Trouwfeest deel 3: de grote dag!

En daar was dan eindelijk de grote dag... Het echte trouwfeest!

Nadat Marouan en ik even bij mijn mams en een vriendin langs waren geweest in het sjieke El Minzah hotel (van buiten best grauwig, maar eenmaal binnen wel poepiesjiek, het is dan ook een 5 sterren hotel)) om ze alvast even te kunnen zien voordat het feest begon, spoedde we ons huiswaarts en kleedde ik me om in mijn eigen trouwjurk. De jurk waar ik in november in was getrouwd.

Ik had de Nederlandse gasten (veel meer dan de dag ervoor) wat eerder uitgenodigd en we zaten wat onwennig gezellig met z'n allen beneden in de woonkamer van de schoonfamilie. Wederom wachtend op wat zou komen.

Toen de mevrouwen (3) van de sprookjesprinsessejurk arriveerde moest ik mee naar boven en ging de deur op slot. Ik werd in de jurk gehesen, mijn borsten werden vakkundig omhoog geduwd, de beha werd aangesnoerd (dat krijg je ervan als je geen wonderbra bezit) en de riem werd aangegespt. Er werden letterlijk lagen make up op mijn gezicht gesmeerd en er kwamen 3 extra slierten haar aan mijn eigen haar. Volgens mij kreeg ik 8 verschillende oogpotloodjes en 3 verschillende lippotloodjes op, 6 lagen lipstick, nog wat extra rouge, nepwimpers (ogen gesloten houden tot de lijm droog is), zo'n knijpkrultang voor de wimpers en dan mascara op de nepwimpers, een lijn voor de wenkbrauwen, etc. Het ging maar door en ik zat er ook wel anderhalf uur minstens.

Wat er in die tussentijd allemaal beneden gebeurde, daar had ik geen weet van. Het enige wat ik af en toe hoorde was een van de mevrouwen van de jurk die op de gang ineens uit volle borst iets begon te zingen en de muziek die beneden in de mooie kamer uit de speaker schalde.

Op een gegeven moment kwam vriendin Marlies het appartement binnen met de melding dat ze zich niet zo goed voelde. Ik opperde dat ze wat koekjes moest eten. Voor de Nederlandse gasten een lange zit, voordat dat eten pas eens komt... Ik riep ook dat ze vooral niet mocht kijken naar me. Want ik wilde mezelf het eerst zien.

Toen ik mezelf dan voor het eerst echt zag, schrok ik echt enorm. Wat was ik veranderd zeg.... Dit was ik niet meer. Ik herkende mezelf haast niet. Echt een prinsesje. En ik kon het niet tegenhouden.... Ik voelde een paar tranen opkomen. In mijn rechteroog. Ik probeerde duidelijk te maken aan de prinsessejurkmevrouw dat ik tranen kreeg, en kreeg direct op mijn kop. Huilen is vanavond GEEN optie. Dat begrijp ik ook wel, maar maak het dan ook niet zo heftig allemaal. Tranen zullen de lagen make up ruineren... Maar ja, hou je zelf maar eens tegen.

Tegen het einde, toen ik al helemaal klaar was, af zeg maar, kwam mijn schoonmoeder met mijn moeder binnen. Vriendin Manon had gezegd dat het heel normaal is dat de moeders erbij zijn. Maar deze vrouw wilde absoluut geen toeschouwers. En mij kon het niet zoveel schelen, ik deed wat men vroeg: ogen open, ogen dicht, omhoog kijken, omlaag. Ik zat er maar, met wederom een slapende kont... Marouan had het geregeld dat mijn moeder er toch bij mocht en het was toch wel heel leuk dat mijn eigen moeder me als eerste zag!

Hierna stuurde ik mams en schoonmams naar beneden omdat ik voelde dat het grote moment nu toch wel daar was. De muziek werd gestopt. Ik kreeg aanwijzingen over hoe ik mijn mouwen moest vasthouden, hoe ik moest lopen en hoe ik moest staan.

En daar gingen we... stapvoets de trap af... En toen begonnen de vrouwen weer met hun gezang. Zodra ze zagen dat ik alweer met tranen kwam stopten ze en werden mijn ogen weer gedept. Tja.. zie me maar eens stil te houden met zoveel geweld aan emoties.

En toen het grote moment: mijn presentatie aan de vrouwelijke gasten! Ik kan niet goed omschrijven hoe dat voelde. Het leek als in een droom. Ik was echt een prinses! Langzaamaan presenteerde ik mezelf op de troon. Daar zaten dan mijn gasten voor me. Als onderdanen leek het wel. Joelend en blij om me te zien. Sommige gasten zwaaiden naar me. De meeste had ik nog nooit gezien. Of wel, maar dan met hoofddoek en nu zonder... Nou das anders hoor. Dat kan ik je wel vertellen.

Ik zwaaide vrolijk lachend terug. En dan op de foto. Met iedereen die dat wil. Met de familie en de vrienden.

Daarna wilde ik naar beneden. Waar mijn man en de mannelijke gasten zich ophielden. Ik wilde me ook graag aan hun presenteren. Ook al had mijn man ze eerder al stiekem naar boven geloodsd om me te laten zien. Ook al had mijn man me al eerder van veraf gezien in vol ornaat, zo dichtbij was ook hij erg onder de indruk. "Waar is mijn vrouw", vroeg hij en "wauw!".

Ook met hen allemaal ben ik uitgebreid op de foto gegaan.

En toen was ik het wel weer zat. Qua jurk. Ik denk dat ik de korste bruid-in-sprookjesprinsessejurk ooit ben geweest. Voor mij was het genoeg. Ik wilde dat mijn gasten eten kregen (en dat zouden ze voor de jurk uit was niet doen), ik wilde zelf even bij mijn gasten zitten. Boven en beneden. In mijn eigen trouwjurk. Even nagenieten.

Het was fijn mijn gasten te zien genieten van het eten dat de hele dag door 2 vrouwen op het dak was klaargemaakt. Kip en vlees. Het was fijn te zien dat iedereen zo blij voor me was. Dat er gasten waren die ik nog nooit had ontmoet. Het was een fijne avond.

Bedankt Marcelle, Hans, Ruud, Marlies, Pepijn, Nathalie, Vicky, Max, Aleid, Petra, Martin, Ingrid, Manon en Anne Margo. Bedankt! Doordat jullie er waren was het extra speciaal!!!