt met veel goedkope spullen (groter en beter dan we in Tanger hebben). En dat was het. Wat je dan weer wel hebt in Casa zijn de Westerse kledingwinkels zoals Zara en Mango. Die bestaan niet in Tanger.
's Avonds hebben we in een Vietnamees restaurantje gegeten die in de straat van ons hotel zit. Even heerlijk gegeten, gedronken en gerelaxed!
De volgende ochtend vroeg namen we de trein terug en we deelden onze coupé met een Iers/Engelse dame en haar 'loudmouth aussie'. Het waren heel gezellige en vriendelijke mensen die nu in Gibraltar wonen en we hebben 6 uur onafgebroken gekletst. De tijd vloog!
Toen snel snel snel naar huis, en 2 uur later waren ze dan eindelijk daar: mijn spullen! Gebutst en wel, maar het was er! En de koelkast werkt!
En Casablanca laat ik voortaan voor wat het is: een lelijke, grote en saaie stad met een mooie naam.

N.B. 1 euro is ongeveer 10-11 dirham.

Vrijdag

Zondag is hier op vrijdag. De Christenen aanbidden God op zondag, de Joden aanbidden Jaweh op zaterdag en de Moslims aanbidden Allah op vrijdag. Goedgelovigen doen dat ook op de andere dagen en Moslims zelfs 5 x per dag. Echt niet alle hoor.... er zijn er een heleboel die 'mooi weer moslim' zijn, net zoals er Christenen zijn die enkel met kerst naar de kerk gaan.
Vijf maal per dag roept de moe’ezzin zijn woorden om Allah te gaan eren vanaf de minaret door de luidsprekers. Rond 6 uur in de ochtend (denk ik... ik kijk niet altijd op mijn telefoon/wekker) is de eerste keer, dan in de middag rond kwart voor een is de tweede, de derde is in de namiddag rond 4 uur, de vierde is bij het invallen van de avond (dit is het gebed waarbij men tijdens Ramadan van weet dat ze weer mogen eten) en de laatste is rond 8 uur.
Soms, als ik licht slaap word ik er 's ochtends vroeg even wakker van. Overdag hoor ik het altijd, maar het dringt niet altijd tot me door.

Maar op vrijdag is het echt anders! Het is een speciale dag en dat merk je ook. Er zijn veel mannen die dan in djellaba (veelal witte) gekleed gaan. De oproep tot gebed in het begin van de middag is dan extra lang en speciaal. In de avond gaan de gezinnen met zijn alle naar buiten. Wandelen. De pleinen zitten vol met mensen die elkaar ontmoeten en even bijkletsen. Onderwijl knabbelend op zonnebloempitjes.

Vandaag zat ik rond half twaalf van de zon te genieten toen de moe’ezzin opriep tot komen naar de moskee en om te luisteren. Vervolgens leest de imam iets uit de Koran of uit een ander boek (hadith - zoek maar op google op wat het is).
We hebben in onze omgeving een heleboel moskeeën en een ervan staat zeer dichtbij en heeft een hele enthousiaste imam. Hij vertelt graag lang. Hij begint als eerste en eindigt als laatste! Ik versta er niets van, weet dus niet waar het over gaat, maar het klinkt wel prettig. Vandaag was Marouan ook buiten en hij luisterde er naar. Zo zaten we samen lekker te genieten van de zon. Rond half twee was de gebedsdienst ten einde. En genoot ik van de stilte.