Hamza

Hamza is 13 jaar oud en hoopt op een betere toekomst in Spanje.

Zo'n 2 jaar geleden ontmoette ik hem voor het eerst. Een schattig jongetje van toen net 11, klein van bouw. Hij verkocht 's avonds en 's nachts rozen en kauwgom. Later ook nog sigaretten en zakdoekjes.

Marouan kent hem al langer dan ik. Hamza zat 's avonds voordat ie ging verkopen wel eens in het centrum in een cybercafé waar Marouan ook elke dag kwam. Hamza had vaak geen geld om aan de computer te kunnen zitten maar het trok en hij keek vaak met oudere jongens over de schouder mee. Marouan gaf hem weleens 10 dh zodat ie zelf een uurtje achter de computer kon en het internet mocht afstruinen. Daar was ie altijd superblij mee en ze hadden vaker contact. Hamza noemt Marouan ook z'n vriend.

Hamza woont in een krottenwijk. Hij heeft nog 2 broertjes, een daarvan, Ahmed, struint ook op straat en is 3 jaar jonger dan Hamza. Hamza zit sinds zijn 9e niet meer op school, maar verkoopt dingen op straat. En als ie niks verkoopt dan struint ie dus rond op straat.

Hamza. Ik ontmoette hem dus zo'n 2 jaar geleden toen we op Playa liepen en hij mij gratis een roos gaf. Normaal gesproken verkoopt ie die voor 10 dh, maar nu gaf hij hem weg. Zonder dat hij me kende. Marouan praatte wat met hem. Ik verstond er toen nog echt geen woord van dus liet ze wat kletsen en vroeg me van alles af: wat doet ie op straat? Vind ze moeder dat goed? waar woont ie dan? Moet ie niet naar school? Zou ie wel genoeg eten, dit kleine schattige scharminkeltje?

Dagen later kwamen we hem weer tegen en vaker ook. Zoals ik nieuwsgierig was naar Hamza was hij dat naar mij. Wie is die gawria waar Marouan mee loopt? Wat doet ze hier? Hij vroeg het ook gewoon aan Marouan en hij kreeg antwoord. Het was toen nog niet helemaal de waarheid, maar dat zou het wel snel worden: we zijn getrouwd. Ze is mijn vrouw en ze komt uit Nederland. Ze komt hier ook wonen. Dat vond ie zeer interessant en hij vond me zichtbaar leuk. Ik kreeg ook altijd een hand van hem.

Die vakantie van mij hier kwamen we Hamza nog meermaals tegen en we gaven hem altijd wat. Later ontmoette ik ook zijn broertje. Een enorme dondersteen maar qua uiterlijk sprekend Hamza. Hij zat al sinds zijn 7e niet meer op school.
Marouan is altijd duidelijk minder gecharmeerd van hem en hij is ook wel wat achterbakser van Hamza. Maar ja... de wetten van de straat enzo. Ik mag hem wel. Ik denk eigenlijk dat Hamza te lief is voor de straat, maar toch, hij redt zich prima.

Hamza deed dit werk omdat hij niet meer naar school mocht. Z'n moeder kon het niet meer betalen. De scholen zijn gratis, maar er moeten wel schoolspullen zoals boeken, schriftjes en schrijfgerei aangeschaft worden. Voor 3 kinderen is dat teveel voor haar en Hamza was de eerste die afviel. Zijn broertje had zelf de keuze gemaakt niet meer naar school te willen (nou ja... zelf.... hoe goed kan je dat soort beslissingen nemen op je 6e... maar toch) en ging met Hamza mee verkopen.

Toen ik hier vorig jaar kwam wonen spraken we Hamza wat vaker. Let wel: dit zijn vaak gesprekken laat op de avond of midden in de nacht. Overdag is ie nergens te vinden en slaapt ie.
Midden in de nacht je spullen aan uitgelaten en dronken mensen verkopen is niet zonder gevaar. De nacht is van de dronkaards, drugs- terpentine- en lijmverslaafden. De nacht is van de gekken. Maar het lukt deze 2 mannekes toch elke keer maar weer om hun eigen geld te behouden en niet ten prooi te vallen aan idioten.
Tijdens een van die gesprekken met Hamza vroeg ik hem wat ie zou willen. Dat wist ie niet zo goed. Toen vroeg ik hem of wat ie zou willen worden. Ook dat wist ie niet. Marouan vroeg 'm toen of ie later net als een van 'de jongens' wilde worden. De jongens die, vaak al lijmsnuivend, wachten op hun grote kans om in Spanje te raken, maar die het veelal niet meer zal lukken omdat ze te vies en te oud zijn. Dat wilde hij natuurlijk niet en gaf te kennen dat ie wel weer naar school zou willen. Daar wilden we Hamza best mee helpen.
We vertelden hem dat ie dan wel in een klas zou komen met jongens van 9 à 10 jaar en we maakten wat kleine afspraken met hem. Ook vertelden hem dat wij zouden zorgen voor de school en de schoolspullen. Als zijn moeder het goed zou vinden natuurlijk. Want hierdoor zou ze wel inkomsten mislopen omdat Hamza dan niet meer van ons 's nachts mocht werken.
Maar dit was in april vorig jaar en de school begon pas in september. Voor iemand van 12 is dat een lange tijd. We spraken hem nog regelmatig tot de zomer kwam. Hij had ook bedacht wat voor wensen hij had voor de toekomst. En één ervan was dat hij mijn taal zou leren zodat hij met mij in mijn taal kon praten. Onnodig te zeggen dat ik ontroerd was!

En toen ineens, tijdens de zomer, was hij nergens meer te bekennen. We liepen bijna elk weekend Playa op en neer om hem te vinden. Het viel me wel op dat er helemaal geen bedelende en verkopende kindjes meer waren. Zou de politie hier hand in hebben, vroeg ik me af.
En ja hoor... later, aan het eind van de zomer hoorde ik dat de politie hier had besloten alle bedelende en verkopende kinderen en volwassenen van de zomer ver weg te brengen en ze zien maar hoe ze weer naar huis komen. Playa was een 'no go area' voor ze.

Ergens in oktober kwam Marouan hem pas weer tegen. Met een enorme kras op z'n gezicht. Van de fiets gevallen zei ie. We geloven hem maar.
Het was al te laat. Hij wilde en kon niet meer naar school. De aanmelding zou te laat zijn en hij had zich bedacht. Hij verkocht ook niks meer maar hing enkel nog rond. Later kwam Marouan zijn broertje nog eens tegen en die vertelde dat Hamza probeerde naar Spanje te gaan... Het kwam niet als een verrassing.

Vorige weekend, Valentijnsdag, liepen we op Playa. Op zoek naar een restaurantje waar we terecht konden. We liepen langs het groepje vervuilde kids dat op de kans wacht naar Spanje te gaan. Ik keek ze onderzoekend aan en zocht Hamza. Marouan zei me niet op ze te letten omdat ze anders kwamen bedelen. Niemand kwam of zei iets tegen ons, maar een paar meter verder werden we ineens op ons rug getikt. Hamza!
We waren erg blij elkaar te zien. Groot geworden, duidelijk aan het puberen geslagen. We spraken kort met hem en hij vertelde dat het hem al 1 x was gelukt om een maand in Spanje te verblijven maar ze hebben hem terug gestuurd.
Overigens zouden ze de minderjarige kinderen niet terug mogen sturen, maar de toestroom van hen is zo overweldigend dat ze in Spanje ook niet meer zo goed weten wat ze hem ze aan moeten vangen. Als het de kinderen lukt om te blijven dan worden ze goed opgevangen en krijgen ze een opvoeding en onderwijs. Maar dit terzijde.
Hamza vertelde dat hij nu met goedkeuring van zijn moeder hier zit. Wachtend op een nieuwe kans. Slapen doet hij gelukkig thuis en ook de lijm laat hij aan zich voorbijgaan. Hamza heeft namelijk een voordeel ten opzichte van de andere kids: hij woont in Tanger en heeft een thuis. Hij kan eten, slapen en zijn kleren worden gewassen.
Ook vertelde hij dat zijn broertje Ahmed nu aan het werk is. Als leerling timmerman.
We gaven Hamza 15 dirham, wat echt vreselijk veel is, maar Hamza is speciaal voor ons. Daarna gingen we weer ieder ons eigen weg. Ik hoop hem nog eens te zien, maar ik hoop ook dat het Hamza lukt.
Ik hoop op een goeie toekomst voor Hamza. In Spanje.